ชายาพลิกปฐพี นิยาย บท 3

เยี่ยนอ๋องเห็นท่าทางของอวิ๋นหลิงก็รู้สึกเสียวสันหลัง

ไม่รู้เพราะเหตุใด แววตาของหญิงชั่วกลายเป็นน่ากลัวกะทันหัน

หรือจะใช้เข็มเงินปลิดชีพเขา?

ระหว่างที่เยี่ยนอ๋องกำลังคิดฟุ้งซ่าน ก็เห็นอวิ๋นหลิงหยิบเข็มเงินเดินมาใกล้เขา

“ฮือๆๆ” เยี่ยนอ๋องใช้แววตาเตือนนาง

ใบหน้าอวิ๋นหลิงมีประกายแสงแวบผ่าน นางยิ้มบอกเขาว่า

“ไม่ต้องกลัว ไม่ตายหรอก”

เมื่อครู่ได้กินมื้อใหญ่ ตอนนี้พลังจิตของนางกลับมาไม่น้อยแล้ว

ในเมื่อพลังจิตไม่ได้หายไปกับความตาย งั้นนางก็เอาเยี่ยนอ๋องมาลองดูว่าฟื้นฟูได้ถึงขึ้นไหนแล้ว

หากอยากกระตุ้นให้พลังจิตแข็งแกร่งถึงจุดสูงสุด ก็ต้องใช้พลังจิตให้หมด จะได้กระตุ้นให้สมองหลั่งสารพัฒนา

เยี่ยนอ๋องเห็นใบหน้านางเผยรอยยิ้มอันสดใสแล้ว กลับรู้สึกใจหายใจคว่ำกว่าเดิม

สตรีผู้นี้แปลกชอบกล ร่างกายมีแผลเต็มตัว แต่ยังยิ้มได้ ไม่เจ็บหรือ?

สิ่งที่เขาไม่รู้คือ อวิ๋นหลิงผ่านการทรมานสารพัดวิธีมาแล้ว อดทนกับความเจ็บปวดได้ดี ดังนั้นความเจ็บปวดตามแผลไม่สะทกสะท้านใดๆ

อวิ๋นหลิงยกขาของเยี่ยนอ๋องไว้บนเก้าอี้ สองเขาของเขาเงางาม แต่ทิ้งรอยสีดำจางๆไว้ไม่น้อย คงจะเป็นขนที่ตัดเพื่อให้สะดวกต่อการฝังเข็มกระมัง

นางหยิบชายเสื้อของเยี่ยนอ๋องเช็ดหยาดน้ำ และฝังเข็มบนขาเขาหลายจุดอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็บีบหัวเข่าด้านซ้ายและด้านขวาแรง ๆ

ขาด้านซ้ายของเยี่ยนอ๋องกระตุกโดยไร้ความรู้สึก เขาเบิกตากว้างด้วยความตะลึง

สองขาของเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองมานานแล้ว

เขายังไม่ทันหายตะลึงก็ได้ยินเสียงอวิ๋นหลิงดังขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงจริงจังขึงขัง

“ข้าจะฝังเข็มหลักครั้งแรกกับเจ้าแล้วนะ แต่จะปวดมาก เจ้าทนเอาหน่อย ต่อไปเวลาฝนตกก็จะไม่ทรมานมากแล้ว”

สำหรับคนธรรมดา การสัมผัสกับพลังจิตครั้งแรกจะเจ็บมาก เท่ากับโดยพลังจิตโจมตีเลย

อวิ๋นหลิงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะกลั้นลมหายใจแล้วรวบรวมพลังจิตทั้งหมด ในมือค่อยมีเข็มยาวปรากฏขึ้น

เข็มยาวประกายแสงวิบวับ ราวกับเป็นวัตถุชิ้นหนึ่ง

แขนเสื้อเปื้อนเลือดบังการมองเห็นของเยี่ยนอ๋อง เขาไม่เห็นท่าทางของการรักษาของอวิ๋นหลิง รู้เพียงว่าขาด้านซ้ายมีความเจ็บปวดจู่โจม

ประหนึ่งมีของแหลมทิ่มเข้าภายในร่างกาย เหมือนเข็ม แต่ให้ความรู้สึกเจ็บเหมือนโดนเผา

จากนั้นความเจ็บปวดที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนพลันแล่นพล่าน แผ่ซ่านไปทั่วขาข้างซ้าย

“อ๊าก”

เยี่ยนอ๋องคำรามด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าซีดเซียว แม้จะมีซาลาเปาในปาก ทว่าเสียงก็ยังคงดังกังวาน

เขาขบฟัน เส้นเอ็นหน้าผากปูดโปน เบิกตาโพลงแล้วจ้องอวิ๋นหลิง ราวกับจะพูดบางอย่าง ทว่าต้องหมดสติไปเพราะความเจ็บปวดอย่างรุนแรง

“เหนื่อยเหลือเกิน”

สีหน้าของอวิ๋นหลิงก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย นางรู้สึกเวียนหัว ทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนยวบ และหายใจหอบเหนื่อยไม่หยุด

ถ้าคิดจะใช้พลังจิต ยังต้องฝึกซ้อมร่างกายนี้ให้ดีก่อน

ขาทั้งสองครั้งต้องเข็มข้างละสองครั้งถึงจะกำจัดพิษเย็นของเยี่ยนอ๋องได้หมดจด ทว่าตอนนี้เพิ่มฝังไปเพียงครั้งเดียว นางต้องเก็บแรงไว้บ้าง

อวิ๋นหลิงมองด้านนอกหน้าต่าง กลัวเสียงของเยี่ยนอ๋องจะทำให้คนใช้มา จึงไม่คิดอยู่นาน

ก่อนออกไปนางยังถือวิสาสะหยิบยาทำแผลชั้นดีบนตู้มาหนึ่งขวดด้วย

อวิ๋นหลิงกำลังเตรียมดึงเข็มเงินออกจากขาของเยี่ยนอ๋อง ก็ได้ยินมีเสียงฝีเท้ายุ่งเหยิงด้านนอก หัวใจพลันหล่นวูบ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน