ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 116

บทที่116 คุณไปที่ข้างถนนเพื่อทำจางฉีโม่

หวางกั๋วคางยังคงยิ้มอยู่เหมือนเดิม ก่อนจะตอบรับ

“หลังจากนี้ จื่อเหวิน คุณมาอยู่ที่บริษัทเครื่องประดับจางซื่อ แล้วมาเป็นประธานบริหารเถอะ” หวางกั๋วคางค่อยๆ พูด

หวางจื่อเหวินมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะส่งสายตาให้จางหงซวน

“เหอะๆ” จางหงซวนกระแอม ก่อนจะหันไปหาหุ้นส่วน “ทุกๆ ท่านที่นั่งลงอยู่ การเป็นหุ้นส่วนจะไม่เปลี่ยนไป แต่ว่าฉันมีเรื่องสำคัญจะประกาศ จางฉีโม่ รองประธานจาง ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นประธานชำนาญการในการดูแลเรื่องราวต่างๆ และรองประธานแล้ว เขากลายเป็นแค่คนที่เกี่ยวข้องกันเพียงความสัมพันธ์เท่านั้น และพึ่งพาคนนอกอย่างอูหยางในการเข้ามา”

“ดังนั้น ฉันอยู่ในฐานะประธาน กำลังประกาศอย่างเป็นทางการ ว่างานและภาระหน้าที่ต่างๆ ของจางฉีโม่นั้น จะถูกไล่ออกในไม่นานนี้เลย！”

“จางฉีโม่ ตอนนี้คุณออกไปได้แล้ว！ออกไปจากอาคารเป่าติ่งเดี๋ยวนี้！” จางหงซวนพูดเสียงเย็นชา “จริงสิ แล้วก็ยังมีผู้ช่วยของคุณก็คือหลินอิ่ง ไอสารเลวนั้น ก็ถูกไล่ออกไปด้วย！”

“พวกคุณ！พวกคุณมีสิทธิ์อะไร！” จางฉีโม่มีแววตาที่สั่นไหว คิดไม่ถึงเลยว่าภายในบริษัทนี้จู่ๆ จะมีการเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากขนาดนี้ ประธานกรรมการอูถูกผู้ร่วมมือเตะออกไปแล้ว

อีกอย่าง จางหงซวนเองก็คงจะไล่ตัวเองออกไปจากบริษัทด้วยหรือเปล่านะ？

มีสิทธิ์อะไรนะ？ช่วงนี้ตัวเองใช้ความคิดและเหน็ดเหนื่อยมามาก ช่วยบริษัทออกแบบเครื่องประดับอะไรมากมาย แต่กลับได้ผลลัพธ์ที่น่าตกใจขนาดนี้เลยเหรอ？มันคือราคาของความสำเร็จงั้นเหรอ？

พวกเขามีสิทธิ์อะไรมาวางอำนาจแบบนี้นะ อยากจะสกัดดาวเหรอ？อยากจะแย่งผลงานงั้นเหรอ！

“มีสิทธิ์อะไรงั้นเหรอ？ก็สิทธิ์ที่ฉันเป็นประธานกรรมการบริษัทอย่างไรล่ะ！ฉันบอกว่าไล่คุณออก ก็คือให้ออกไป！รีบออกไปเดี๋ยวนี้！” จางหงซวนพูดด้วยความทระนง

“เห้อ ประธานกรรมการจาง พูดจาเกรงใจหน่อย” หวางจื่อเหวินพูดอย่างวางมาด

“ใช่ ประธานกรรมการหวางพูดถูก” จางหงซวนยกยอ

“ฉีโม่ อันที่จริงมันง่ายมากเลย วันนี้ตอนกลางคืนคุณมากินข้าวกับฉันสิ” หวางจื่อเหวินพูดด้วยท่าทีเล่นๆ “ฉันจะดูแลคุณเอง！ไม่ต้องพูดถึงรองประธานเล็กๆ ถึงคุณอยากจะเป็นประธานของบริษัทเครื่องประดับจางซื่อ ฉันก็เอาตำแหน่งนั้นมาให้คุณได้！”

“เป็นอย่างไร？ก็แค่กินข้าวมื้อเดียวเท่านั้นเอง” หวางจื่อเหวินยิ้มเยาะพลางพูด ก่อนจะมีแววตาหิวกระหาย

“พวกคุณ！” จางฉีโม่ได้รับการดูถูกมากขนาดนั้น จะไปไม่เข้าใจคำพูดของหวางจื่อเหวินได้อย่างไร

“คุณกำลังฝัน！ลาออกก็ลาออก！ไม่เสียดายหรอก！” จางฉีโม่โกรธจนทิ้งป้ายรองประธานบนโต๊ะ พลางเดินออกจากห้องทำงานด้วยความโกรธ

เธอมีแววตาน้อยอกน้อยใจ น้อยใจเป็นอย่างมาก แถมยังถูกคนอื่นมาดูถูกความเป็นคนอย่างมากอีกด้วย！

“หึ！ผู้หญิงหน้าไม่อาย！” หวางจื่อเหวินพึมพำ แววตายิ่งมีความรังเกียจมากขึ้นไปอีก

หลังจากนั้นห้านาที

จางฉีโม่เดินออกมาจากอาคารเป่าติ่ง ความโกรธก็ลดลงไม่ง่ายเลย อู่เจิ้งจดรถอยู่ข้างทาง ก่อนจะเดินลงมาจากรถ แล้วเปิดประตูรถ

ในตอนนั้นเอง มีบอดี้การ์ดใส่สูทเดินออกมา ก่อนจะขวางจางฉีโม่เอาไว้

“พวกคุณจะทำอะไร？” จางฉีโม่ตกใจ ก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัยโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีชายฉกรรจ์มาได้อย่างไรกัน

“เหอะๆ ฉีโม่ คุณจะรีบไปไหนขนาดนั้น？ก็บอกแล้วว่าแค่กินข้าวด้วยกันมื้อเดียว” หวางจื่อเหวินเดินมาจากข้างหลังอย่างโอ่อ่า ด้านข้างๆ ก็เป็นหวางกั๋วคางที่มีสีหน้าจริงจัง

“หวางจื่อเหวิน ฉันบอกแล้วว่าจะไม่กินข้าวกับคุณ คุณจะทำไมเหรอ？” จางฉีโม่ถามขึ้นด้วยความโกรธ

“อยากจะทำอะไรงั้นเหรอ？แน่นอนว่าอยากจะทำคุณไงล่ะ！” หวางจื่อเหวินพูดด้วยความบ้าคลั่ง

“เอาผู้หญิงคนนี้ขึ้นรถไป แล้วเอาไปส่งที่บ้านพักตากอากาศของฉัน แล้วเตรียมกล้องถ่ายเอาไว้ด้วย！คืนนั้นฉันจะจับเธอเอาไว้ให้ได้เลย！” หวางจื่อเหวินโบกมือเพื่อสั่งการ แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง