ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 117

บทที่117 ตัดขาดความเป็นพ่อลูกของพวกเขา

“อ๋อ？ยังจะโทรหาใครอีกงั้นเหรอ？คุณเรียกใครมาช่วยก็ไม่มีประโยชน์หรอก！วันนี้ลูกชายฉันจะทำอยู่ตรงริมถนนนี่แหละ！” หวางกั๋วคางพูดเสียงเย็นชา ด้วยความไม่สนใจอะไรเลย

“คุณนายหลิน？ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน？บอกฉันมา！” เสิ่นซานได้ยินเสียงแทรกขึ้น ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ฉัน ฉันอยู่ที่หน้าประตูของอาคารเป่าติ่ง” จางฉีโม่พูดด้วยความตกอกตกใจ ถูกท่าทีของพ่อหวางกั๋วคางทำให้ตกใจ

พ่อลูกคู่นี้นี่มันเกินเยียวยาจริงๆ น่าเศร้าใจเหลือเกิน！

ปัง！

หวางจื่อเหวินอยากจะปรี่เข้าไปลากจางฉีโม่สักที จางฉีโม่ตกใจจนซ่อนตัว และโทรศัพท์ตกพื้น จนหน้าจอแตกออก

“ยังจะซ่อนตัวอีกเหรอ？วันนี้คุณซ่อนตัวไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันมีอะไรกับคุณก่อนค่อยพูดกัน！” หวางจื่อเหวินพูดอย่างร้ายกาจ ก่อนจะถอดชุดสูทออก แล้วดึงเนกไทออก จากนั้นก็มีท่าทีทนไม่ไหว “พวกคุณยังจะอึ้งอะไรอยู่อีก？จับผู้หญิงเอาไว้！รอให้ฉันทำก่อน แล้วค่อยให้พวกคุณมาสนุกด้วยกัน”

หวางจื่อเหวินออกคำสั่ง เพียงไม่นาน บอดี้การ์ดหลายๆ คนก็เข้าไปจับจางฉีโม่

ปัก！

ในตอนนั้นเอง มีชายกำยำสามคนเดินลงมาจากรถสีดำด้วยความรวดเร็ว พลางรีบเดินเข้าไปในกลุ่มคน ก็แหวกกลุ่มบอดี้การ์ดใส่สูท แล้วมาขวางจางฉีโม่อยู่ตรงหน้า

“ให้ตายเถอะ คุณมาจากไหน อยากจะมาขัดขวางเรื่องดีๆ ที่กำลังจะเกิดขึ้นเหรอ？” หวางจื่อเหวินด่า และระบายออกมา แต่ความโกรธแค้นในใจมันยังไม่ได้ปล่อยออกมา

“ไองั่งนี่มาจากไหนกัน อยากมาทำตัวเป็นฮีโร่เหรอ？” หวางกั๋วคางพูดด้วยความไม่แยแส ในเมืองชิงหยูน กล้ามาปะทะกับเขานั้นมีเพียง ก็นับมือได้เลย วันนี้มาช่วยลูกชายออกหน้าแทน ใครจะกล้ามาไม่ไว้หน้าเขาล่ะ？

“พวกเราเป็นคนของท่านเสิ่นซาน！เพื่อป้องคุณจางโดยเฉพาะ” ชายชุดดำพูดเสียงเย็นชา โดยไม่เกรงกลัวอะไรเลย

บอดี้การ์ดพวกนั้นเป็นคนที่เสิ่นซานจัดหามา เขาได้รับการสั่งการให้ปกป้องจางฉีโม่ ตอนที่พวกเขาทำลายเซควนที่เขตตะวันออกนั้น ก็ได้เห็นความเก่งกาจของท่านหลิน ผู้หญิงของท่านหลินนั้น พ่ออย่างหวางกั๋วคางกล้ามาหยอกด้วยเหรอ？อยากตายหรือไงกัน？

“ท่านเสิ่นซานเหรอ？” หวางกั๋วคางมีสีหน้าแววตาเปลี่ยนไป ก่อนจะเกรงกลัวมากขึ้น

เขาเองก็รู้ว่าคนอย่างท่านเสิ่นซานนั้น ช่วงนี้โดดเด่นเหมือนกับพระอาทิตย์ในเมืองชิงหยูนเลย แถมยังเป็นหัวหน้าแก๊งใต้ดินในเมืองชิงหยูนอีกด้วย

ถ้าเกิดก่อนหน้านี้ที่เมืองหนานเฉิงสามารถสู้กับเสิ่นซานได้ หวางกั๋วคางคงจะไม่แยแส แถมกำลังอำนาจก็จะมากกว่าเสิ่นซานด้วย แต่วันนี้มันไม่ใช่ ท่านเสิ่นซานสามารถกดให้ตระกูลโจโงหัวไม่ขึ้นอีกเลยก็ยังได้ เขาเองก็ไม่กล้าจะสู้ด้วย

“เป็นคนของท่านเสิ่นซานอีกแล้วเหรอ？” หวางจื่อเหวินอึ้งไป จากนั้นจึงมีสีหน้าเกลียดชังออกมา！

ครั้งที่แล้วก็ถูกลูกน้องของท่านเสิ่นซานอย่างหลิวจุนมาทำร้ายจนต้องคุกเข่าลงตรงประตู เป็นเรื่องที่หวางหงหลิงช่วยหลินอิ่งในการทำเรื่องต่างๆ นี่เอง！

ครั้งนี้ สามคนนี้มาบอกอีกว่าเป็นคนของท่านเสิ่นซาน？ให้ตายเถอะ คนของท่านเสิ่นซานมีประโยชน์ขนาดนั้นเลยเหรอ？หลินอิ่งมีสิทธิ์อะไรถึงได้มาสั่งและโยกย้ายคนของท่านเสิ่นซานเพื่อมาช่วยภรรยาของตัวเอาได้นะ？

นี่มันต้องโม้แน่นอน แถมยังพูดเป็นต่อยหอยอีกด้วย！

หวางหงหลิงพยายามจะหลอกล่อหลินอิ่ง ถึงได้ถูกคุณท่านโกรธมากขนาดนี้ ตอนนี้ยังมาปิดตัวอยู่ในบ้านพักตากอากาศตระกูลหวางอีก！

“พ่อ ครั้งก่อนฉันบอกเรื่องในเขตเหนือของเมืองกับคุณน่ะ ลูกน้องของท่านเสิ่นซานอย่างหลิวจุนก็เป็นคนออกหน้า” หวางจื่อเหวินพูดด้วยความไม่ชอบหน้า “ฉันว่าครั้งนี้ ก็น่าจะพล่ามไปเรื่อยอีกเหมือนกัน เอาชื่อเสียงของท่านเสิ่นซานมาขู่ ไม่ต้องไว้หน้าของพวกเขา！”

เขาทนไม่ได้ที่จะมีสัมพันธ์สวาทกับจางฉีโม่อีกแล้ว เขาโกรธเป็นอย่างมาก

หวางกั๋วคางมีแววตาเย็นชา ครั้งก่อนลูกชายถูกหัวเราะเยาะหน้าชุมชนสุ่ยหยวน มันทำให้เขาขายหน้าในเมืองชิงหยูน เลยอดกลั้นไม่กล้าไปแก้แค้นท่านเสิ่นซานอีก

ในครั้งนี้ คนพวกนี้บอกว่าเป็นคนของท่านเสิ่นซานงั้นเหรอ？

“หึ！ไม่ต้องมาทำเก่งต่อหน้าฉัน คุณเป็นคนของท่านเสิ่นซานใช่ไหม？” หวางกั๋วคางพูดเสียงเย็นชา “ท่านเสิ่นซานแล้วจะทำไมเหรอ？คุณรู้หรือไม่ ว่าก่อนหน้านี้ท่านเสิ่นซานที่เมืองหนานเฉิง เจอฉันต้องเคารพฉันขนาดไหน？”

“หึ！” ชายชุดดำที่อยู่คนแรกนั้นยิ้มขึ้นด้วยความเย็นชา “พวกเราโทรไปบอกท่านสามแล้ว ท่านสามบอกว่าจะมาถึงภายในห้านาทีนี้ จะให้ดีพวกคุณอย่ามาอวดให้มากเลย”

“คุณคือหวางกั๋วคางเหรอ？” ปลายสาย มีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา

“คุณคือใคร？” หวางกั๋วคางถามขึ้นด้วยเสียงเยือกเย็น

“ฉันคือเสิ่นซาน ฉันจะไปถึงอาคารเป่าติ่งในอีกสองนาที ถ้าเกิดว่าคุณกล้าแตะต้องจางฉีโม่แม้แต่นิดเดียว ฉันจะทำให้สองคนพ่อลูกต้องเสียใจจนตายไปเลย！” ปลายสายนั้น มีเสียงที่เย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็ง และเต็มไปด้วยเสียงแห่งความอาฆาต

หวางกั๋วคางมีสีหน้าเปลี่ยนไป ความโกรธก็มากขึ้น มีคนกล้ามาข่มขู่ตัวเองแบบนี้อีกเหรอ？

“โอเค！ฉันจะให้เวลาคุณสองนาที ฉันจะดูว่าคุณจะทำอะไรได้？แถมยังมีเสิ่นซาน？เสิ่นซานจะไม่รู้เรื่องอะไรแบบนั้นเชียวเหรอ？” หวางกั๋วคางยิ้มด้วยความเยือกเย็นก่อนพูดขึ้น ในใจนั้นแดกดันสุดๆ ไม่รู้จริงๆ ว่ามันเป็นความอัปยศจากไหน ถึงได้กล้ามาเว่อร์ที่นี่ ตัวเองอยู่ที่เมืองชิงหยูนมาหลายปี จะมาตกใจกลัวกับอะไรแบบนี้เหรอ？

ติ๊ด！หวางกั๋วคางวางโทรศัพท์ ก่อนจะมองจางฉีโม่กับชายชุดดำหลายคนด้วยแววตาเย็นชา

“รอสามนาที ถ้าเกิดสามนาทีแล้วเสิ่นซานยังไม่มา！” หวางกั๋วคางพูดด้วยความดุดัน “ฉันจะฆ่าพวกคุณทั้งสามอย่างโหดเหี้ยม！แล้ววนกันใช้จางฉีโม่ จากนั้นจะส่งเข้าไปในอาคารปิดทึบ เพื่อขายให้คนอีกมากมายได้ใช้ซะ！”

หวางจื่อเหวินเองก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์พลางมองจางฉีโม่ “ไม่สนใจจะมาลองกับฉันเหรอ？ตอนนี้พ่อฉันโกรธแล้ว คุณไม่ได้ถูกฉันทำคนเดียวแน่นอน！”

จางฉีโม่หน้าซีด รู้สึกเหมือนว่ากำลังเผชิญหน้ากับผีสองตนอยู่ ท่าทีและคำพูดที่บ้าเกินรับมือนั้น ทำเรื่องแบบนี้ได้ หญิงคนไหนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ก็ต้องกลัวจนใจเย็นไม่ลง

ผ่านไปหนึ่งนาที ก็มีเงาของโรลส์รอยซ์คันหนึ่งพาดผ่านเข้ามา

จากนั้น มีรถอย่างน้อยสามสิบคันรีบปรี่เข้ามา ก่อนจะล้อมเอาไว้ แล้วลงมากันเต็มไปหมด จนทำให้พ่ออย่างหวางกั๋วคางตะลึง

เสิ่นซานใส่ชุดดอกไม้ พลางมีลูกประคำอยู่ในมือ งลมาจากรถอย่างเย็นยะเยือก บนหน้าผากมีเหงื่อไหล และกำลังรับโทรศัพท์

“ท่านหลิน ฉันไปที่อาคารเป่าติ่งแล้ว คุณนายหลินไม่เป็นไร！คุณบอกมาดีกว่าว่าจะให้จัดการอย่างไร？” เสิ่นซานพูดเหงื่อแตก พลางยินดีที่คุณนายหลินไม่ได้เป็นอะไร

“ตัดความเป็นพ่อลูกของพวกเขา” ปลายสายนั้น มีเสียงเย็นชาดังออกมา