ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 51

บทที่ 51 ปฏิเสธ

“ฉีโม่บอกแล้วว่าไม่รับของขวัญ คุณจะบังคับเธอเหรอ?” หลินอิ่งพูดขึ้นเย็นชา มองจางหงอี้ด้วยสีหน้าเย็นชา

ถ้าฉีโม่ยินดีรับของขวัญไว้เอง เขาก็ไม่ต้องพูดอะไร ไม่มีวันขัดขวาง

แต่ เขาไม่ยอมให้ใครไปบังคับฉีโม่เด็ดขาด

“เกินไปแล้ว กล้ามาเถียงฉัน” จางหงอี้โกรธมาก จ้องหน้าหลินอิ่ง “นายว่าฉีโม่ไม่อยากได้ก็ไม่อยากได้รึไง? ก็เพราะไอ้ขยะอย่างแกคอยก่อกวน เห็นคนอื่นเขาดีไม่ได้? ฉันว่าแกนี่มันเลวสุด ๆ เลยนะ”

“ใช่ ไอ้ขยะอย่างแกนึกว่าตัวเองเป็นสามีของฉีโม่เหรอ? ขนาดน้ารองของฉีโม่ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่ใช่ธุระของแกที่จะมาพูดอะไรตรงนี้?” ฉินเฟยช่วยพูดอีกแรง จ้องตาหลินอิ่ง

“คนแบบนี้น่าขยะแขยง เห็นอยู่ว่าอิจฉาพี่หวาง ถ้ามีปัญญาก็ซื้อของให้เมียตัวเองซิ อย่ามาห้ามคนให้ของขวัญ” อูฉู่เวินพูดเสียดสีขึ้นมา

“ของขวัญพวกนี้มันแพงมากเหรอ?” หลินอิ่งถามขึ้นเสียงเรียบ

“ฮาฮา ตลกตายเลย บ้านนอกชัด ๆ ไม่รู้ใช่ไหมว่าของพวกนี้มันแพงขนาดไหน มันคงนึกว่าเป็นของไม่กี่ร้อย” อูฉู่เวินหัวเราะเยาะไม่ไว้หน้า

“หลินอิ่ง ของขวัญชิ้นนี้ของจื่อเหวินให้ด้วยความจริงใจ เงินตั้งหลายล้าน นายทำงานทั้งชาติก็หาเงินเยอะขนาดนี้ไม่ได้ รู้ไหม? ถึงตอนนี้แล้วนายยังไม่เจียมตัวอีกเหรอ?” จางหงอี้ยิ้มหน้าเย็นชาพูดขึ้น “ฉีโม่จะเข้าสู่สังคมไฮโซในเมืองชิงหยูน นายกับเธอมันต่างกันราวฟ้ากับดิน ยังกล้าคิดว่าตระกูลจางจะเก็บน่าตัวเมียอย่างนายไว้เหรอ?”

“ผู้ช่วยหลิน นี่เป็นแค่ของขวัญเล็ก ๆ ที่ผมให้ฉีโม่เท่านั้น หรือว่า ผู้ชายแท้ ๆ อย่างคุณจะไม่รับน้ำใจไว้เลยหรือ?” หวางจื่อเหวินพูดขึ้นยิ้มเฉื่อย ๆ “หรือว่า เป็นเพราะความไร้น้ำยาอย่างคุณ รับไม่ได้กับเรื่องแค่นี้?”

“หลินอิ่งมองหน้าหวางจื่อเหวิน ยิ้มขึ้น พูดว่า “รับไม่ได้? ไม่ ๆ ๆ สิ่งที่ผมอยากพูดคือ ของพวกนี้มันไม่อยู่ในสายตาฉีโม่หรอก”

“เหอะ ผู้ช่วยหลิน ผมอยากรู้นัก ไม่อยู่ในสายตานี่มันหมายความว่าอย่างไง?” หวางจื่อเหวินทนความโกรธไว้ไม่ได้ สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด “คุณกล้าพูดเหรอว่านี่คือความหมายของฉีโม่?”

นี่มันไม่ไว้หน้าเขาชัด ๆ ไม่ใช่เหรอ?

ข้างหน้าก็จัดฉากอย่างดี ของขวัญก็เอามาแล้ว แต่กลับบอกว่าไม่อยู่ในสายตา? แล้วจะให้เขาเอาหน้าไปไว้ไหน?

เขาเป็นถึงลูกขายตระกูลผู้ดีอย่างตระกูลหวางในเมืองชิงหยูน ออกมือก็ให้ของขวัญราคาหลายล้าน แต่กลับบอกว่าไม่อยู่ในสายตา?

เมืองชิงหยูนจะมีสักกี่คนที่กล้าไม่ไว้หน้าเขาแบบนี้

แม้แต่จางหงซวนกับจางหงจูนของตระกูลจางอยู่ต่อหน้าเขา ยังไม่กล้าอวดดีขนาดนี้?

“ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ถามฉีโม่เอง ยินดีรับของขวัญของคุณหวางจื่อเหวินไหม” หลินอิ่งพูดขึ้นเสียงเรียบ

สายตาหวางจื่อเหวินมองไปที่หลินอิ่งอย่างเย็นชา จากนั้นก็ยิ้มขึ้น ถามจางฉีโม่อย่างมีมารยาท

“ฉีโม่ ผมว่า คุณคงไม่ปฏิเสธน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ ของผมหรอกนะ?” หวางจื่อเหวินถามขึ้นด้วยสีหน้าอ่อนโยน

“ใช่ ฉีโม่เธอไม่ต้องไว้หน้าไอ้ขยะนั่น ชอบก็รับไว้เลย” ฉินเฟยช่วยพูดขึ้นอีกแรง

“ฉีโม่ ถ้าไอ้ขยะนั่นไม่พอใจ เธอก็พูดกับเราหรือพี่หวางเลย รับรองมันไม่กล้าแม้แต่ผายลม” เสิ่นห้าวพูดขึ้นอย่างมั่นใจ

“รับไว้ ฉีโม่ เธออย่าทำให้ตัวเองต้องขายหน้าเพราะไอ้หน้าตัวเมียนั่น อะไรไม่อยู่ในสายตา? นี่มันย่ำยีศักดิ์ศรีของตระกูลหวาง? อย่าทำให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะ” จางหงอี้พูดขึ้นเสียงเครียด