ชีวิตที่อยู่ร่วมห้องกับสาวๆ 18+ นิยาย บท 44

บทที่ 44 ผมที่ดวงตาพร่ามัวด้วยน้ำตา

ผมไม่รู้ว่าเจ้าเตี้ยที่ทั้งดำทั้งน่าเกลียดนั่นจะเปิดกางเกงออกเพื่ออะไร หรือจะใช้มีดขู่บังคับเธอไป ไปในที่ที่ไม่มีคนและชักถูแครอทนั่นกัน หรือไม่ก็เขาอาจจะมีปืนอยู่ และจะสามารถจัดการปัญหาเรื่องขัดขืนได้อย่างรวดเร็ว

แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ผมก็ต้องหยุดเขา เพราะในระหว่างที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังขัดขืน ผมก็ได้เห็นใบหน้าของเธอ เป็นคนรู้จัก เพิ่งได้พบหน้ากันเมื่อไม่กี่วันก่อนเท่านั้น โจงเฉียวเฉียว

กูยังไม่ได้ขึ้นผู้หญิงเลย มึงจะขึ้นแล้วรึ

ในตอนที่ผมกำลังโมโห หยิบน้ำส้มสายชูจากตะกร้าของคนข้างๆ ขึ้นมา หลังจากนั้นก็ตะโกนเสียงดังว่า “ไอ้สัตว์”

ชายแคระคนนั้นสะดุ้งตกใจ ผงะไปอย่างเห็นได้ชัด ในตอนที่หันหน้ามาทางผม ผมก็ปาขวดน้ำส้มสายชูบินไปตรงกับหัวของเขา

ต้องบอกเลยว่าขวดน้ำส้มสายชูนั้นเปราะบางกว่าขวดไวน์ เพียงบินไปโดนก็ เพล้ง แตกออก สาดเต็มไปด้วยใบหน้าของเขา และเลือดก็ผสมไหลตามมาเช่นกัน

ทันใดนั้นมือที่ถือมีดของเขาก็รีบยกขึ้นมาเช็ดหน้า ผู้คนรอบข้างที่กำลังต่อแถวตื่นตระหนกขึ้นมาทันพลัน และวิ่งหนีออกไปทั่วสารทิศ

พนักงานรักษาความปลอดภัยของซูเปอร์มาเก็ตที่พบว่ามีคนถือมีดขึ้นมาตรงเคาน์เตอร์จ่ายเงิน ก็ถือกระบองและวิ่งเข้ามา เข้าไปตีเขาด้วยความรวดเร็วโดยไม่พูดไม่จา ทั้งตีทั้งด่าเพื่อให้คนแคระนั้นวางมีดลง

ท้ายที่สุดคนแคระนั้นจะถูกจัดการอย่างไรผมก็ไม่รู้ แต่ผมก็ซื้อไก่ซื้อก้อนน้ำตาลทรายแดงมา โดยที่ไม่ได้จ่ายเงิน ถือทั้งหมดนั้นและวิ่งออกมา ฝูงชนวุ่นวาย พนักงานที่เคาน์เตอร์จ่ายเงินก็แตกตื่น ไม่มีใครมานั่งสนหรอกว่าผมจะจ่ายหรือไม่จ่าย

แน่นอนว่าผมไม่ได้วิ่งมาคนเดียว ในตอนที่วิ่งมาผมก็พาโจงเฉียวเฉียวออกมาด้วย

เธอตกใจอย่างมาก กรีดร้องเสียงดัง แต่เมื่อเห็นว่าเป็นผม เธอถึงได้สงบลง กระโจนเข้าหาอ้อมกอดของผม และปล่อยโฮ เพื่อระบายความเจ็บปวดทั้งหมด

ผู้คนรอบด้านที่ผ่านไปมาต่างมองมาเป็นตาเดียว ทั้งยังคิดว่าเป็นผมนี่แหละที่ทำเธอ

“ไม่ต้องกลัว นิ่งซะ ผมอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องกลัวไป”

ผมพยายามโน้มน้าว แต่โจงเฉียวเฉียวก็ยังคงร้องไห้ ไม่หยุดหายใจเลยสักนิด และยังคงร้องไห้หนักขึ้น

ในตอนนั้นเอง ก็มีเด็กน้อยที่ผ่านมาช่วยแก้ปัญหาที่ยิ่งใหญ่นี้ให้กับผม

“แม่ คุณน้าหน้าไม่อายเลย โตขนาดนี้แล้วทำไมถึงใส่กางเกงที่เป้าเปิดกัน ผมยังไม่ใส่เลย”

ผู้หญิงที่เดินผ่านมานั้นรีบคว้าลูกของตัวเองเดินไปทันที หลังจากนั้นก็หันมามองแรงทางพวกผม ราวกับว่าพวกผมนั้นสอนอะไรที่ไม่ดีให้กับลูกของเธอ

อย่างไรก็ตามโจงเฉียวเฉียวก็ได้ยินเสียงของเด็กคนนั้น จึงรีบปิดก้น เพื่อไม่ให้มันเผยออกมา

ทันใดนั้นใบหน้าสละสลวยก็แดงขึ้นมาทันพลัน

เธอหันหลังเพื่อเดินออกมา ราวกับต้องการกำจัดสถานการณ์ที่น่าอับอายเบื้องหน้าผมนี้

ผมกล่าว “คุณจะเดินกุมออกไปทั้งอย่างนี้หรือ”

โจงเฉียวเฉียวรีบหาเสากำแพงพิงทันที จะไปก็ไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ได้

ผมถอดเสื้อเชิ้ต และพันที่เอว

คนสวย ทำอย่างไรก็ดูดี มีเสื้อเชิ้ตพันไว้แบบนี้ ในทางตรงกันข้ามแล้วกลับทำให้เธอดูบริสุทธิ์ และไม่จำเป็นต้องการกังวลแล้วว่าคนอื่นๆ จะเห็นกางเกงชั้นในสีชมพูของเธอ

ผมหยิบของ หลังจากนั้นก็พาเธอขึ้นรถ ถามที่อยู่ของเธอและส่งเธอไปจนถึงบ้าน

ตอนที่ลงจากรถ เธอเอ่ยขึ้นมาว่า ขอบคุณ

ความหมายก็บ่งบอกอย่างชัดเจนแล้วว่า ต้องการให้ผมไป

“เฉียวเฉียว เสื้อเชิ้ตตัวนั้นเป็นของผม คุณไม่สามารถให้ผมที่ช่วยคุณออกมาจากสถานการณ์อันตรายทั้งน่าอับอายนั้น และมาลักเสื้อเชิ้ตของผมไปอีกตัวใช่ไหม”

กล่าวจบ ผมก็ลงจากรถและขึ้นตึกไปกันเธอ เธอไม่ได้ปฏิเสธ เพราะเธอปฏิเสธกันไม่ได้ ไม่สามารถจะเผยชุดชั้นในออกมาได้ จึงได้แต่เดินกรีดกรายขึ้นไปข้างบน