ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 81

บทที่ 81 ลงมือก่อนได้เปรียบ

เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก ภายในนั้นกลับว่างเปล่า

ชายในชุดสีดำนั้นอึ้งไป ได้แต่ยืนจ้องเข้าไปในลิฟต์ที่ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต

ชายหนุ่มเป็นเป้าหมายที่เขาไล่ตาม ต้องนั่งลิฟต์นี้ขึ้นมาไม่ผิดแน่

แล้วคนหายไปไหน?

ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ชายหนุ่มก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมา ขนลุกไปทั้งตัว ราวกับว่ากำลังถูกสัตว์ร้ายตัวหนึ่งจ้องอยู่ด้านหลังยังไงอย่างนั้น

ผัวะ!!

มีอะไรบางอย่างกระแทกชายชุดดำจากทางด้านหลัง แรงส่งอันมหาศาลที่ปะทะเข้ามา ทำให้เขากระเด็นไปกระทบกับกำแพงเข้าอย่างแรง กระดูกแตกหมด

“แค่กๆ” ชายชุดดำสำลักเลือดออกมาทางปาก หันไปมองชายหนุ่มที่โจมตีมาจากทางด้านหลังด้วยแววตาที่ตกตะลึง “นี่คุณออกจากลิฟต์มาได้ยังไง? แล้วเป็นใครกันแน่?”

“ถามว่าผมเป็นใครอย่างนั้นเหรอ?” หลินอิ่งขำออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ “พวกคุณกำลังตามหาผมอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“คุณ? หรือคุณคือลูกชายที่ถูกตระกูลฉีทอดทิ้ง ฉีหยิ่นอย่างนั้นเหรอ?” ชายชุดดำทำหน้าตกตะลึง ไม่นึกเลยว่าคนที่องค์กรกำลังตามล่าอยู่ ชายคนที่ถูกตระกูลฉีทอดทิ้งมาเป็นเวลาสิบกว่าปีที่ จะมีความเก่งกาจและความสามารถมากขนาดนี้!

หลินอิ่งเดินเข้ามา ชกกำปั้นเข้าที่ใบหน้า จนชายชุดดำสลบลงไปนอนกองกับพื้น เขาค้นตัวของชายคนนั้น และพบเข้ากับรูปในหนึ่งและมือถืออีกหนึ่งเครื่อง

มองดูรูปของฉีเหอถูตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ สีหน้าของหลินอิ่งดูเคร่งเครียดมากยิ่งกว่าเดิม เขาลากตัวชายชุดดำเข้าไปในห้องประชุมที่อยู่บนชั้น26 จากนั้นก็เข้าไปในห้องจ่ายไฟของโรงแรมชิงหยูนอย่างรวดเร็ว

ก่อนที่จะมา หลินอิ่งก็ต้องเตรียมตัวมาเป็นอย่างดีอยู่แล้ว เขาได้ศึกษาแบบแปลนของโรงแรมชิงหยูนมาเป็นอย่างดีแล้ว

ในเมื่อคนที่ตระกูลเหวินส่งมายังคงใช้แผนเดิมแบบซ้ำซากอยู่ คือการที่รอเขาขึ้นไปรับสมบัติที่ชั้น26

เขาจึงใช้โอกาสที่ผิดพลาดเกี่ยวกับตัวตนของเขาที่พวกเขาได้รับมาให้เป็นประโยชน์

ตอนที่หลินอิ่งเข้าลิฟต์ไป เขาก็รีบกดไปที่ชั้น26 รอจนลิฟต์ขึ้นไปถึงที่ชั้น23 เขาก็ได้ปีนออกจากลิฟต์โดยใช้ประตูน้ำฉุกเฉินที่อยู่ทางด้านบน จากนั้นก็ปีนออกไปทางหน้าต่าง แล้วรีบอ้อมไปทางห้องประชุม ที่อยู่บนชั้น26 มันก็ยังถือเป็นการสอดแนมและยืนยันไปในเวลาเดียวกันอีกด้วย เมื่อเห็นท่าไม่ดี เขาก็สามารถจัดการกับชายชุดดำคนนี้ได้จากทางด้านหลังได้เลย

ปั้ง!

หลินอิ่งเดินเข้าไปยังห้องจ่ายไฟ ปิดประตูลงในทันที

หลังจากนั้นสิบวินาที โรงแรมชิงหยูนอันใหญ่โตที่กำลังสว่างไสวก็ตกอยู่ในความมืดมิดในทันที

“เกิดอะไรขึ้น? ไฟดับเหรอ?”

จู่ๆ ไฟในห้องล็อบบี้ก็ดับลง ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดมิด ทำเอาพนักงานต้อนรับสองคนที่อยู่ตรงนั้นถึงกับตกใจ

ในตอนนั้นเอง ไฟสปอร์ตไลท์ดวงหนึ่งก็ถูกเปิดขึ้น มีชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาจากทางประตูหน้าอย่างเคร่งขรึม เป็นชายร่างใหญ่ที่มาในชุดดำ ข้างๆ ยังมีชายใส่สูทอีกสามคนที่ดูเป็นการเป็นงานเดินตามมาอีกด้วย

“พวกคุณเลิกงานได้และกลับบ้านเดี๋ยวนี้!” ชายชุดดำพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม และไล่พนักงานต้อนรับของโรงแรมออกไป

ผู้จัดการของห้องล็อบบี้ก็เป็นคนที่พวกเขาเพิ่งจ้างมา ดังนั้นตอนนี้โรงแรมชิงหยูนทั้งหลังก็ได้ตกอยู่ในการควบคุมของพวกเขาโดยสมบูรณ์แล้ว

“พี่เหวินเป้า พี่มาได้สักที! เมื่อกี้พี่หมาป่าก็เพิ่งสั่งให้ผมเฝ้าประตูของโรงแรมให้ดี แล้วยังสั่งให้ผมโทรหาพี่ด้วย และไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจู่ๆ สายก็ตัดไป ผมว่ามันแปลกๆ นะ” อาซื๋ฮทำหน้าจริงจัง

“จะมีอะไรน่าแปลก? เมืองชิงหยูนที่เล็กจ้อยนี้ ยังมีคนกล้ามาทำอะไรพิเรนทร์เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเราอีกงั้นเหรอ?” เหวินเป้าขำออกมาอย่างไม่สงบอารมณ์ ท่าทางดูมั่นอกมั่นใจเป็นอย่างมาก

“ไป ไปดูที่ห้องควบคุมกัน ไม่รู้ว่า หมาป่ากำลังทำอะไรอยู่กันนะ?”

พูดจบ ชุดดำห้าคนก็เดินเข้าไปทางบันไดหนีไปอย่างรวดเร็ว

เหวินเป้าเดินนำ คนทั้งหมดเดินขึ้นบันไดไปถึงชั้นเก้าอย่างรวดเร็ว คาดว่าในเวลาสามนาทีพวกเขาก็น่าจะไปถึงห้องควบคุมแล้ว

พุ่ง!

ท่ามกลางความมืดมิด ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่ชวนตกใจเป็นอย่างยิ่ง!