ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 75
บทที่ 75 ฝนกำลังมา
“ไม่อนุญาตให้ไป! หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!” หวางหงหลิงโกรธจนกัดฟัน และมองตามหลังหลินอิ่งด้วยความเกลียด
“คุณดูถูกหวางจื่อเหวินแบบนี้ นี่เป็นความแค้นแห่งเลือดแล้ว! ถ้าไม่ได้ฉันปกป้องคุณ คุณยังจะอยู่ที่เมืองชิงหยูนได้เหรอ” หวางหงหลิงพูดด้วยความโกรธ
“ความคิดเหมือนเด็ก”
หลินอิ่งพูดเบาๆ โดยไม่ได้หันหลังกลับไป
หวางหงหลิงทำหน้าบูด หายใจเข้าลึกๆ มองหลินอิ่งเดินจากไป รู้สึกโกรธจนจะระเบิดออกมา!
“ฉันความคิดเหมือนเด็กงั้นเหรอ” หวางหงหลิงรู้สึกคิดไม่ถึง “ไอ้หก ไอ้เจ็ด พวกคุณว่าคนคนนี้เป็นคนประหลาดไหม ”
ไอ้หกทำหน้าลังเล อยากจะบอกว่าคุณหนูความคิดเหมือนเด็กมากต่อหน้าหลินอิ่ง... แต่ก็ไม่กล้าพูด ...
“คุณหนูครับ ตอนที่คุณกับไอ้เจ็ดยังไม่มา ผมเห็นกับตาเลยว่า หลินอิ่งเผชิญหน้ากับมือปืนสิบกว่าคน โดยไม่กะพริบตาเลย ทำเหมือนเป็นแค่คนที่มีกำลังน้อยอยู่ตรงหน้าเขา” ไอ้หกพูดอย่างจริงจัง “ท่าทางแบบนี้ไม่มีทางแสร้งทำได้”
หวางหงหลิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามด้วยความสงสัย “คุณรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้ตกใจกลัวจนโง่ นิ่งอยู่กับที่ไม่กล้าขยับ”
“คุณหนู ผมฝึกฝนอยู่ที่ต่างประเทศเป็นเวลาหลายปี ฉากต่อสู้ที่ยิ่งใหญ่ก็เคยเห็นมาแล้ว แต่หลินอิ่งคนนี้ทำให้รู้สึกถึงความน่ากลัวมาก มันอันตรายกว่าที่ฉันเคยตกเป็นเป้าซุ่มยิงจำนวนมากอีกนะ!ฉันคิดว่าเขาไม่ได้พูดโกหก” ไอ้หกพูดอย่างเคร่งเครียด “เขาดูมีความมั่นใจที่จะเผชิญหน้ากับพวกมือปืนนับสิบนี้!”
ไอ้หกรู้สึกตกตะลึงกับหลินอิ่งมาก เขาคิดไม่ออกว่า หลินอิ่งจะจัดการกับปืนที่เล็งมาจากทิศทางต่างๆในระยะใกล้ขนาดนี้ได้อย่างไร
แต่หลินอิ่งแสดงให้เห็นถึงความมั่นใจในตัวเองมากขนาดนั้น ทำให้เขาเชื่ออย่างสนิทใจว่า หลินอิ่งนั้นไม่เกรงกลัวเลย และสายตายังดูติดตลกด้วย ทำเหมือนว่าในมือของพวกมือปืนฝ่ายตรงข้ามไม่ใช่ปืน แต่เป็นเศษเหล็ก......
หวางหงหลิงดวงตาส่องเป็นประกาย นิ้วงามของเธอจับที่คาง พลางคิดอะไรบางอย่าง
“หรือเขามีความสามารถนี้จริงๆ” หวางหงหลิงพูดกับตัวเอง
เมื่อนึกถึงร่างของชายคนนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมาทันที
……
ตอนกลางคืน ณ วิลล่าหิมะมังกร
หลินอิ่งกลับไปที่วิลล่าสุดหรูของเขา ยืนพิงระเบียบอยู่ที่ชั้นสาม สายตาที่ลึกล้ำ มองไปที่แม่น้ำชิงหยูนอันเก่าแก่
ตึง ตึง ตึง!
ในตอนนี้ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“เข้ามา” หลินอิ่งพูดเสียงเรียบๆ
เสิ่นซานสวมเสื้อเชิ้ตลายดอก ในมือถือสร้อยลูกประคำ กับกระเป๋าถือสีเงิน เดินไปที่ระเบียงด้วยท่าทีนอบน้อม
“ท่านหลินครับ งานที่คุณสั่งทำเสร็จแล้ว” เสิ่นซานยืนอยู่ข้างๆ โค้งตัวเล็กน้อยอย่างนอบน้อม และพูด “ฉันตรวจสอบชัดเจนแล้วว่า หัวหน้าแก๊งผู้ลี้ภัยทางตะวันออกของเมืองมีชื่อว่าโจปิน ซึ่งเป็นลูกหลานทางสายเลือดโดยตรงของตระกูลโจ และเป็นลูกชายคนที่สองของตระกูลโจ ตอนวัยรุ่น โจปินเรียนอยู่ที่อเมริกาใต้ ต่อมาก็อยู่ที่นั่นเพื่อขยายอิทธิพล นอกจากแก๊งชาวต่างชาติที่เขาพากลับมาแล้ว ยังมีอีกสามคนเป็นคนประเทศหลุง เป็นที่รู้กันว่ามีฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ของจีน สามารถผ่าหินให้แตกได้ด้วยมือเปล่า การต่อสู้ก็มีฝีมือมาก”
“นอกจากนี้ นี่คือรายชื่อธุรกิจและทรัพย์สินของเขตตะวันออกของเมืองที่ได้ทำลายลง หลังจากที่เซควนเสียชีวิต” เสิ่นซานพูดด้วยความนอบน้อม นำกระเป๋าถือสีเงินวางบนโต๊ะน้ำชา และเปิดด้วยความระมัดระวัง
ในกระเป๋าถือ เป็นหนังสือสัญญาซื้อขายหุ้นของบริษัทต่างๆในเขตตะวันออกของเมือง เอกสารการถือหุ้น100%สำหรับสถานบันเทิงหลายสิบแห่ง และบัตรธนาคารอีกกองใหญ่
หลินอิ่งเหลือบมองไปที่กระเป๋าถือ และถาม “คุณได้นัดหมายการเจรจากับโจปินแล้วหรือยัง”
“นัดหมายเรียบร้อยแล้ว โจปินตกลงที่จะออกมาต่อสู้เพื่อชัยชนะ ตัดสินกรรมสิทธิ์ในเขตควบคุมเขตตะวันออกของเมืองนี้” เสิ่นซานพูดอย่างเคร่งเครียด “พรุ่งนี้ไปที่ท่าเรื่อหลงหู่ แม่น้ำชิงหยูน”
“พรุ่งนี้ฉันจะไปปราบเขา” หลินอิ่งพูดเบาๆ “นอกจากนี้ ฉันต้องการให้คุณขยายอำนาจ แล้วรวมพวกใต้ดินไว้ด้วยกันให้เร็วที่สุด บนถนนเมืองชิงหยูน ให้เขียนรายชื่อคนที่คุณไม่สามารถควบคุมได้ตอนนี้ออกมาด้วย”
“ครับ! ฉันกลับไปแล้วจะรวบรวมกำลังคน!” เสิ่นซานพูดด้วยความฮึกเหิม “มีหลายพื้นที่ในเมืองชิงหยูนที่ฉันไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้ เช่นเขตตะวันตกของเมือง เขตเหนือของเมือง กลางเมืองและเขตชานเมืองอีกหลายแห่ง ฉันรู้ว่าใครเป็นหัวหน้าใหญ่ในพื้นที่เหล่านี้ ความหายของท่านคือ”
“ผู้คล้อยตามฟ้าจะราบรื่น ผู้ฝ่าฝืนฟ้าจะเสียหาย” หลินอิ่งพูดอย่างเรียบๆ “ฉันจะช่วยให้คุณขึ้นนั่งตำแหน่งสูงสุดในเมืองตุงไห่ให้ได้”
“ครับ! ท่านหลิน! ฟังคำสั่งการของท่านทุกอย่าง!” เสิ่นซานพูดด้วยความฮึกเหิม และบ้าเลือด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ซุปเปอร์เจ้าสำราญ