ชายาหมอเซี่ยจินอาน นิยาย บท 7

เซี่ยจินอานพยายามดิ้นให้หลุดจากการควบคุมของเขา แต่ขาเรียวบางของนางจะสามารถเอาชนะฝ่ามือที่เต็มไปด้วยพลังได้อย่างไร นางทำได้เพียงกัดฟันและล้มลงไปพร้อมกับหยุนฝู้เฉินเท่านั้น

ได้โอกาสที่ เซี่ยจินอานยังข่วนไปที่คอของเขาอย่างโหดเหี้ยมจนเกิดเป็นรอยแผลออกมา เพื่อแก้แค้นที่ถูกบีบคอก่อนหน้านั้น

"บึ้ม!"

เสียงดังสนั่น และทั้งสองล้มลงกับพื้น

"ซี๊ด!"

"ท่านอ๋อง!" "ท่านอ๋อง!!"

เทียนเฟิงและคนอื่นๆ ที่อยู่นอกกรงอุทานออกมา

เซี่ยจินอานสูดหายใจเข้าลึกๆ และลุกขึ้นมาอดทนต่ออาการวิงเวียนศีรษะของนาง และยังทิ้งรอยรองเท้าหลายรอยไว้บนเสื้อผ้าสีดำของหยุนฝู้เฉิน

เทียนเฟิงตี้เฟิงเห็นหยุนฝู้เฉินนอนนิ่งอยู่บนพื้นไม่ขยับ ก็รีบเปิดกลไกกรงเหล็กขึ้นมา เสวียนเฟิงและหวงเฟิงรีบวิ่งเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์ของเขา

"อย่าขยับเขาตามอำเภอใจ ถ้าบังเอิญไปโดนเข็มเงินล่ะก็ ผลที่ตามมาจะต้องรับผิดชอบเองนะ"

เซี่ยจินอานพูดอย่างอารมณ์เสีย

ทุกครั้งที่หยุนฝู้เฉินป่วยหนัก คนที่ต้องทนทุกข์ทรมานคือเซี่ยจินอาน ส่วนลูกน้องของหยุนฝู้เฉินยังยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่ว่าจะเปลี่ยนเป็นใครต่างก็มีอารมณ์ไม่ดีกันทั้งนั้น

เทียนเฟิงมองไปที่เซี่ยจินอาน และกล่าวด้วยใบหน้าที่เย็นชาว่า "นางมาร ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิชามารอะไรก็ตาม ก็ต้องรักษาท่านอ๋องของเราให้ได้"

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซี่ยจินอานที่ตอนแรกไม่พอใจ ก็กลอกตาทันที "นี่คือท่าทางของเจ้าที่จะขอร้องคนอื่น?"

"เจ้าเป็นเพียงบุตรีของอนุภรรยา ยังเป็นนักโทษที่จะตายแล้ว การรักษาท่านอ๋องของเราเป็นเกียรติของเจ้าอย่างยิ่ง" เสวียนเฟิงกล่าวอย่างเย็นชา

"เหอะ เกียรตินี้ทิ้งให้คนอื่นเถอะ ข้าไม่บังอาจเอื้อมได้" เซี่ยจินอานพูดอย่างเย็นชา หลังจากนั้นไม่ได้สนใจสัญญาณเตือนภัยที่บ้าคลั่งของระบบรักษาการแพทย์ และหันหลังเดินออกไป

แม้ว่าเซี่ยจินอานจะถูกขังอยู่ในคุก และจะถูกลากออกไปประหารชีวิต ก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกบ้าพวกนี้อีก!

เสียงชักกระบี่ดังขึ้น เซี่ยจินอานหยุดฝีเท้ากะทันหัน เพราะมีกระบี่เล่มหนึ่งวางอยู่บนคอของนาง

"ถ้าวันนี้เจ้าไม่บอกวิธีการรักษาท่านอ๋อง ให้เจ้าอยู่ต่อก็ไม่มีความหมายอะไรแล้ว" เทียนเฟิงที่ถือกระบี่กล่าวข่มขู่อย่างเยือกเย็น

ไม่โกรธ ไม่โกรธ โกรธจะเป็นมาร

เซี่ยจินอานพึมพําในใจ แต่หันไปกลับฝืนยิ้มออกมา

"ตกลง ข้ารับปากเจ้า แต่อุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับการรักษาจะต้องจัดหามาให้ข้าโดยไม่มีเงื่อนไข"

"นี่ไม่ใช่ปัญหา สิ่งที่จวนอ๋องของเราไม่ขาดที่สุดก็คือเงิน" ตี้เฟิงกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ

ในสายตาของพวกเขา ความปลอดภัยของท่านอ๋องคือสิ่งสำคัญที่สุด สำหรับสิ่งของและทรัพย์สินนั้น ไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึง

เทียนเฟิงเก็บดาบ เซี่ยจินอานถึงรู้สึกถึงความเย็นที่คอ และสบถด่าในใจว่า มีเจ้านายแบบไหนก็มีลูกน้องแบบนั้นจริงๆ ทั้งเรือนไม่มีคนปกติอยู่เลย