ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 119

บทที่119 คุณคือลูกเนรคุณเมื่อหลายสิบปีที่แล้วเหรอ？

“หา！โอ๊ย！ฟู่ๆ”

พ่อหวางกั๋วคางร้องครวญครางไม่หยุด ตอนที่ไข่แตก มันเจ็บจนทำให้พวกเขาแทบจะเป็นลมล้มพับไป

“คุณ คุณกล้าขนาดนั้นเลยเหรอ？” หวางกั๋วคางพูดด้วยความกลัวและตกใจ โดยไม่อยากจะเชื่อเลย ท่านเสิ่นซานลงมืออย่างดุดัน！นี่มันอยากจะมีเรื่องกับตระกูลหวางชัดๆ ！

“กล้าขนาดนี้ได้อย่างไรงั้นเหรอ？ได้ ฉันจะกล้าให้ดู！” เสิ่นซานยิ้มขึ้นด้วยความเย็นชา ก่อนจะยกเท้าขึ้นเหยียบเข้าไปเต็มๆ และเหยียบต่อไป เหยียบเสียจนหวางกั๋วคางร้องออกมาด้วยความบ้าคลั่ง หน้าแดงก่ำ และซีดเซียวลงไป

“ตอนนี้ คุณยังจะถามอีกไหม ว่าฉันกล้าหรือไม่กล้า？” เสิ่นซานถามเสียงเย็นชา ก่อนจะมองพ่ออย่างหวางกั๋วคางด้วยความรังเกียจ ทั้งสองคนกลั้นฉี่และอึเอาไว้ไม่อยู่แล้ว ในกางเกงนั้นมีแต่กลิ่นเหม็น

ถ้าไม่ใช่ท่านหลินสนับสนุน เขาคงจะไม่กล้าทำแบบนี้กับคนตระกูลหวาง แต่มีท่านหลินอยู่ ตระกูลหวางมันจะมีความหมายอะไร？กล้ามาแก้แค้น ตระกูลหวางก็รอวันจบได้เลย！

“ฉัน ฉันกลับไป ถ้าเกิดจะใช้อำนาจและกำลังทั้งหมดของตระกูลหวาง อาจจะต้องออกทั้งแรงและใช้เงิน ในการฆ่าคุณเสิ่นซานเลยล่ะ！” หวางกั๋วคางโกรธเป็นอย่างมาก โดยถูกทำร้ายจนกระทั่งไม่มีสติชัดเจนเหมือนเดิมแล้ว

นี่มันกะจะเอาให้สาบสูญไปเลยนี่หน่า！

หวางกั๋วคางกับหวางจื่อเหวิน ทั้งสองคนรู้ว่าจบเห่แล้ว ฟ้าพังทลาย เสิ่นซานนี่ร้ายจริงๆ ทำเรื่องราวต่างๆ ได้สุดจริงๆ ！

“จะฆ่าฉันงั้นเหรอ？” เสิ่นซานยิ้มขึ้นด้วยความเย็นชา “เชื่อไหมล่ะ ว่าฉันจะฆ่าคุณทั้งสองได้เลยในตอนนี้？ยังไม่ยอมน้อมให้อีกเหรอ？”

“ท่านสาม ฉันว่า ให้พวกเราทั้งสามเป็นคนกำหนดชะตาของพวกเขาดีกว่า” หลิวจุนพูดด้วยความทะเยอทะยาน ก่อนจะเอามือถูกัน พลางมองท่านเสิ่นซานที่ทำร้ายอย่างน่าสนใจ ตัวเองก็อยากจะทำบ้าง เลยได้เป็นการขอความกรุณาจากท่านหลินไปในตัวด้วย

“พวกคุณทั้งสามคนเบามือหน่อยก็แล้วกัน” เสิ่นซานพูดด้วยความจริงจัง พลางพยักหน้า

ถ้าเกิดว่าพี่น้องทั้งสามใช้แรงเต็มกำลังเหมือนกับเขา พ่อหวางกั๋วคางคงจะตายเอาได้ง่ายๆ เลยล่ะ

ท่านหลินไม่ได้บอกให้ฆ่าหวางกั๋วคางให้ตาย ก็ให้พวกเขาได้มีชีวิตรอดสักหน่อย

ปัก！ปั่ก！

พี่น้องทั้งสามอย่างหลิวจุนลงมือ ก็ทำให้คนตัวแทบลอย เหมือนกับเตะฟุตบอล เตะไปเตะมา จนกระดูกของพ่อหวางกั๋วคางแทบละเอียด ร้องโอดครวญ น้ำตาไหล

“ยังไม่เคารพกันอีกเหรอ？อยากจะมีชีวิตต่อ ก็คุกเข่าลงให้ฉันตอนนี้เลย ขอโทษ และสำนึกผิดด้วย！” เสิ่นซานพูดเสียงเย็นชา

หลิวจุนหยุดมือ แค่คนละไม้คนละมือ ก็ทำให้พ่อหวางกั๋วคางกองอยู่บนพื้นแล้ว

ในตอนนั้นเอง หวางกั๋วคางทนไม่ไหวแล้ว เพราะร่างกายกับศักดิ์ศรีนั้นถูกทำร้ายอย่างหนัก มันทำให้พวกเขารู้สึกจบเห่แล้ว กระดูกแทบป่น ฟันหักสิบกว่าซี่ ชีวิตแทบจะหาไม่ ตัวเต็มไปด้วยความเหม็นเน่า ทั้งอึทั้งฉี่ต่างราดออกมา หัวยุ่งหยิง ภาพลักษณ์นั้นดูแย่กว่าพวกขอทานอีก

“คุณจะคุกเข่าลงไหม？จะเอาหัวโขกไหม？ยังพูดได้อยู่ไหม？”

เสิ่นซานพูดเสียงเย็นชา ก่อนจะรีบเข้ามาตบอีก ตบเสียจนแววตาของพ่อหวางกั๋วคางนั้นเหม่อไป เหมือนกับพวกโง่เง่า เมื่อตบตีไปกว่าสิบครั้ง เลยทำให้พวกเขามีปฏิกิริยาขึ้นมา

“ไม่คุกเข่าลงก็ตายซะ” เสิ่นซานพูดเสียงเย็นชา ก่อนจะจุดซิการ์คิวบามอนเต

“โอ้ย！”

เมื่อได้ยินว่าจะทำให้ตาย พ่อหวางกั๋วคางก็ตื่นตกใจ จนรีบคุกเข่าลง พลางเอาหัวโขกพื้น

“พูดไม่เป็นเหรอ？” เสิ่นซานถามเสียงเย็นชา

“โอ๊ย！ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ฉันสมควรตาย！ท่านเสิ่นซานขอโทษจริงๆ ฉันไปทำร้ายคุณนายหลินโดยไม่รู้กลัวความตาย！คุณทำร้ายก็ดีแล้ว สมควรแล้ว！” หวางกั๋วคางเอาหัวโขกแล้วขอโทษอย่างไร้ศักดิ์ศรี จนสูญเสียศักดิ์ศรีของนักธุรกิจรุ่นใหญ่ไฟแรงไปโดยสิ้นเชิง

หวางจื่อเหวินเองก็โขกหัวอย่างบ้าคลั่ง ปากก็ด่าตัวเองไม่หยุด และขอเพียงให้ไว้ชีวิต

พิการแล้ว เสียไปหมดแล้วจริงๆ

ทั้งสองคนนี้ ไม่เพียงแค่ถูกเสิ่นซานทำร้ายปางตาย กระดูกหัก แถมยังหยามศักดิ์ศรี จนไม่เหลือความเป็นคนแล้ว