ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 17

บทที่17 พี่ชิงโถงต้องการมัน

“รอยาชาหายก่อนนายจะเจ็บ อดทนหน่อยนะ ถ้าทนไม่ไหวก็มาหาฉัน ฉันจะฉีดยาชาให้นาย แต่ถ้านายกินไม่ได้ก็อย่าพยายามกินเลย มันไม่ดีต่อร่างกาย.”

คุณหมออบอุ่นมาก และก็สวยมาก ปีนี้เธออายุ24ปี เรียกว่าโจงเฉียวเฉียว เธอเพิ่งผ่านการฝึกที่โรงพยาบาลมาเป็นหมอ และเธอมีรอยแผลเป็นที่ขาซ้ายของเธอ.

ที่ฉันรู้ละเอียดขนาดนี้ เพราะว่าเป็นเป็นเพื่อนมัธยมปลายของฉัน มีครั้งหนึ่งที่ไปเข้าค่ายตอนมอปลาย เธอสะดุดกิ่งไม้ที่หักแล้วบาดเข้ากับขาของเธอ คนที่ช่วยเธอตอนนั้นคือฉันเอง ฉันเป็นคนพาเธอกลับมาที่ค่าย.

บางครั้งชีวิตก็น่าทึ่งจริง ๆ ตอนนั้นฉันช่วยเธอ แต่ตอนนี้เธอช่วยฉัน. ความแตกต่างคือ ฉันไม่ได้เป็นเด็กชายตัวเล็กๆที่สนใจเธอ และตอนนี้ฉันเปลี่ยนเป็นคนขายตัว. เธอไม่ใช่ดอกไม้ประจำโรงเรียนอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นนางฟ้าสีขาว.

พอโจงเฉียวเฉียวออกไป ฉันนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยคิดขอบคุณเธออยู่ในใจ ถ้าไม่มีเธอคงไม่มีใครช่วยเขาเกี่ยวกับเอกสารการแอ็ดมิทอยู่ที่โรงพยาบาล.

ตอนที่ฉันกำลังจะหลับ ห้องผู้ป่วยก็ถูกเปิดออก เสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้น ‘เสียงรองเท้า’ ก็ดังขึ้นมา.

ฉันลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าที่โกรธของจางหงหวู่.

แต่ว่า ความโกรธนี้ไม่ได้ลงที่ฉัน เพราะว่าเธอกังวลมาก นั่นทำให้ฉันรู้สึกประทับใจ.

“เฉินเฟิง นายไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จางหงหวู่นั่งบนเตียงของฉัน แม้ว่าใบหน้าของเธอจะเรียบนิ่ง แต่ฉันเห็นความกังวลในแววตาของเธอ.

ฉันตอบไปเสียงสั่น “ฉันเองก็ไม่รู้ ที่ตรงนั้นโดนไปหนึ่งแผล ไม่รู้ว่ายังใช้การได้หรือไม่ได้ พี่ลองขึ้นนั่งดู?”

จางหงหวู่ตบด้วยความโกรธ เจ็บจนฉันตัวโค้ง “ฉันกลัวว่ามันจะใช้งานไม่ได้อีกต่อไป.”

“สมน้ำหน้า ขอให้นายไม่กลับมาปกติ!

ถึงปากของจางหงหวู่จะพูดว่าสมน้ำหน้า แต่เธอก็เป็นห่วงฉัน ค่อยๆปล่อยฉันลงบนเตียง จากนั้นก็หอมที่แก้มฉันเบาๆ.

“พี่จูบๆก็ไม่เจ็บแล้ว.”

“พี่ เธอจูบผิดที่ ที่ที่เธอตีเมื่อกี๊มันเจ็บ!”

จางหงหวู่เอื้อมมือออกมาและต้องการที่จะตี ฉันป้องกันอย่างรวดเร็ว.

หลังจากเล่นกันเสร็จ จางหงหวู่จับผมของเธอแล้วเอาผมทัดหู.

“มีผู้หญิงในร้านเห็นนายโดนแท่ง จากนั้นก็โทรมาหาฉัน ฉันส่งคนไปตามหาล่ะ คนที่อยู่เบื้องหลังคือเจิงห้าว. ไม่ต้องกังวล พี่สาวคนนี้จะไม่ยอมให้นายโดนแทงเปล่าๆหรอก.”

ฉันยกมือห้าม “ไม่ต้องลำบากพี่หรอก เรื่องของฉันฉันจัดการเองได้ ถึงตอนนี้ฉันจะทำอะไรเจิงห้าวไม่ได้ แต่ฉันเชื่อว่ามี18แผลนี้ เขาไม่กล้ามาหาเรื่องฉันแล้ว ฉันเก็บบัญชีนี้ไว้แล้ว ค่อยชำระบัญชีกับเขาทีหลัง.

จางหงหวู่มองมาที่ฉันเป็นเวลานาน “ทำมาเป็นมีคุณธรรมกับฉัน ฉันจะโทรหาหยาวเซียว ให้เธอมาดูแลนาย.”

ฉันขอบคุณความหวังดีของจางหงหวู่ บาดแผลที่อยู่ที่อกและหลัง ไม่ส่งผลกระทบต่อการกระทำ.

จากนั้นจางหงหวู่ก็คุยกับฉันสักพัก ก็จากไป.

ในเวลาอาหารเย็น หยู่ถิงก็โทรมานัดฉันไปกินข้าว สภาพฉันในตอนนี้จะออกไปกินข้าวยังไง ตอนนี้ยาชาก็หมดฤทธิ์แล้ว เจ็บมากจนต้องกัดฟัน!

ปฏิเสธคำเชิญของหยู่ถิงแล้ว น้ำเสียงของเธอดูเหมือนไม่พอใจ เธอเต็มใจไม่เต็มใจก็เรื่องเธอสิ ฉันเองก็ไม่เต็มใจที่จะถูกแทง แต่ก็ถูกแทง18แผลไม่ใช่?

ประมาณครึ่งชั่วโมง หยู่ถิงก็มาปรากฏตัวที่ห้องผู้ป่วยของฉัน ยังถือถุงกับข้าวมาด้วย.

“ฉันไม่รู้ว่านายแอ็ดมิทอยู่ที่โรงพยาบาล ทำไมนายไม่บอกฉัน?”

“ฉันไม่อยากให้เธอกังวล ตอนกลางวันงานของเธอก็เยอะอยู่แล้ว ฉันไม่อยากให้เธอต้องมาพะวงกับเรื่องแค่นี้ แล้วอีกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร สองสามวันก็หายแล้ว.”

หยู่ถิงประทับใจมาก และจับมือฉันไว้ จูบมันเบาๆ แล้ววางไว้บนแก้มของเธอ.

แต่ว่าเธอโกรธอยู่ โกรธไอบ้าตัวไหนที่ทำร้ายฉันโดยไม่มีเหตุผล.

ฉันคงพูดได้ว่าตัวเองโชคร้าย ถูกแทงผิดคน เธอช่วยฉันเทน้ำและช่วยพยุงฉันนั่งขึ้นมา อยู่คุยกับฉันนานมาก แต่ก็ไม่ยอมกลับไป.

“มา ฉันช่วยนายเทน้ำ.”

“พี่ชิงโถง อย่าเทแล้ว ฉันกั้นฉี่ไว้นานแล้ว ถ้าดื่มอีกฉันคงฉี่กางเกงแล้ว……”

“นายอั้นฉี่ทำไม หรือยังเขินฉันอยู่?”

พูดๆอยู่ ดี๋ชิงโถงก็พยุงฉันลุกขึ้น แล้วพยุงฉันเดินไปที่ห้องน้ำผู้ป่วย.

เปิดฝาโถส้วม ฉันก็ยืนอยู่อย่างนั้น รอดี๋ชิงโถงออกไป แต่ดี๋ชิงโถงไม่ออกไป.

“นายฉี่ก็พอ ฉันคงจะหาโอกาสกินหรอก? ฉันกลัวว่านายจะยืนไม่ไหวแล้วล้มลง นายรีบฉี่!”

ฉันจะฉี่ยังไง ตั้งแต่จำความไว้ ฉันก็ไม่เคยฉี่ต่อหน้าผู้หญิงเลย แล้วยังอยู่ต่อหน้าอีก เหมือนกับกล้องวงจรปิดเลย.

แต่ว่าเวลาต่อมา ดี๋ชิงโถงก็ทำมันโดยใช้โอกาสที่ฉันเจ็บตัวอยู่ โดยการถอดกางเกงของฉันและยังจับสิ่งนั้นออกมาด้วย แล้วใช้มือประคองมันไว้ “รีบฉี่.”

มือที่ขาวขนาดนี้ ช่วยถือตรงนั้นไว้ ใครจะฉี่ออก? ฉันอยากถามว่าใครสามารถฉี่ออกมา!!!

แล้วดี๋ชิงโถงก็หันหน้าไปอีกทาง “รีบฉี่ วางใจเถอะ ฉันไม่มอง!”

ฉันเกือบจะร้องไห้ ถึงเธอจะไม่ดู แต่มือที่จับอยู่มันทำให้มีความรู้สึก.

และแล้วดี๋ชิงโถงเองก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของมัน ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะมองมัน จากนั้นก็กำมันแน่นไปแป๊บหนึ่ง.

“ดูไม่ออกนะ ว่ามันใหญ่เหมือนกัน ดูแลมันดีๆ พี่ชิงโถงต้องการมันและชอบมัน.