ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 71

บทที่ 71 ไว้หน้าฉันบ้าง

“หลินอิ่งทีนี้คุณรู้หรือยังว่ามาขัดแย้งกับฉันจะมีจุดจบอย่างไร” หวางจื่อเหวินมองไปที่หลินอิ่ง และพูดด้วยความภาคภูมิใจว่า“ไอ๊หยา ต้องเป็นคนเร่ร่อนไม่มีที่อยู่อาศัย แถมยังต้องตกงาน ไหนจะถูกฟ้องร้องอีกร้อยล้าน และอาจถึงขั้นติดคุกได้เลย”

“เอาอย่างนี้ไหม” หวางจื่อเหวินพูดด้วยสีหน้าแสดงความสงสาร “เห็นแก่หน้าของฉีโม่ หลินอิ่งเพียงแค่คุณคุกเข่าและขอโทษฉัน ฉันสามารถสัญญาต่อหน้าประธานจางทั้งสองว่า นับจากนี้จะปล่อยคุณไป และจะไม่ฟ้องร้องคุณอีก และยังช่วยพูดให้คุณสามารถอยู่ทำงานที่จางซื่อกรุ๊ปต่อไปได้อีก”

พูดจบ ในใจของหวางจื่อเหวินก็รู้สึกมีความสุขมาก ที่สามารถบังคับหลินอิ่งต่อหน้าจางฉีโม่ด้วยวิธีนี้ได้ ช่างมีความสุขจริงๆ

จางหงซวนและจางหงจูนต่างยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปาก

นี่คือสิ่งที่คนไร้ประโยชน์อย่างหลินอิ่งสมควรได้รับ ตัวเองไม่มีกำลัง ยังกล้าที่จะหยาบคายต่อหน้าพวกเขา

เพียงแค่หลินอิ่งกล้าปฏิเสธที่จะขอโทษ พวกเขาก็จัดให้รปภ.เข้ามาทุบตีหลินอิ่งสักหมัด แล้วลากโยนออกไป ปล่อยให้คนไร้ประโยชน์อย่างเขาถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีต่อหน้าภรรยาของตัวเอง และต่อหน้าคนหลายสิบคนในบริษัท!

สีหน้าหลินอิ่งยังดูปกติ และมองไปที่หวางจื่อเหวินกับจางหงซวนสองพี่น้อง

“พวกคุณกำลังต่อบทละครกันอยู่เหรอ”หลินอิ่งถาม

“อะไรกัน ตัวเองตกอยู่ในความลำบากแล้วคุณยังกล้าที่จะเหน็บแนมกรรมการทั้งสองคนของเรากับคุณชายหวางงั้นเหรอ”จางหงจูนพูดอย่างโกรธเกรี้ยวมาก

ในความคิดของเขา ตอนนี้คนไร้ประโยชน์อย่างหลินอิ่งควรคุกเข่าขอโทษ และออกไปจากบริษัทได้แล้ว

พวกเขาทั้งสามคนที่อยู่ในเหตุการณ์ มีใครไม่ใช่บุคคลที่ร่ำรวยของเมืองชิงหยูนบ้างละ คนไร้ประโยชน์แบบหลินอิ่งยังกล้าเถียงด้วยเหรอ

“รปภ.เข้ามา! หลินอิ่งไม่ใช่คนของบริษัทอีกต่อไป และยังจงใจสร้างปัญหาในบริษัทด้วย พาไปสั่งสอน และโยนออกไปเดี๋ยวนี้!” จางหงซวนตะโกนออกคำสั่ง และหันไปจ้องหลินอิ่งอย่างภูมิใจ

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะเรียกรปภ.มาทุบตีหลินอิ่งเพราะได้ระบายความคับแค้นใจที่ได้รับตอนอยู่ที่บ้านของจางฉีโม่ครั้งก่อนออกมา!

แกร๊ก!

ชายร่างสูงกำยำในเครื่องแบบรปภ.หลายสิบคน เดินเข้ามาจากนอกสำนักงาน ถือกระบองไฟฟ้าในมือ ดูเหมือนว่าได้เตรียมพร้อมมาอย่างดี

“ลุงใหญ่ ลุงสาม พวกคุณทำแบบนี้ในบริษัทมันเกินไปไหม” จางฉีโม่ถามด้วยความไม่พอใจอย่างมาก และมองไปที่หลินอิ่งอย่างเป็นห่วง

หวางจื่อเหวินมองไปที่จางฉีโม่กล่าวด้วยสีหน้าติดตลก “ฉีโม่ ความจริงแค่คุณเอ่ยปากขอร้องฉัน และออกไปดินเนอร์ใต้แสงเทียนกับฉัน ฉันจะไว้ชีวิตเขาทันที”

“ฉีโม่ ไม่ต้องสนใจเขา” หลินอิ่งพูดอย่างไม่สนใจไยดี

“ดีนะ ในเมื่อให้โอกาสคุณแล้วแต่ไม่เอาเอง พาเขาออกไปแล้วตีด้วยกระบอง!” หวางจื่อเหวินพูดด้วยเสียงเยือกเย็น

พอเขาพูดจบ ก็มีรปภ.หลายสิบคนถือกระบองไฟฟ้าพุ่งเข้าหาหลินอิ่งทันที

“ใครกล้าลงมือก็ลองดู!”

ตอนนั้นเอง ก็มีเสียงตำหนิด้วยความโกรธดังเข้ามา ทีมรปภ.ต่างตกตะลึงหยุดอยู่กับที่

และอูหยางเดินมาจากห้องทำงาน

“สำนักงานเป็นที่ที่พวกคุณจะเข้ามาได้งั้นเหรอ ออกไปให้หมด” อูหยางตะโกนใส่รปภ.เหล่านี้

บรรดารปภ.ต่างกลัวจนไม่กล้าพูด และออกไปจากสำนักงานโดยเร็ว