ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 19

บทที่19 เธอพูดแม่นเกินไป

แน่นอน จางหงหวู่ไม่ได้จะทรมานฉัน มันไม่เกี่ยวกับการฆ่าเวลา ภายหลังเธอได้โทรมาอธิบายทุกอย่าง ให้ฉันดู ดูเรื่อยๆ ดูซ้ำๆ ไม่ใช่ให้ดูว่าผู้หญิงสวยแค่ไหน แต่ให้ดูว่าพวกเขาจะรู้สึกอะไรในตอนไหน พอรู้สึกแล้วจะเป็นอย่างไร และผู้ชายต้องทำมันอย่างไง.

ส่วนหยาวเซียวก็ดูเป็นเพื่อนฉัน เพื่อให้เธอดูในฐานะมุมมองของผู้หญิง มาบอกฉันว่าผู้หญิงจะอ่อนไหวส่วนไหน และจุดไหนจะทำให้ผู้หญิงถึงจุดสูงสุด……

ในระยะเวลาที่สั้นก็หลายสิ่งอยู่ข้างใน แต่จางหงหวู่บอกฉันว่า สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ต้องเรียนรู้และเข้าใจ.

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แม้จะเป็นวันที่อึดอัดแต่สบายตัว มีหยาวเซียวคอยช่วย แถมยังได้ดูหนังด้วยกันอีก ถ้ามีความต้องการเธอก็จะใช้ทุกส่วนของร่างกายมาช่วยฉัน แต่ที่มันอึดอัดก็คือ ในช่วงเวลาที่น่าหลงใหลนี้ แต่ฉันกลับต้องจำไว้ทุกอย่าง เหมือนเรียนหนังสือ มันยุ่งยากมาก และฉันก็ดูหนังจนอยากจะอ้วกออกมา.

ในที่สุดก็อยู่ห้าวันที่บ้าน ฉันไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ประสบความสำเร็จในการหลุดพ้นหนังและหยาวเซียว ใช้คำว่าไปฝึกขับรถในการหนี. จุดนี้ แม้แต่จางหงหวู่ฉันก็ไม่ได้บอก เธอคงไม่อยากให้ฉันไปซื้อรถและให้เขาส่งคนขับรถมาด้วยหรอกนะ.

ฉันก็มาถึงโรงเรียนสอนขับรถ ฉันก็ติดต่อไปหาครูใหญ่ ครูใหญ่ก็ส่งฉันให้กับโค้ช.

เมื่อฉันมาถึงรถ โค้ชกำลังดุผู้หญิงตัวเล็กที่มัดผมหางม้า ทำให้เธอนั่งลงร้องไห้บนพื้น.

ฉันให้โค้ชลงมา แน่นอนไม่ให้จะหาเรื่องเขา แต่จะสูบบุหรี่กับเขา.

โค้ชมีนามสกุลหลี่ แต่ละคนเรียกเขาว่าหล่าวหลี่ ฉันเองก็ไม่ได้เกรงใจ หลังแบ่งบุหรี่เสร็จก็ใส่ลงกระเป๋าของเขา และถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น.

หลังจากที่หล่าวหลี่อธิบาย ฉันเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เก่งเรื่องคลัตช์เร่งความเร็ว พอเริ่มก็ดับแล้ว จึงทำให้หล่าวหลี่อารมณ์เสีย พูดประโยคแรงๆไปสองประโยค พูดจนเธอร้องไห้เลย.

ฉันเหลือบมองเด็กหญิงตัวเล็กๆที่ลงมาจากที่นั่งคนขับ รู้สึกว่าเธอดูคุ้นๆ และดูอย่างละเอียดอีกที นั่นไม่ใช่คนที่คืนนั้นหวูเจิ่นดงเป็นคุณหนูของลู่ปู้หนาน？

นัดหล่าวหลี่กินข้าวเที่ยงด้วยกัน และเขาถือมันอยู่ ต่อมาฉันตัดสินใจที่จะทำมัน เห็นได้ชัดว่าเขาชอบการตัดสินของฉัน จากนั้นเขาก็พาฉันไปที่รถ และแนะนำ คันเร่ง คลัตช์ เกียร์และอื่นๆ จากนั้นเขาก็บอกฉันขั้นตอนในการเริ่มต้น.

ดูเหมือนจะไม่ได้ยากอะไร ฉันอยากลองขึ้นไปดู เขาตอบตกลง จากนั้นฉันก็ทำตามขั้นตอนการที่เขาบอกไว้  ในที่สุดก็ทำสำเร็จการเริ่มต้นและหยุดรถ.

พึ่งลงจากรถหล่าวหลี่ก็จ้องมาที่ฉัน “นายขับรถเป็นแล้วมาทำอะไรที่นี่？！”

“ฉันขับรถเป็นที่ไหน เมื่อกี๊ขับรอบแรก เมื่อก่อนเคยจับรถแทรกเตอร์  รู้สึกไม่แตกต่างกันมาก……”

หลังจากคุยกับหล่าวหลี่ เขาไปดูอบรมคนอื่นๆเพื่อฝึกขับรถ และฉันเดินไปที่ลู่ปู้หนานซึ่งหลบอยู่ตรงมุม.

ระหว่างทางฉันซื้อน้ำแร่มาสองขวด เมื่อไปถึงตรงหน้าเธอก็ยื่นให้เธอ1ขวด เธอมองฉัน เธอก็อึ้ง “ทำไมเป็นนาย？”

“ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้ล่ะ？”

นั่งลงที่เก้าอี้ ฉันจิบน้ำ แล้วแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าเธอร้องไห้ทำไม.

เธอบอกว่าตัวเองโดนด่า แต่ก็ไม่โทษครูฝึก ฉันมันโง่เอง ขึ้นรถทีไรก็ตื่นเต้น.

“เธออยู่ห้องกับผู้ชายสองคนเธอยังไม่ตื่นเต้น แค่รถคันเดียวจะตื่นเต้นทำไม มันก็เป็นแค่ก้อนเหล็กที่มีสี่ล้อเองไม่ใช่เหรอ？”

“ฉันเกลียดนาย!” ลู่ปู้หนานมีสีหน้าเขินอาย.

ก็คุยเล่นกับเธอไปนาน อารมณ์ของลู่ปู้หนานก็ดีขึ้น แล้วก็ขอบคุณฉัน ไม่รู้ว่าขอบคุณเรื่องน้ำแร่หรือเรื่องที่ฉันแนะนำเธอ.

ฝึกถึงตอนเที่ยงใกล้จะเลิกเรียนแล้ว ฉันขอออกมาก่อน พอมาถึงร้านก็สั่งอาหาร จากนั้นก็โทรหาหล่าวหลี่.