ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 54

บทที่ 54อาจารย์หู

“ของที่อาจารย์หูนำมาปล่อยที่หมิงเป่าซวน ทุกครั้งล้วนเป็นของมีค่าที่ทำให้ผู้คนตะลึง ครั้งนี้ไม่ทราบว่าได้นำอะไรมาอีก” ผู้เชี่ยวชาญท่านหนึ่งเอ่ยขึ้นอย่างนับถือ ตั้งตารอคอย

เวลาที่พูดกัน ชายหนุ่มสองก็ยุ่งกับของที่อาจารย์นำมา จัดวางบนโต๊ะเรียบร้อย เป็นภาพอักษรฝืนหนึ่ง แจกันสีขาวน้ำนมคู่หนึ่ง

“ทุกคนต่างก็สนิทสนมกันพอสมควรแล้ว น่าจะรู้ระเบียบของฉันนะ?” หูหมิงหยินพูดขึ้นเสียงเรียบ　

“รู้ครับ รู้ครับ ระเบียบของอาจารย์หูพวกเรารู้กันดีครับ” ผู้เชี่ยวชาญท่านหนึ่งพูดขึ้น

“จะไม่รู้ได้อย่างไร? ระเบียบของอาจารย์หูนับว่าขึ้นชื่อในวงการเมืองชิงหยูนของเรา” คุณชายท่านหนึ่งพูดขึ้น “ขอให้เป็นของที่อาจารย์หูนำมา ใครถูกใจแล้วก็แจ้งราคา ถ้าคิดว่าตัวเองมีหน้าพอหรือมีความสามารถพอ ก็สามารถยื่นข้อเสนอได้ นำของมีค่ากลับมือเปล่าได้”

“แน่นอน ครั้งก่อนคุณชายสามของตระกูลซูน ได้หยกมรกตแกะสลักต้นสนราคาเก้าล้านไปจากอาจารย์หู และตกลงจะช่วยเหลืออาจารย์หูหนึ่งครั้ง” หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น

“ทุกคนก็อย่าคิดจะเอาของมีค่าไปมือเปล่าเลย ก็ไม่ดูว่าคุณชายสามตระกูลซูนเป็นใคร? หนึ่งในผู้ถือกรรมสิทธิ์ของตระกูลซูน ในเมืองชิงหยูนจะมีใครสักกี่คนที่จะมีสิทธิ์แบบเขา?”

เพราะการมาเยือนของหูหมิงหยิน แขกในงานต่างก็พูดคุยสนทนากับขึ้นมา บรรยากาศก็ครึกครื้นขึ้นมา ต่างก็ใจจดใจจ่อรอของที่เขานำมา

“กฎระเบียบของหูหมิงหยินฟังแล้วก็น่าสนใจดี ยังยินดีให้ของสะสมราคาแพงไปแบบฟรี?” จางฉีโม่พูดขึ้นอย่างสงสัย สายตาเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่

“ฉีโม่ เธอไม่รู้แล้วซิ? นี่ก็คือความไม่ธรรมดาของหูหมิงหยิน ใจเด็ดมาก” จางหงอี้ยิ้มพูด อธิบายอยู่ข้าง ๆ “ของที่หูหมิงหยินนำมาปล่อย ขอให้มีคนเสนอราคา ไม่ว่าราคาสูงหรือต่ำ ขอให้เขาพอใจเป็นอันตกลง อีกอย่างของสะสมที่เขาให้ฟรี นั่นคือบุญคุณ มีค่ากว่าเงินทองอีก”

“กฎระเบียบของเขาถือว่ามีชื่อเสียงในวงการทีเดียว ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัวที่หมิงเป่าซวน ล้วนทำให้บรรยากาศครึกครื้นผู้คนติดตามกันมากมาย ชื่อเสียงก็มีแล้ว มนุษยสัมพันธ์ก็มีแล้ว คนมีชื่อเสียงในเมืองชิงหยูนไม่น้อยที่ติดหนี้บุญคุณเขา” จางหงอี้พูดเสียงเรียบ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความนับถือ

“ฟังแล้วก็คงเป็นแบบนี้” จางฉีโม่พยักหน้าเบา ๆ

“ได้เลย ทุกท่าน วันนี้ผมนำของมาสองชิ้น ท่านที่สนใจก็แจ้งราคาได้เลย” หูหมิงหยินพูดขึ้นเสียงเรียบ ให้ลูกศิษย์หนุ่มสองคนที่ตามมาชงชาเหยือกหนึ่ง นั่งชิมชาอย่างสบาย

พอพูดจบ แขกในงานต่างลุกขึ้น สีหน้าจริงจังล้อมอยู่รอบโต๊ะไม้แดงเพื่อดูของที่เขานำมา

“ของที่อาจารย์หูนำมาไม่ธรรมดาจริง ๆ พูดตามตรง จากประสบการณ์ของผมเองแล้วไม่กล้าประเมินของสองชิ้นนี้ว่าจริงหรือปลอม เพราะที่มาไม่ธรรมดา” นักสะสมใส่แว่นท่านหนึ่งพูดขึ้น

“ถือเป็นบุญตาแล้ว ของสะสมสองชิ้นนี้จริงหรือปลอม ผมก็ไม่กล้าประเมิน”

“น่าเสียดาย ของสองชิ้นนี้ไม่ว่ายังไง ผมคงเสนอราคาที่อาจารย์หูพอใจไม่ได้”

แขกในงานชมกันเสร็จแล้ว ล้วนเหมือนยังดูไม่พอ สีหน้าต่างกัน เสียงทึ่งต่างกันไป