ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 74

บทที่ 74 คุณคิดมากเกินไป

ชายชุดดำท่าทางเย็นชา มายืนอยู่ข้างหลังหวางจื่อเหวินอย่างเงียบๆ และยกมือที่ถือกระเป๋าตกปลาสีดำขนาดกว้างและยาวขึ้น

กระเป๋าตกปลามีรูปร่างยาวเหมือนลำกล้องปืน จ่ออยู่ที่ด้านหลังศีรษะของหวางจื่อเหวิน

“พวกข้างหลัง อย่าเข้ามายุ่ง จะถูกยิงเอา.....” หวางจื่อเหวินพูดด้วยใบหน้าซีดเซียว และยกมือสองข้างขึ้น มีเหงื่อไหลหยดจากหน้าผาก

เขารู้สึกได้ถึงความเย็นของลำกล้องปืนที่ด้านหลังหัว และร่างกายของเขาก็หนาวสั่น!!

“บอกให้ผู้คุ้มกันของแกทิ้งปืนไป และหมอบลงให้หมด!” ชายในชุดดำพูดอย่างเย็นชา

“ทุกคนทำตาม! รีบหมอบลงไปให้หมด!” หวางจื่อเหวินท่าทางหวาดกลัว ตะโกนสั่งมือปืนผู้คุ้มกันกลุ่มนั้น

ก๊องแก๊งๆ

ชายในชุดสูทเจ็ดแปดคนต่างพร้อมใจกันทิ้งปืนไป และยกมือขึ้นนั่งยองๆกับพื้น

“พวกข้างหลัง วางปืนลงได้ไหม คนพวกนี้ไม่ได้ล้อเล่นนะเว้ย” หวางจื่อเหวินตัวสั่น ด้านหลังเปียกโชกไปด้วยเหงื่อเย็นๆ

ขณะพูด หวางจื่อเหวินหันหน้าไป มีชายชุดดำอยู่ด้านหลัง สีหน้าก็เปลี่ยนไป

“แกคือไอ้หก แกถือปืนจ่อหัวฉันงั้นเหรอ” หวางจื่อเหวินทั้งตกใจและโกรธ และถาม “ใครส่งแกมาที่นี่”

“หุบปาก” ไอ้หกพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ฉันจำคุณได้ แต่ปืนของฉันมันจำคุณไม่ได้หรอก”

ขณะพูด ไอ้หกใช้กระเป๋าตกปลาจ่อเข้าที่หัวของหวางจื่อเหวิน

กล้ามเนื้อใบหน้าของหวางจื่อเหวินแข็งทื่อ จนหน้าซีด ตัวสั่น และขาแทบจะอ่อนแรง

ฟ่อ!

ในตอนนี้ ก็มีรถบูกัตติ เวย์รอนสีแดงกุหลาบขับเข้ามาจากตรอก และจอดอยู่กลางซอย

ชายในเสื้อคลุมสีดำคนหนึ่งเปิดประตูรถอย่างชำนาญ และมีขายาวขาวใส่รองเท้าส้นสูงสีดำคู่หนึ่งก้าวลงมา

มีหญิงสาวร่างสูง รูปร่างหน้าตาน่าหลงใหล สวมเสื้อโค้ทสไตล์วินเทจปักลายฉลุสีแดง เดินเข้ามาอย่างกระวนกระวาย

มุมปากของหวางหงหลิงยกขึ้นเล็กน้อย เธอมีรูปลักษณ์ที่สง่างาม เกล้ามวยผม เธอถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นดวงตามีเสน่ห์ชวนมองคู่หนึ่ง

เธอมองไปที่หลินอิ่งด้วยสายตาขี้เล่น จากนั้น จ้องไปที่หวางจื่อเหวินด้วยสายตาที่เย็นชา

“น้องฉี คุณจะทำอะไร แม้ว่าฉันกับคุณจะไม่ถูกคอกัน แต่ฉันก็ยังเป็นลูกพี่ลูกน้องของคุณนะ หรือคุณต้องการที่จะฆ่าฉันด้วย” หวางจื่อเหวินพูดด้วยสีหน้าที่แย่มาก

“หึ หึ” หวางหงหลิงหัวเราะเยาะด้วยท่าทีรังเกียจ “ดูสภาพความขี้ขลาดของคุณสิ กลัวจนแทบจะฉี่ราดกางเกงแล้ว ยังมีหน้ามาบอกว่าตัวเองเป็นคนของตระกูลหวาง และยังกล้าทำท่าทำทางโอ้อวดข้างนอกอีกเหรอ”

หวางจื่อเหวินโกรธจนหน้าแดงเหมือนตับหมู เขาหายใจเข้าลึกๆ แต่ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

เขาคิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น ขณะกำลังสั่งสอนไอ้เศษสวะหลินอิ่ง หวางหงหลิงผู้หญิงบ้าคลั่งคนนี้ก็ออกมา

ไอ้เศษสวะหลินอิ่งช่างโชคดีเหลือเกิน ในเวลาที่สำคัญทุกครั้ง ก็จะมีคนออกมาทำให้เรื่องยุ่งเหยิง!

“หลินอิ่ง ฉันบอกคุณไปนานแล้ว ว่าให้ปรนนิบัติรฉันอย่างซื่อสัตย์ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันมาได้ทันเวลา ตอนนี้คุณคงตายไปแล้วรู้ไหม” หวางหงหลิงชำเลืองมองหลินอิ่งอย่างทะนงตัว

หลินอิ่งยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

“น้องฉี รู้จักหลินอิ่งคนนี้ได้อย่างไร” หวางจื่อเหวินถามด้วยความไม่เชื่อ “หรือว่าคุณมาที่นี่เพื่อช่วยเขา”