ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 72

บทที่ 72 แม้ว่าจะถูกทุบตีก็ต้องยืนตัวตรง

“ทำไม คุณยังไม่ยอมงั้นเหรอ” อูหยางจ้องหวางจื่อเหวินอย่างเย็นชา

หวางจื่อเหวินท่าทางลังเล และพูดเสียงแข็ง “ประธานอู ฉันบอกคุณเอาไว้นะ ที่นิ่งซื่อกรุ๊ปเมืองตุงไห่คุณจะมีอำนาจยังไง แต่อย่างไรก็ตามคุณก็เป็นคนพื้นเมืองของเมืองตุงไห่ จะล่วงเกินตระกูลหวางของพวกเราในเมืองตุงไห่ คุณรู้ผลที่ตามมาไหม!”

“คุณกำลังคุกคามฉันเหรอ” อูหยางหัวเราะเยาะ ท่าทางดูถูก ตระกูลหวางอะไรกัน ล่วงเกินประธานหลินอย่างนี้ ตระกูลหวางคงอยู่ไม่ไกลจากการถูกสังหารยกครัว!

“รปภ. เข้ามาสั่งสอนคนพวกนี้ แล้วโยนพวกเขาไปข้างถนน!”อูหยางพูดอย่างเย็นชา

พูดจบ กลุ่มรปภ.ที่อยู่นอกประตูก็รีบเข้ามาพร้อมกับกระบองไฟฟ้า ไม่พูดอะไรก็สกัดขาหวางจื่อเหวินกับพวกทั้งสี่คน แล้วลากพวกเขาออกไปเหมือนลากไก่

“พวกคุณทำอะไร! อึก!”

ฉินเฟยกับเสิ่นห้าวต้องการดิ้นรนหนี แต่พวกเขาถูกจี้ด้วยกระบองไฟฟ้าตะโกนร้องเสียงดัง

“อูหยางฉันจะบอกพ่อเกี่ยวกับเรื่องนี้!” หวางจื่อเหวินพูดอย่างไม่ยอม ขณะที่ถูกลากออกไป

“ถ้างั้นก็เรียกให้หวางกั๋วคางพ่อของคุณมาหาฉัน รุ่นลูกอย่างคุณไม่มีคุณสมบัติที่จะคุยกับฉัน” อูหยางพูดด้วยท่าทางรังเกียจ

หน้าผากหวางจื่อเหวินขึ้นเป็นเส้นเลือดอ่อนๆ มองไปที่หลินอิ่งที่ดูเหมือนกำลังยิ้มเยาะเย้ย รู้สึกเหมือนโดนดูถูก!

“หลินอิ่ง คุณคอยดูเถอะ! มีความก็คุณก็หลบอยู่ที่บริษัทเครื่องประดับจางซื่อไปตลอดชีวิตอย่าออกมา!” หวางจื่อเหวินพูดด้วยความโกรธ

เจ้าคนขี้ขลาดตาขาวนี่ โชคดีจริงๆ! ในช่วงเวลาสำคัญ ยังจะมาเจอประธานอูหยางแผลงฤทธิ์อีก

วันนี้ตนตั้งใจมาที่นี่เพื่ออวดบารมีและจัดการหลินอิ่ง ต้องการแสดงอำนาจให้จางฉีโม่ได้เห็น แต่ไม่คิดว่าผลจะเป็นเช่นนี้ มาถึงที่แต่กลับถูกด่าเหมือนหมา แถมยังจะถูกไล่ออกจากจางซื่อกรุ๊ปอีก!

หวางจื่อเหวินยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ยิ่งคิดถึงก็ยิ่งรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าว ความเกลียดชังที่มีต่อหลินอิ่งก็ไม่มีที่สิ้นสุด!

หลังจากที่หลังจากที่หวางจื่อเหวินและพวกถูกพาตัวออกไป สีหน้าจางหงจูนพี่น้องทั้งสองคนก็ดูซีดลง

“ประธานอู เหตุใดบริษัทของเราจะไปล่วงเกินคนที่มีอำนาจอย่างคุณชายใหญ่ตระกูลหวาง เพราะผู้บริหารเพียงคนเดียวด้วยล่ะ” จางหงซวนถาม

เดิมทีสัญญาว่าจะช่วยหวางจื่อเหวินเหยียบย่ำคนไร้ประโยชน์อย่างหลินอิ่ง ได้ระบายความโกรธของตัวเอง และได้เป็นมิตรกับตระกูลหวาง แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น คาดว่าหวางจื่อเหวินคงจะเกลียดพี่น้องทั้งสองเข้าแล้ว

“โครงสร้างเล็กๆ ไม่น่าแปลกใจที่จางซื่ออยู่ในมือคุณแล้วจะแย่มากอย่างนี้” อูหยางพูดแดกดันอย่างไม่เกรงใจ

“นี่” จางหงจูนกับจางหงซวนโกรธจนหน้าแดง ต่อหน้าผู้บริหารของบริษัทหลายคน แต่ไม่เหลือความมั่นใจในตนเองเลย

“ในฐานะกรรมการบริหารพวกคุณสองคนสมรู้ร่วมคิดกับบุคคลภายนอก เพื่อจัดการกับผู้จัดการเล็กๆของบริษัท พวกคุณยังมีหน้าจะอยู่ในคณะกรรมการบริหารอีกเหรอ” อูหยางพูดอย่างเย็นชา “ฉันขอเตือนพวกคุณสองคน ตอนนี้ผลประโยชน์ส่วนใหญ่ของบริษัทเชื่อมโยงกับนิ่งซื่อกรุ๊ป ฉะนั้นห้ามมีพฤติกรรมใดๆที่ทำร้ายบริษัทให้เสียชื่อโดยเด็ดขาด!”

“พวกคุณจะกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา เพื่อเอาใจตระกูลหวาง ก็อย่าเอาทรัพย์สินของนิ่งซื่อกรุ๊ปเป็นชุดแต่งงาน เข้าใจไหม” อูหยางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง และมองไปรอบๆกลุ่มผู้บริหาร “วันนี้ฉันจะพูดต่อหน้าผู้บริหารของบริษัททุกคน ถ้ามีฉันในบริษัท คนนอกก็ไม่มีอำนาจมารังแกพนักงานของบริษัท!”

แปะแปะแปะแปะ!(คำเลียนเสียงปรบมือ)

ผู้บริหารของบริษัทที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างปรบมือ และรู้สึกประทับใจเป็นอย่างยิ่ง