ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 56

บทที่ 56 ตกตะลึงทั่วกัน

“นายพูดอะไร? แจกันที่ฉันซื้อเป็นของปลอม?” หวางจื่อเหวินตะลึงไปก่อน จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมา เสมือนได้ยินคำที่ตลกที่สุดในโลก

“ผู้เชี่ยวชาญหลิน แจกันที่ฉันซื้อ ทุกคนในงาน ไม่มีใครดูออกว่ามันมีปัญหา ฉันอยากฟังดู ว่านายดูจากตรงไหนว่ามันเป็นของปลอม?”

หวางจื่อเหวินมองหลินอิ่งด้วยสายตาเย็นชา “ฉันขอบอกนายนะ ถ้าวันนี้นายพูดอะไรไม่ออก นายต้องขอโทษทุกคนในงานนี้ ตรงนี้ และยอมรับว่านายก็แค่ไอ้ขี้โม้ที่ไร้ประโยชน์”　　

“ไม่อย่างนั้น วันนี้ไม่มีคนปล่อยนายไปจากหมิงเป่าซวนแน่” น้ำเสียงของหวางจื่อเหวินเต็มไปด้วยความข่มขู่

“ใช่ พวกเราผู้เชี่ยวชาญตั้งเยอะก็เห็นด้วยแล้ว ก็ไม่เห็นมีปัญหาตรงไหน นายดูตรงไหนว่าเป็นของปลอม? ถ้าพูดไม่ออก วันนี้นายต้องคลานออกจากหมิงเป่าซวน” เสิ่นห้าวพูดอย่างอวดดี

หลินอิ่งไม่สะทกสะท้าน จีบชาคำหนึ่ง พูดขึ้น “มั่นใจนะว่าจะให้ฉันยืนยันว่ามันเป็นของปลอม?”

“ได้ นายพูดเหมือนมั่นใจเหลือเกิน ถ้าอย่างนั้นก็ยืนยันให้ฉันดู ว่ามันปลอมตรงไหน” หวางจื่อเหวินถามอย่างสงสัย สีหน้าดูถูก

ถ้วยเฉิงหว้าคู่นี้ ทุกคนที่อยู่ในงานล้วนบอกเป็นของจริง แต่แค่ไม่กล้าพูด แต่เขาดูอย่างชัดเจนแล้ว ไม่อย่างนั้นคงไม่ทุ่มเงินมากมายซื้อไว้ ยังจะให้เป็นของขวัญวันเกิดคุณปู่อีก

แค่ไอ้ขยะอย่างหลินอิ่ง ยังกล้าตัดสินว่าเป็นของปลอม ยื่นหน้าตัวเองมาให้คนอื่นตบแท้ ๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้นายสมหวัง”

หลินอิ่งยิ้มหน้าเฉย วางแก้วน้ำชาในมือ ดีดแก้วออกไปทันที แก้วน้ำชาใบเล็กปลิวอยู่กลางอากาศ

เพล้ง

แก้วชาใบเล็กลอยออกไป ชนเข้ากับแจกันคู่นั้น ทะลุแจกันที่ดูเป็นงานประณีตอย่างดีทั้งสองชิ้นทันที เสียงแตกเพล้งดัง แตกกระจายไปทั่ว บนโต๊ะไม้สีแดง　　

“นี่มัน”

“พระเจ้า ของล้ำค่าขนาดนี้โดนนายทำแตกหมด”

เมื่อเห็นชิ้นส่วนแจกันแตกกระจายบนโต๊ะไม้แดง ทุกคนในงานก็ตกตะลึงกันหมด อุทานเสียงออกมา

ภาพเหตุการณ์นี้ ทำให้พวกเขาตกตะลึงกันหมด

ในงานเงียบสนิท……

“นาย ไอ้ขยะนายทำอะไรของนาย?” หวางจื่อเหวินหน้าเขียว มองหน้าหลินอิ่งอย่างโมโห ตาลุกเป็นไฟ “นายกล้าทำสมบัติฉันแตก? นายชดใช้ด้วยชีวิตนายเถอะ”

“นายมันรนหาที่ตาย กล้าทำของขวัญที่พี่หวางเตรียมจะให้คุณปู่แตก ในเมืองชิงหยูนไม่มีใครช่วยนายได้แล้ว ไปคุกเข่าให้พี่หวาง” ฉินเฟยตะโกนชี้หน้าหลินอิ่ง

“นายคิดว่าพวกเราไม่กล้าลงมือกับนายเหรอ? ต่อยจนนายคุกเข่าลงค่อยว่ากัน” เสิ่นห้าวลุกขึ้นกะทันหัน

ฉินเฟยกับเสิ่นห้าว สุนัขเสียขาทั้งสอง ท่าทางดุดันเดินเข้าไปจะไปสั่งสอนไอ้ขยะมารนหาที่ตาย

ทั้งสองคนพุ่งเข้าไป ไม่พูดอะไรสักคำยกหมัดจะต่อยไปที่หน้าหลินอิ่ง

หลินอิ่งยังนั่งอยู่กับที่ชิมชาอย่างใจเย็น ยิ้มอย่างเย็นชา ยกมือข้างหนึ่งขึ้น ตบไปสองที

เพียะ เพียะ

เสียงดังฟังชัดสองที ฉินเฟยกับเสิ่นห้าวเหมือนโดนค้อนทุบ ถูกตบจนตัวหมุน ตัวเอียงยืนไม่อยู่ ถอยออกไปเป็นสิบเมตร แล้วล้มลงที่พื้น ร้องเสียงดังออกมา

ฉินเฟยกับเสิ่นห้าวจับหน้าที่แสบร้อนอย่างไม่น่าเชื่อ จ้องหน้าหลินอิ่งตาลุกเป็นไฟ แต่ก็ไม่กล้าลุกขึ้นไปต่อยหลินอิ่งอีก