ฉันน่ะ...เศรษฐีนีตัวแม่จ้า นิยาย บท 82

หลังจากต่อสู้กัน

ทั้งสองคนก็ไม่ได้เปรียบอะไรทั้งนั้น ต่างลงไม้ลงมือกันแรงมาก บนหน้าเสียโฉมไม่ว่า บนตัวน่าจะเต็มไปด้วยรอยช้ำ

หลังจากที่ลี่เลี่ยได้ระบายไปแล้ว ก็ใจเย็นลงแล้ว ถึงแม้ว่าเผยจิ้นโม่น่าขยะแขยง แต่เขาสามารถพูดแบบนี้ได้

คาดว่าไม่ว่าจะเป็นการสืบสวนเขาหรือว่าต่อเย่ชิงหลี สืบไปได้ครึ่งหนึ่งก็หนีแล้ว ถ้าเกิดรู้เรื่องของเขากับเย่ชิงหลีจริงๆ ก็ไม่มีทางไล่ตามมาถึงที่เมืองเสว่เฉิงหรอก

แต่ ลี่เลี่ยไม่ได้คิดจะอธิบายไม่ว่า

ยังเอาแต่กระตุ้นเผยจิ้นโม่อย่างเดียว “นายรู้ไหมว่าเมื่อคืนชิงหลีนอนในอ้อมกอดของฉันแล้วพูดอะไร?”

เผยจิ้นโม่ “...” พูดจบ

ความโกรธที่พึ่งระบายออกไป ก็ได้พุ่งขึ้นมาอีกครั้ง ตาทั้งสองแดงเหมือนกับถูกไฟเผา

ทั้งสองคน

ตอนนี้ในแต่ละคำพูดนั้นแทบจะอยากจะเอาคำพูดแทงคนให้ตายโดยตรง “ดูเหมือนนายจะรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้อยู่กับเธอด้วยความสัมพันธ์แบบนี้?”

ลี่เลี่ยตอนนี้อยากจะฉีกเผยจิ้นโม่ให้แหลกสลายไปเลยจริงๆ

ถึงว่าทำไมชิงหลีถึงจะไปจากเขา

ถ้าอย่างนั้นเขา ก็จะช่วยเธอหน่อยละกัน

“เธอพูดอยู่ในอ้อมกอดของฉันว่า เมื่อสามปีก่อนนายหลอกใช้เธอที่ท้องมาช่วยฉางซินเอ๋อร์ นายมันก็เป็นแค่เดียรัจฉาน เธออยากได้”

ตอนนี้ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกเล็กน้อย

กลุ่มคนข้างนอกแอบแนบชิดอย่างระมัดระวังอยู่ข้างนอก พอได้ยินผู้ชายสองคนเถียงกันอย่างดุเดือด ก็รู้สึกแค่ว่าละอาย

ประธานของพวกเขา

และผู้ชายที่พึ่งเข้ามาเมื่อกี้ แค่ดูก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา ทำไมถึง.....

ไม่ต้องสงสัย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้องทำงานในตอนนี้ ได้ทำให้พวกเขารู้ว่าที่แท้ผู้ชายก็สามารถปัญญาอ่อนกันขนาดนี้เลยเหรอ

ทางเครื่องบินนี้

เย่ชิงหลีกลับรู้สึกขนลุกอย่างแปลกๆ แอร์โฮสเตสเดินมา "คุณเย่ ต้องการกาแฟร้อนไหมค่ะ?"

“ขอบคุณ”

เย่ชิงหลีลุกขึ้นมาจากโซฟา นี่เป็นเครื่องบินส่วนตัวของตระกูลเจียง ขอแค่อยู่ที่เมืองเสว่เฉิงไม่ว่าจะไปไหน คุณตา ก็จะให้การเดินทางของเธอได้รับประกันทางด้านความปลอดภัย

แฮร์โฮสเตสคนนี้ เป็นการเตรียมพิเศษของสายการบินที่เครื่องบินส่วนตัวของตระกูลเจียงออกเดินทาง เย่ชิงหลีก็เห็นหลายครั้งแล้ว ก็ถือว่าคุ้นเคยกันแล้ว

แอร์ฮอสเตสก็รู้ในความชอบของเธอ

ไม่นาน กาแฟในอุณหภูมิที่เย่ชิงหลีชอบก็ได้เสิร์ฟขึ้นมา หลังจากดื่มไปนิดหนึ่ง ถึงจะรู้สึกว่าความเย็นบนตัวนั้นน้อยลงไปเยอะเลย

และเธอจะไปรู้ได้ยังไงว่าตอนนี้เมืองเสว่เฉิงทางห้องทำงานของลี่เลี่ยกำลังเกิดสงครามปากเสียงอย่างดุเดือด

เดิมที่ไฟที่สงบลงแล้ว

จากการไม่ยอมของทั้งสองคน ทั้งสองคนก็ได้สู้กันอีกครั้งแล้วถึงจะจบ

เมืองลี่เฉิง

เย่ชิงหลีลงจากเครื่อง เปิดเบอร์ที่ใช้ทางนี้ รถก็จอดอยู่ที่สนามบิน และแล้วพึ่งเปิดโทรศัพท์

ข้อความผิดกฎจราจรหลายวันก็ได้เด้งขึ้นมา

“ในวันที่xเดือนxปีxบนถนนxได้ฝ่าไฟแดงติดต่อกัน7ครั้ง และขับเกินกว่าความเร็วที่กำหนดไว้ ตอนนี้จะขอเพิกถอนใบขับขี่ของคุณ หากมีข้อสงสัยกรุณาติดต่อxxx”

ตอนที่เห็นข้อความนี้ เย่ชิงหลีรู้สึกแค่ว่าหัวจะระเบิดแล้ว

วันที่เท่าไหร่เดือนไหนไม่ว่า ดูข้อความของการฝ่าไฟแดงและขับเกินคามเร็ว ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่าวันนั้นเผยจิ้นโม่ขับรถของเธอ

จริงด้วย วันนั้น.....

ความเร็วที่ผู้ชายคนนั้นขับทำให้เธออ้วกแล้ว ที่ยิ่งทำให้เธอไม่พอใจคือ รถเผยจิ้นโม่เป็นคนขับ แต่เธอกลับต้องมาแบกรับผลที่ตามมา

“เผยจิ้นโม่ นายมันไอหัวหมู”

เย่ชิงหลียืนอารมณ์เสียอยู่กับที่ไปเป็นเวลาหนึ่ง สุดท้ายททิ้งความสง่าทุกอย่าง แต่กลับหาคำด่าว่าที่เหมาะกับเผยจิ้นโม่ไม่เจอ

ในที่สุด เย่ชิงหลีเรียกรถไปที่เฟิ่งซี

เหนื่อยมานานหลายวัน เธอแค่อยากจะนอนหักผ่อนดีๆ

ป้าเจิ้งต้มโจ๊กให้เธอ ต้มตามรสชาติที่เมื่อก่อนเธอชอบ “คุณหนู กินอะไรหน่อยค่อยนอนนะ”

“ขอบคุณค่ะป้าเจิ้ง” เย่ชิงหลีลุกขึ้น ป้าเจิ้งได้เอาโจ๊กเข้ามาในห้องของเธอโดยตรง

ถึงแม้ว่าจะเป็นโจ๊กธรรมดา แต่ข้าวทุกมื้อที่กินที่นี่นั้น ทำให้เย่ชิงหลีเต็มไปด้วยความทรงจำ