ชายชั่วหนีวิวาห์ ข้าหรือจะยอมเป็นม่ายขันหมาก นิยาย บท 3

ทุกคนมองไปตามทิศทางที่เมิ่งจิ่นเหยาชี้ หลังจากที่สายตาทอดมองบนร่างของกู้จิ่งซี พวกเขาก็พากันสูดลมหายใจเย็นเยียบ

เมิ่งจิ่นเหยาบ้าไปแล้วหรือนี่?

เดิมทีกู้จิ่งซีเป็นว่าที่พ่อสามีของนาง บัดนี้ว่าที่ลูกสะใภ้จะกลายเป็นว่าที่ภรรยาหรือ?

หากกู้จิ่งซีและกู้ซิวหมิงเป็นคนรุ่นเดียวกัน เช่นนั้นคงไม่มีปัญหาอะไร แต่กู้จิ่งซีเป็นบิดาของกู้ซิวหมิง เป็นผู้อาวุโส แล้วผู้อาวุโสจะแต่งภรรยาที่ควรเป็นเด็กรุ่นหลังได้อย่างไร?

นี่มันผิดหลักจริยธรรม

กู้จิ่งซีเป็นผู้ที่แม้ภูเขาไท่ซานถล่มตรงหน้าก็ยังไม่เปลี่ยนสีหน้า แต่เมื่อได้ยินคำกล่าวอันน่าตกตะลึงของว่าที่ลูกสะใภ้ สีหน้าของเขาก็แตกร้าวในพริบตา ก่อนจะหรี่ตามองเมิ่งจิ่นเหยา

เมื่อเมิ่งจิ่นเหยาสบสายตาอันเย็นชาของกู้จิ่งซี หัวใจของนางก็สั่นเทิ้ม หากบอกว่าไม่ประหม่าไม่หวาดกลัว นั่นคงเป็นการโกหก ทว่านางเลือกเด็กรุ่นหลานสองคนนั้นของสกุลกู้ไม่ได้ แต่กู้จิ่งซีกลับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด นางไม่มีทางถอยแล้ว หากกลับไปที่สกุลเมิ่ง สถานการณ์ก็คงไม่ดีไปกว่าการอยู่ในสกุลกู้

กู้ซิวหมิงทำผิดต่อนาง ทำให้นางเป็นที่ขบขันในวันวิวาห์ นางไม่อาจเป็นเจ้าสาวของกู้ซิวหมิง เช่นนั้นก็กลายเป็นมารดาใหม่ของกู้ซิวหมิง เป็นผู้อาวุโสของกู้ซิวหมิง วันหน้าค่อยจัดการกู้ซิวหมิง

เรื่องที่ไม่ดีเพียงหนึ่งเดียวก็คือกู้จิ่งซีใช้การไม่ได้ ปีนั้นเขาได้รับบาดเจ็บจนป่วยเป็นโรคที่ไม่กล้าบอกใครเพื่อช่วยเหลือฮ่องเต้ มิเช่นนั้นเขาก็คงไม่มีทางไม่ได้แต่งงานจนถึงวัยยี่สิบเก้า ต้องรับเด็กจากสายรองมาเป็นบุตรบุญธรรมเพื่อสืบสกุล

แต่ถึงใช้การไม่ได้ก็ไม่มีปัญหา บุรุษใช้การไม่ได้คงไม่รับอนุภรรยามาเพิ่มความปวดหัวให้นาง

คนของสกุลกู้มองหน้ากัน คิดว่าเมิ่งจิ่นเหยาเสียสติไปแล้ว แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่ากู้ที่ผ่านโลกมาครึ่งค่อนชีวิต เคยพบเจออุปสรรคมากมายก็ตกใจจนพูดไม่ออกเช่นกัน บรรดาแขกเหรื่อเองก็ซุบซิบนินทา

ผ่านไปครู่หนึ่ง กู้จิ่งซีขมวดคิ้วเอ่ยปากว่า “แม่นางเมิ่ง เจ้ารู้หรือไม่ว่าตนเองกำลังกล่าวสิ่งใดอยู่?”

ดังนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ากู้จึงฉวยโอกาสตีเหล็กตอนร้อน ตอบเมิ่งจิ่นเหยาว่า “แม่นางเมิ่ง คำพูดของข้าย่อมถือเป็นจริง” นางหันศีรษะไปมองบุตรชายแท้ ๆ ของตน แล้วกล่าวต่อว่า “สกุลกู้ของเราเป็นคนรักษาสัจจะ มิใช่พวกคนที่ผิดคำพูด”

กู้จิ่งซีเอานิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ มองไม่ออกถึงอารมณ์ใด ๆ บนใบหน้าเลย เขามองไปทางเมิ่งจิ่นเหยาอีกครา จ้องมองนานอยู่พักใหญ่ แล้วถามเสียบเรียบนิ่งว่า “แม่นางเมิ่ง เจ้าคิดดีแล้วหรือ?”

เมิ่งจิ่นเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า “ข้าคิดดีแล้ว”

เมื่อได้ยินคำกล่าว กู้จิ่งซีก็ลุกขึ้นเดินมาหานาง ก่อนจะดึงปลายผ้าแพรแดงอีกฝั่งหนึ่งไว้แล้วกล่าวกับสี่เหนียง [1] ว่า “อย่าให้เสียฤกษ์ดีเลย”

_________________________________

[1] สี่เหนียง คือ สตรี​ที่​บ้าน​เจ้าบ่าว​เชิญมาช่วย​แนะนำ​ขั้นตอน​ใน​พิธี​ต่างๆ​ แก่​บ่าวสาว