ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 128

บทที่128 ฆ่าพวกคุณตระกูลเหวิน ผมคนเดียวก็เพียงพอแล้ว

ผับตี้อู่เฉิง ตั้งอยู่ในเขตหัวหยางที่เจริญที่สุดในตี้จิง

ผับตี้อู่เฉิงมีไฟประดับจนสว่างมาก ทั้งหมดต่างเป็นไฟประดับและสถาปัตยกรรมชั้นนำระดับสากล

ตกแต่งได้หรูหรามากๆ ที่ผนังฝังด้วยทองคำและหยก แขกที่มาบ่อยๆไม่ใช่คนรวยในตี้จิง แต่เป็นเหล่าคนดังในตี้จิง เป็นสถานที่รวมตัวเหล่าคนมีชื่อเสียงของตี้จิงจริงๆ คลับของเหล่าคนรวย

ปัจจุบันตี้จิงมีคำกล่าวขานว่า แค่เข้าไปผับตี้อู่เฉิง ก็ไม่มีใครทำอะไรคุณได้！

โรงแรมเหอผิงที่เทียบได้กับศตวรรษที่แล้ว

ที่นี่ ก็คือใจกลางอุตสาหกรรมของตระกูลเหวินแห่งตี้จิง！

เบนท์ลีย์สีน้ำตาลคันหนึ่งจอดลงใกล้ๆตี้จิง หยูจื๋อเฉิงดึงประตู หลินอิ่งลงจากรถ สายตาเย็นชามองสถานบันเทิงนี้ที่เต็มไปด้วยความหรูหรา

“ท่านอิ่ง ท่านจะเข้าไปคนเดียวจริงๆเหรอ？”หยูจื๋อเฉิงพูดอย่างกังวล

“คุณพาคนของคุณ ล้อมรอบทางออกของตี้จิงก็พอแล้ว อย่าปล่อยคนของตระกูลเหวินไปสักคนเดียว เข้าใจหรือยัง？”หลินอิ่งพูดอย่างเย็นชา

“เข้าใจครับ！”หยูจื๋อเฉิงพูด

หลินอิ่งจุดบุหรี่ เดินเข้าไปในตี้จิงขนาดใหญ่

สายตาหยูจื๋อเฉิงสับสน มองแผ่นหลังที่สวมเสื้อกันลมสีดำ ได้กลิ่นฆ่าคนอย่างเลือดสาด

แม้ว่าตี้จิงจะอยู่ในโลกใต้ดินมานานหลายปี กลายเป็นบอสใหญ่ แต่ตอนนี้ ก็ยังถูกสปิริตของท่านอิ่งทำให้ตกใจ

จู่ๆก็กล้าบุกเข้าไปในซ่องโจรของตระกูลเหวินแห่งตี้จิงตัวคนเดียว！

ต้องรู้ว่า ตระกูลเหวินแห่งตี้จิงไม่ใช่ตระกูลธรรมดา สุดยอดฝีมือนั้นที่เอาชนะตัวเองได้ก็ไม่รู้ว่ามีตั้งเท่าไหร่ พวกขีปนาวุธที่สามารถซื้อได้ในตลาดมืดของต่างประเทศ ก็มีทุกอย่าง！

หยูจื๋อเฉิงมอบหมาย มอบความกล้าให้เขาเต็มร้อย ถึงแม้ว่าจะเอาบรรดาคนสนิทหรือตัวสำคัญมา พร้อมกับขีปนาวุธทุกอย่างก็ตาม ก็ยังไม่กล้าบุกตี้จิง เพราะนั่นคือกำลังรนหาที่ตาย

ตี้จิงเป็นรังโจรของตระกูลเหวินแห่งตี้จิง จำนวนคนกับขีปนาวุธเพียงพอแน่นอน และยังมีเหล่าสุดยอดฝีมือมากมายนับไม่ถ้วน

หยูจื๋อเฉิงประมาณการ ขีปนาวุธที่ยกมาทั้งค่ายเข้าบุกตี้จิง ก็ยังอาจจะสู้ไม่ได้！

ในนั้นไม่ใช่แค่มีปรมาจารย์ที่มีศิลปะการต่อสู้ชั้นดี แต่ตัวละครโหดๆไม่ว่ารูปแบบไหนก็มีทั้งนั้น！

แต่ท่านอิ่ง จู่ๆก็ดูนิ่ง ผ่อนคลาย ทำเป็นเหมือนดื่มน้ำกินข้าว เดินเข้าไปตี้จิง ไปจัดการสองคนพี่น้องแห่งตระกูลเหวินแห่งตี้จิง เหวินเทียนเจียวกับเหวินเทียนเฟิ่ง

ท่านอิ่งกำชับ คนของตัวเองทุกคน แค่รอล้อมรอบฆ่าอยู่ข้างนอกก็พอแล้ว เพราะเกรงว่าจะตีหญ้าให้งูตื่น

คิดไป หยูจื๋อเฉิงก็โบกมือ พวกลูกน้องต่างปลอมตัวอยู่ในร้านค้าตามถนนต่างๆ รอโอกาส ที่พร้อมจะดำเนินการได้ทุกเมื่อ

หลินอิ่งเดินเข้าไปในตี้จิง อาคารในเมืองนับไม่ถ้วนช่างดูงดงาม สายตาของเขาจับจ้องไปที่อาคารหนึ่งบนหอระฆังอันมีเอกลักษณ์ที่เต็มไปด้วยสไตล์ศตวรรษที่แล้ว ที่หอระฆังมีสิบแปดชั้น

นี่คืออาคารเหวิน และก็นัดสถานที่ตอบกลับเรียบร้อยแล้วกับเหวินเทียนเฟิ่ง และเหวินเทียนเจียว

หลังจากหลินอิ่งได้รับรายงานจากนิ่งซวน ก็รอไม่ไหวที่จะต้องรีบจัดการเรื่องของตี้จิงให้เสร็จ จึงรีบกลับไปเมืองตุงไห่

ดังนั้น จึงลงมาจากชั้นใต้ดินด้วยตัวเอง ทรมานเหวินจิ่วอย่างหนัก ให้เขาใช้ข้อความเข้ารหัสตอบกลับค่ายฐานสายลับตระกูลเหวินเอง ติดต่อเหวินเทียนเจียว บอกว่าเรื่องเรียบร้อยแล้ว ให้คืนนี้เจอกันที่ชั้นสิบอาคารเหวินเพื่อรายงานสถานการณ์

เวลานี้ อาคารเหวิน ชั้นที่สิบ สภาพหรูหราดูแพง ปูด้วยพรมแดง ในห้องรับแขกเต็มไปด้วยความตะวันตก

ชายชุดดำหลายๆคนพร้อมสายตาเย็นชายืนเรียงแถวหน้าประตู

ผู้ชายวัยกลางคนที่สวมเสื้อกล้ามสีแดง หวีผมทรงโมฮอก นั่งสูบบุหรี่บนโซฟาหนังแท้ เขาถือกาน้ำอย่างดูภูมิใจ กำลังเทชาพร้อมพูดคุยกับชายหนุ่มสองคนท่าทางดูรวย

ผู้ชายที่โดดเด่นนี้ ก็คือเหวินเทียนเจียวแห่งตระกูลเหวินแห่งตี้จิง ช่วงนี้มีศักดิ์ศรีในตี้จิงไม่เป็นสองรองใคร ได้รับความสนใจจากผู้คน หัวหน้าแก๊งตี้จิง มีความมั่งคั่งอยู่ในมือ มากกว่าหลายแสนล้าน？

หลินอิ่งปิดประตู เหยียบไปที่ร่างของชายเสื้อดำ ร่างเหมือนกับลม พุ่งไปที่บันได

สิบวินาทีถัดมา　

หลินอิ่งปรากฏตัวบนชั้นสิบที่มืดทึบไม่มีแสงไฟ ทางเดินยาวกว่าร้อยเมตร มีห้องมากมายนับไม่ถ้วนกับนักฆ่ากว่าสามสิบคนกำลังทำการลาดตระเวนคุ้มกัน

“ใครน่ะ？ทำอะไร？ที่นี่คือถิ่นของตระกูลเหวิน！”

จู่ๆ บอดี้การ์ดชุดดำคนหนึ่งก็เปิดไฟฉาย ส่องไปที่ชายวัยรุ่นที่สวมเสื้อกันลมสีดำ

เพียงชั่วขณะ เสียงดังพรึ่บ บอดี้การ์ดชุดดำหลายสิบคนต่างหยิบปืนพกที่กระเป๋าเสื้ออย่างรวดเร็ว ค่อยๆพุ่งเข้ามาที่แล้วยิงไปที่ชายหนุ่มลึกลับนั่น

ปัง！

เวลานี้ ชายชุดดำหายไปจากที่เดิม ไฟฉายที่สว่างอยู่เพียงอย่างเดียวก็ถูกเตะ

บนทางเดินโล่งๆ มีเสียงตบตี ดังปังปังอู้อี้ขึ้นมา

ท่ามกลางความมืด พวกบอดี้การ์ดชุดดำฝีมือดี ลอยออกไปทีละคน ชนไปที่กำแพงแรงๆ เหมือนกับกำลังถูกทรมานอย่างบ้าคลั่ง หาคนที่ลงมือไม่เจอ

ในสิบวินาที การ์ดทุกคนของตระกูลเหวิน ต่างถูกทำร้ายหมดสติไปที่พื้น กระดูกแตกหัก

หลินอิ่งใช้ขาข้างหนึ่งเตะประตูไม้สีแดงออก โทรศัพท์สว่างขึ้น มองเห็นชายวัยกลางคนสวมเสื้อกล้ามสีแดง สายตาเต็มไปด้วยความน่ากลัว

“คุณเป็นใครกันแน่？มาที่นี่ทำไม？”เหวินเทียนเจียวพูดด้วยความโกรธ“คุณรู้ไหมว่านี่คือที่ไหน？ผมเหวินเทียนเจียว นี่คือถิ่นของพวกเราตระกูลเหวิน คุณอยากตายหรือไงมาคนเดียวน่ะ？”

“ผมก็มาหาคุณนั่นแหละ”หลินอิ่งหัวเราะอย่างเย็นชา“ตระกูลเหวินเจ๋งมากเหรอ？แค่ผมคนเดียวก็จัดการตระกูลเหวินของพวกคุณได้！”

พูดจบ หลินอิ่งก็เตะเหวินเทียนเจียวกลับไปในห้อง ดังเอี๊ยดขึ้นมาไปทั้งร่าง แล้วก็ล้มลงพื้น