ชายาแพทย์พลิกชะตา นิยาย บท 84

ซูจื่อชิงขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม

กู้หว่านเยว่โน้มตัวลง และใช้ปลายนิ้วถูพื้นผิววัตถุ หัวคิ้วของเขาขมวดกันแน่นกว่าเดิมพลางกล่าว “ที่นี่น่าจะเป็นภูเขาไฟ”

“อะไรคือภูเขาไฟ?”

ทุกคนเกิดความสงสัย

นางอธิบาย “มันก็คือหินหลอมเหลวและเปลวไฟที่ปะทุออกมาจากใต้ภูเขา เปลวไฟสามารถปะทุออกไปไกลได้หลายลี้ ทำให้ต้นไม้ที่อยู่ในรัศมีสิบลี้บริเวณนี้ถูกไฟแผดเผาไปหมดสิ้น อีกทั้งพื้นผิวแห่งนี้ก็เต็มไปด้วยสสารพวกแร่ธาตุและกำมะถันและหินดำ”

คำนามที่นางกล่าวออกมาทีละคำ ทุกคนล้วนแต่ไม่เข้าใจ กลับมีแค่อวิ๋นมู่ที่มองกู้หว่านเยว่ด้วยท่าทางเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“ที่นี่น่ากลัวขนาดนี้ เรารีบข้ามภูเขาหู่หลางไปดีกว่า”

กู้หว่านเยว่ยังไม่ทันกล่าวจบ บนภูเขาหู่หลางนอกจากภูเขาไฟแล้วก็น่าจะมีสัตว์ร้ายอีกไม่น้อย

แต่เมื่อเห็นทุกคนมีท่าทีหวาดกลัว นางจึงไม่กล่าวอะไรอีก

ขณะที่เดินเข้าไปจนกระทั่งถึงกลางเขาของภูเขาหู่หลางนั้น ท้องฟ้าก็ค่อย ๆ มืดลง ซุนอู่จึงประกาศให้ทุกคนตั้งค่ายอ้างแรมกันที่นี่

“ทุกคนจุดไฟกองใหญ่หน่อยนะ ดึกดื่นค่อนคืนอาจจะมีสัตว์ร้ายออกมาก็ได้”

กู้หว่านเยว่กล่าวเตือน

ทันทีที่สิ้นสุดเสียง นางก็ได้ยินเสียงหอนของหมาป่าที่อยู่บริเวณนี้ดังแว่วมา

ซุนอู่รีบสั่งให้ทุกคนไปเก็บฟืน ก่อนจะจุดเป็นกองไฟรอบ ๆ กระโจมที่อยู่ตรงกลาง

แม้กระทั่งอวิ๋นมู่ก็ยังให้คนรับใช้ตามไปช่วยเก็บฟืนและก่อไฟอย่างรู้งาน

ไม่นานบริเวณโดยรอบก็มีดวงตาสีเขียวมรกตปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่อง และกำลังจ้องเขม็งมาที่พวกเขาอย่างเงียบ ๆ อยู่ท่ามกลางความมืด

เมื่อไม่มีต้นไม้ขวางกั้น ดวงตาของหมาป่าเหล่านั้นจึงดูน่ากลัวมากเป็นพิเศษ เด็ก ๆ ที่ขี้กลัวจึงอดตัวสั่นงันงกไม่ได้

เหยียนซือหยวนซุกใบหน้าที่ขาวซีดลงในอ้อมกอดของเหยียนฮูหยิน แต่เขาไม่ได้ร้องไห้

เพราะกู้หว่านเยว่เพิ่งสั่งว่าห้ามร้องไห้ หากร้องไห้จะยิ่งดึงดูดความสนใจของฝูงหมาป่ามากยิ่งขึ้น

แต่กลับเป็นหลี่ซือซือที่นั่งอยู่ในมุม เมื่อเห็นหมาป่ามากมายขนาดนี้ตรงหน้า จึงหวาดกลัวอยู่ในใจ และอดร้องไห้เสียงดังไม่ได้

“ยังทำตัวเหมือนเด็ก น่าอับอายยิ่งนัก”

ซูจื่อชิงกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่ต้องไปสนใจเรื่องของพวกเขา เจ้าอยากกินเนื้อหมาป่าหรือไม่”

ซูจิ่งสิงโพล่งออกไป

นัยน์ตาของกู้หว่านเยว่เปล่งประกาย สิ่งที่นางกินได้ไม่นับว่าน้อยเลย แต่เนื้อหมาป่านางยังไม่เคยกินจริง ๆ

“ท่านมีแผนหรือ?”

“อื้อ”

ซูจิ่งสิงคลี่ยิ้มพลางกล่าว”บนเกวียนมีคันธนูอยู่ เจ้าไปหยิบมาให้ข้าหน่อย”

“ท่านสร้างธนูตั้งแต่เมื่อไหร่?”

กู้หว่านเยว่เห็นใจ แม้แต่นางเองก็ยังไม่รู้

ซูจิ่งสิงไม่กล่าวสิ่งใด นี่คือธนูที่เขาไปขอจากนักการเมื่อตอนอยู่เมืองตงโจว คิดว่าต่อไปก็น่าจะใช้ประโยชน์ได้

เขามองกู้หว่านเยว่ ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เจ้าอยากกินหรือไม่?”