ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 39

บทที่ 39 แฟนสาวของหวูเจิ่นดง

หลังจากกลับมาถึงตัวเมือง ผมก็โทรหาจางหงหวู่

เธอเป็นคนที่ไม่สามารถหยุดพักได้จริงๆ พักอยู่ที่บ้านได้เพียงครึ่งวัน ตอนบ่ายก็ออกไปที่ดี้เล่สิงซิงอีกแล้ว

ผมพาหวูเจิ่นดงไปที่นั่น ทุกคนต่างเรียก ‘พี่เฟิง’ ตลอดทาง

ในอดีตก็มีเรียก แต่ในเสียงเรียกนั้นเต็มไปด้วยความดูถูก แต่ในวันนี้ไม่เหมือนกัน จะเห็นได้จากสายตาของพนักงานหญิงที่ถูกแกล้งเมื่อวาน

เชิดปลายคางของเธอขึ้น ผมมองใบหน้าของเธอ แดงเล็กน้อย แต่อย่างน้อยก็ไม่ได้แย่เท่าเมื่อวาน

“ยังเจ็บอยู่ไหม”

“ไม่เจ็บแล้ว ขอบคุณพี่เฟิงค่ะ”

พนักงานหญิงก้มหน้า ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย

หลังจากนั้นผมก็เดินออกมา โดยที่มีหวูเจิ่นดงตามหลังมาด้วย

ในลิฟต์ หวูเจิ่นดงพูดกับผมว่า “น้องสาวคนนั้นก็ใช้ได้นะ เธอดูอะไรๆ กับนายอยู่ไม่น้อยเลย หน้าตาก็ไม่เลว ลองสักหน่อยสิ”

ผมหัวเราะ เขาถามว่าผมหัวเราะทำไม ผมไม่ได้อธิบายอะไร และผมก็ไม่ได้สนใจด้วย

หลังจากที่เดินมาถึงออฟฟิศของจางหงหวู่ ผมก็แนะนำหวูเจิ่นดงให้เธอรู้จัก หลังจากนั้นเธอก็จับมือกับหวูเจิ่นดงอย่างเรียบง่าย บอกกับผู้จัดการให้พาเขาไปเรียนรู้งาน และให้แจ้งหัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยด้วยว่าสามารถไสหัวไปได้แล้ว

เทน้ำอุ่นให้กับจางหงหวู่ แล้วผมก็วัดหน้าผากของเธอ อุณหภูมิปกติแล้ว

“ร่างกายเป็นอย่างไรบ้าง ไม่สบายก็กลับไปพักเถอะ เงินหาเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วก็ยังมีผมอยู่ด้วย เดี๋ยวผมไปหลอกเอาเงินจากหยู่ถิงและดี๋ชิงโถง แล้วเอามาเลี้ยงพี่ก็ได้”

จางหงหวู่หัวเราะ “นายพูดแบบนี้คาดว่าตัวนายน่าจะไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าพี่สาวยังมีความสุขมาก”

เมื่อคุยไปได้สักพัก หลังจากนั้นจางหงหวู่ก็ถามผม “นวดเป็นไหม”

ผมมองสำรวจร่างที่มีเสน่ห์ของจางหงหวู่ “ถ้านวดหน้าอกก็ได้”

เธอจ้องผมตาเขม็ง “ยิ่งอยู่ยิ่งหน้าไม่อาย”

จางหงหวู่นั่งที่เก้าอี้ทำงาน ผมช่วยเธอคลายเส้นที่ไหล่ และนวดที่ต้นคอของเธอ

“ดูไม่ออกเลยว่านายยังมีทักษะแบบนี้อยู่อีกด้วย เทคนิคการนวดไม่เลวเลย”

ผมพยักหน้า “การกดและการนวดเอามาร่วมกันได้นะ อยากลองไหม”

จางหงหวู่ไม่ได้สนใจผม ผมเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแอบมองอวบอิ่มสีขาวที่อยู่ภายใต้เสื้อผ้าของเธอ

“พี่สาว”

“อื้อ”

“เมื่อไหร่ผมจะดูพี่ได้ ที่เปิดแล้วมองได้แบบนั้นน่ะ รูปร่างของพี่สวยมาก เหมือนผลงานศิลปะ และเป็นศิลปะทางธรรมชาติที่บริสุทธิ์ สวยจนผมใจสั่น ทานข้าวไม่ได้ นอนก็ไม่หลับ...”

“ฮ่าฮ่า”

จางหงหวู่หัวเราะ ผมเองก็ไม่รู้ว่าที่เธอหัวเราะนั้นหมายความว่าอะไร

ทันใดนั้นเองก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมเดินไปนั่งที่โซฟา จางหงหวู่เทน้ำและบอกให้คนเข้ามา

จากนั้นผู้จัดการประจำร้ายก็เดินเข้ามา สีหน้าดูย่ำแย่เป็นพิเศษ

จางหงหวู่ถามเขาว่ามีอะไร เขาลอบมองมาทางผม และก็ปิดปากไม่พูดอะไร

“จะพ่นอะไรก็พ่นมา เอาให้เร็ว”

ผู้จัดการประจำร้านรับขึ้นมาหนึ่งค่ำ แล้วกล่าวว่า “หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยนำคนของเขาไปล้อมคนมาใหม่หวูเจิ่นดงที่ตรอกเล็กด้านหลังครับ”

จางหงหวู่เหลือบมองผม ผมผายมือและกล่าว “เจ้านายเตรียมเงินค่าชดเชยได้เลยครับ”