ชายาพลิกปฐพี นิยาย บท 2

เกิดเสียงหนึ่งขึ้น

ประตูห้องก็ค่อยๆเปิดออก

อวิ๋นหลิงชะโงกชะเง้อมองรอบทิศ จากนั้นก็ผลักประตูออกแล้วแอบย่องออกไป

ด้านนอกลานไม่มีทหารเฝ้ายาม ทั่วทั้งจวนอ๋องเงียบสงัด

อวิ๋นหลิงไม่รู้จักเส้นทางอันคดเคี้ยวนี้ ยิ่งไม่รู้ว่าห้องครัวอยู่มุมไหน

นางใช้พลังจิตเปิดโหวดสูดดมกลิ่น เพื่อจะตามหากลิ่นของอาหาร

เมื่อเดินผ่านลานอันแปลกตา อวิ๋นหลิงก็เห็นด้านในห้องยังสว่างอยู่ และมีกลิ่นหอมของอาหารโชยมาแตะจมูก

ดวงตานางสว่างจ้า เดินฝ่าสายฝนโปรยปราย ก่อนจะดันประตูเบา ๆ

เยี่ยนอ๋องกำลังนั่งหลับตาบนเก้าอี้ หน้าผากที่ได้รับบาดเจ็บถูกพันเหมือนมัมมี่ สีหน้าคล้ายเจ็บปวด สองขาแช่ในถังไม้

อวิ๋นหลิงใช้พลังจิตด้านการรับกลิ่น ดมออกอย่างรวดเร็วว่าด้านในมีอะไรบ้าง

มีขิง พริกหอม ต้นหอม ใบอ้ายเย่ ผักกระชับ เชียงหัว...

ดมแวบแรกยังคิดว่ากำลังตุ๋นขาหมูอยู่ ทว่าแท้จริงแล้วเป็นสมุนไพรขับไล่ความเย็น

อวิ๋นหลิงรีบเก็บพลังจิตด้านการดมกลิ่น ด้วยเกรงว่าจะได้กลิ่นเหม็นเท้า จะส่งผลต่อการรับประทานอาหารได้

เยี่ยนอ๋องได้ยินเสียงเปิดประตูพลันลืมตาขึ้น ก่อนจะเห็นผีเสื้อแดง ทรงผมรุงรัง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับกำลังบุกเข้ามา

เขารู้ว่าเป็นฉู่อวิ๋นหลิง ชุดเจ้าสาวของอีกฝ่ายขาดรุ่งริ่ง เผยไหล่กับแขนเปื้อนเลือด เมื่อเลือดสดผสมกับเม็ดฝนพลันไหลลงพื้นไม่หยุด

เยี่ยนอ๋องฟื้นขึ้นมาก็ได้ยินว่าฉู่อวิ๋นหลิงเผลอทำร้ายเขาโดยไม่ตั้งใจแล้วโดนเฆี่ยน หรือว่าจะโดนเฆี่ยนจนสิ้นลมหายใจ?

เขาเบิกตากว้าง ใบหน้าซีดเผือดยิ่ง

ฉู่อวิ๋นหลิงกลายเป็นภูตผีแล้วกลับมาแก้แค้นเขาหรือ?

เขาจะเปล่งเสียงตะโกนร้อง แต่ยังไม่ได้ส่งเสียงก็โดนบางอย่างยัดใส่ปากซะแล้ว

“อึดๆๆๆ”

อวิ๋นหลิงกลัวเสียงของเขาเรียกผู้อื่นมา จึงรีบหยิบซาลาเปาไส้เนื้อยัดใส่ปากอย่างว่องไว

จากนั้นก็หยิบกางเกงตัวยาวตรงฉากกั้น มามัดเยี่ยนอ๋องให้ติดเก้าอี้

เยี่ยนอ๋องอึ้ง เหมือนจะเป็นคน ไม่ใช่ผีนะ

เมื่อเยี่ยนอ๋องเห็นสิ่งที่อวิ๋นหลิงนำมามัดตน ใบหน้าพลันแดงแปร๊ดเหมือนตูดลิง

“อึดๆๆ”

หลังจากเขาพิการทางขาก็ป่วยเป็นโรค คืนที่มีฝนพรำจะต้องใช้สมุนไพรแช่เท้า หาไม่แล้วจะปวดจนนอนไม่หลับ

เพื่อให้สะดวกต่อการแช่เท้า เขาจึงถอดกางเกงตัวนอก บัดนี้สวมเพียงกางเกงสั้นๆ

สตรีผู้นี้ช่างหน้าด้านยิ่งนัก

เยี่ยนอ๋องส่งเสียงฮึดฮัด ใช้สายตาสังหารนาง

“หุบปาก เดี๋ยวข้าจะทุบเจ้าให้สลบหรอก”

อวิ๋นหลิงตบท้ายทอยเขาอย่างเหลืออด จากนั้นก็ไปนั่งหน้าโต๊ะ ก่อนจะเริ่มกินอาหารที่เย็นแล้วอย่างเอร็ดอร่อย

สตรีผู้นี้วิปลาสหรือไม่? กล้าทำเช่นนี้กับเขา

เยี่ยนอ๋องเห็นอวิ๋นหลิงกินมูมมาม อาหารเต็มโต๊ะหมดชั่วพริบตา เขารู้สึกเหลือเชื่อ ต่อด้วยกระตุกมุมปาก

คงเป็นสุกรกระมัง กินจุเพียงนี้

ไม่เคยเห็นสตรีตระกูลสูงศักดิ์คนใดกินเช่นนี้มาก่อน ขาดมารยา คงไปร่วมโต๊ะกับผู้อื่นไม่ได้

อวิ๋นหลิงยัดอาหารเต็มปากจนแก้มป่อง เมื่อมองสำรวจอีกฝ่ายหัวจรดปลายเท้าแล้วจึงรู้จากความทรงจำว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

เยี่ยนอ๋อง เซียวอวี้จือ คือบุตรชายอันเป็นที่รักหนึ่งเดียวของหวงกุ้ยเฟย อายุยี่สิบปี

โดนลอบทำร้ายที่ชายแดนพร้อมกับจิ้งอ๋องเมื่อสองปีก่อน จากนั้นจิ้งอ๋องสูญเสียการมองเห็น ส่วนเยี่ยนอ๋องก็สองขาพิการ ไม่อาจยืนได้

เขาก็คือผู้โชคร้ายที่โดนเจ้าของร่างเดิมเขวี้ยงไหสุราใส่หัว ตอนนี้ได้ทำผลบนศีรษะแล้ว

อวิ๋นหลิงสังเกตเห็นใบหน้าเยี่ยนอ๋องมีเหงื่อซึมออกมา

คืออาการเจ็บปวด

เสียงพูดของเขาค่อนข้างดัง ทว่ายังไม่ทันพูดจบประโยค อวิ๋นหลิงก็รีบเอาซาลาเปายัดใส่ปากเขาอีกครั้ง

“ถ้าตามศักดิ์แล้ว เจ้าควรเรียกข้าว่าพี่สะใภ้สามถึงจะถูกนะ”

เยี่ยนอ๋องเกือบสำลักตาย เขากลอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์ อยากถุยน้ำลายใส่อวิ๋นหลิง ทว่าเพราะมีซาลาเปาติดปากจึงทำไม่ได้

“โรคไขข้ออักเสบที่ขาของเจ้า ข้าฝังเข็มสี่ครั้งก็หายแล้ว”

“อึดๆๆ”

ใครจะไปเชื่อ

เยี่ยนอ๋องถลึงตาใส่เขา แววตาเปี่ยมไปด้วยความสงสัย เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าฉู่อวิ๋นหลิงมีวิชาแพทย์ด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นอาจารย์แม่ หลินซินทำหน้าที่รักษาขาของเขากับดวงตาของจิ้งอ๋องมาโดยตลอด

ในเมืองหลวงแห่งนี้ไม่มีผู้ใดมีทักษะทางการแพทย์เหนือกว่าหลินซินอีกแล้ว

อวิ๋นหลิงเห็นเขาไม่เชื่อก็ยักไหล่

ไม่ค่อยมีคนรู้หรอกว่านางมีวิชาแพทย์ เพราะนางแอบเรียนลับหลังองค์กร

ชั้นวางไม้ด้านข้างมีเข็มเงินสะอาดวางอยู่ คาดว่าคงใช้สำหรับรักษาเยี่ยนอ๋อง

อวิ๋นหลิงหยิบเข็มเงินขึ้นมาก็อดนึกถึงอดีตไม่ได้ แววตาพลันหม่นหมอง

นางเป็นเด็กกำพร้าที่องค์กรรับไปเลี้ยง โดนฉีดยาไม่ทราบชื่อมากมายตั้งแต่เด็ก ซึ่งเป็นความเจ็บปวดและทรมานยิ่ง

ในการทดลองนับครั้งไม่ถ้วน จะมีเด็กกำพร้ารอดชีวิตไม่กี่คนเท่านั้น และผู้รอดชีวิตก็จะได้ความสามารถพิเศษแตกต่างกันไป

ยังมีเด็กผู้หญิงอีกสามคนที่รอดชีวิตเหมือนอวิ๋นหลิง คนหนึ่งสามารถอ่านใจผู้อื่นได้ ส่วนอีกคนรู้ภาษาสัตว์ คุมสัตว์เป็น และอีกคนมีสมองอันชาญฉลาด...

อวิ๋นหลิงคือหนึ่งในหนูทดลองที่รอดชีวิต ก็มีพลังจิตได้สำเร็จเช่นกัน โดยมีความสามารถสื่อสารกับพืชได้

จากนั้นองค์กรก็จะใช้ยาพิษควบคุมพวกนางให้ทำตามคำสั่งขององค์กร

อวิ๋นหลิงอยากพาอีกสามคนหนีออกจากองค์กร จีบแอบศึกษาวิชาแพทย์ เพื่อจะได้หาวิธีหลุดพ้นจากตัวยาที่ใช้ควบคุมพวกนาง

ทว่าหลังจากนางปรุงยาถอนพิษได้ พี่ใหญ่ก็สิ้นชีพ นางก็อำลาจากโลก และไม่รู้ว่าตอนนี้พี่รองกับน้องเล็กเป็นเช่นไรบ้าง...