ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 82

เมื่อมู่หรงอวี้เดินมาถึงหน้าประตูเมือง ทันใดนั้นเขาก็หันกลับไปมองกลุ่มคนที่โดนเนรเทศอีกครั้ง

แม้ว่าสายตาของเขาจะหยุดมองอยู่บนเกวียน แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยไอสังหารอย่างรุนแรง

เขาหันไปกล่าวกับเว่ยเฉิงว่า “เห็นแล้วใช่หรือไม่ ในกลุ่มผู้ถูกเนรเทศมีเจิ้นเป่ยอ๋องผู้มีชื่อเสียงโด่งดังอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย แต่ทว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงคนน่าสมเพชเท่านั้น”

เว่ยเฉิงหัวเราะเยาะพลางส่ายหน้า

“ข้าน้อยเป็นเพียงชาวบ้านไร้การศึกษา ไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเจิ้นเป่ยอ๋องมาก่อน คงทำให้ท่านอ๋องขบขันไม่น้อย”

“ฮ่า ๆ เจ้าก็ดูถูกตัวเองเกินไปแล้ว การช่วยเหลือผู้ประสบเคราะห์ภัยครั้งนี้ต้องขอบคุณในอุบายและแผนการของเจ้า มิเช่นนั้นข้าคงไม่มีทางแก้ไขน้ำท่วมและจัดหาที่ทางให้กับผู้ถูกเนรเทศได้เลย”

ครั้งนี้เว่ยเฉิงช่วยให้เขาได้รับความไว้วางใจจากชาวบ้านไม่น้อย

เว่ยเฉิงไม่กล่าวอะไร แค่กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา ในขณะที่มู่หรงอวี้มองมานั้น เขาได้เปลี่ยนกลับมาดูเย็นชาและนอบน้อมถ่อมตัวอีกครั้ง

“อยากจะแก้ไขปัญหาน้ำท่วมในเมืองตงโจวโดยสมบูรณ์ แค่การขุดลอกแม่น้ำยังไม่พอ แต่เพื่อให้ชาวบ้านได้รับความเดือดร้อนน้อยลง สู้เราไปหานายอำเภอตงโจวเพื่อหารือเกี่ยวกับการแจกจ่ายโจ๊กช่วยเหลือผู้ประสบภัยไม่ดีกว่าหรือ?”

มู่หรงอวี้กลับกล่าวว่า “เรื่องนี้ไม่ต้องรีบ ตอนนี้ข้ายังมีอีกเรื่องที่ร้อนใจยิ่งกว่า ไม่รู้ว่าเจ้าจะมีวิธีแก้ไขให้ข้าได้หรือไม่?”

เว่ยเฉิงก้มหน้าทันที “ท่านอ๋องเชิญกล่าว”

“ซูจิ่งสิงที่ข้าเอ่ยกับเจ้าเมื่อครู่ ฮ่องเต้ทรงไม่ประสงค์ให้เขารอดไปถึงเจดีย์หนิงกู่ แต่ถึงอย่างนั้นก็คงฆ่าเขาอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้ และเพื่อไม่ทำให้บรรดาขุนนางและอาณาประชาราษฎร์ผิดหวัง คงทำได้แค่ให้เขาตายไปอย่างเงียบ ๆ ตอนนี้ข้ายังคิดหาวิธีไม่ได้ เจ้ามีคำแนะนำบ้างหรือไม่?”

เว่ยเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เรื่องนี้ง่ายมาก ท่านอ๋องมีนักฆ่าอยู่ใต้บังคับบัญชาบ้างหรือไม่?”

“นักฆ่า ก็มีบ้าง”

“ท่านอ๋องเพียงแค่ส่งพวกเขาออกไป ให้พวกเขาแต่งตัวเป็นโจร แล้วลอบสังหารเขาระหว่างทาง”

มู่หรงอวี้ตกใจกับประโยคนี้ เขามองเว่ยเฉิงด้วยแววตาเลื่อมใส

ใช่ แค่ให้นักฆ่าแต่งตัวเป็นโจรไปฆ่าซูจิ่งสิง ทุกคนก็จะคิดว่าเป็นความโชคร้ายของซูจิ่งสิงเองไม่เกี่ยวกับราชวงศ์ ถึงอย่างไรโจรก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกับราชวงศ์อยู่แล้ว

“เห็นตรงนั้นไหม นั่นคือภูเขาหู่หลาง แม้ว่าในภูเขาหู่หลางจะมีต้นไม้น้อยมาก แต่ก็เต็มไปด้วยงูและแมลงอยู่ทุกที่ ได้ยินมาว่าด้านในมีรังค้างคาวที่น่ากลัวอยู่รังหนึ่งด้วย หากไม่ระวังพลาดถลันเข้าไปในรังค้างคาว อาจไม่ได้กลับมาอีก！”

เหยียนฮูหยินตกใจพร้อมกับพลางยกมือขึ้นมาปิดปาก

“ภูเขาหู่หลางแห่งนี้อันตรายมาก แล้วเราจะเข้าไปข้างในทำไมกัน หรือว่าเดินอ้อมไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

คนอื่นก็สงสัยไม่น้อย สถานที่อันตรายเช่นนี้ ไม่ควรยึดหลักการที่ว่า ‘ยิ่งไกลได้เท่าไหร่ยิ่งดี’ หรือ ทำไมจะต้องพาไปด้วย

ซุนอู่ยิ้มเยาะ “เดินอ้อมไป ขอบคุณเจ้าที่บอก”

ใบหน้าของเหยียนฮูหยินแดงระเรื่อ แต่ซุนอู่คือนักการในศาลาว่าการ นางไม่กล้าโต้แย้ง

ซูจิ่นเอ๋อร์ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอ้อม

จางเอ้อร์ยื่นแผ่นที่ให้พวกเขา “เห็นหรือไม่ ภูเขาหู่หลางใหญ่ขนาดนี้ เจ้าอ้อมไป อย่างน้อย ๆ ก็ต้องใช้เวลาสองเดือน เรามีเวลามากขนาดนั้นที่ไหนกัน?”