ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 82

บทที่ 82เลือด

“ตอบมา ว่าคุณพาคนมาเท่าไหร่? แล้วพวกเขาซ่อนตัวอยู่ที่ส่วนไหนของเมืองชิงหยูน?” หลินอิ่งพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบ “อีกอย่าง บอกมาด้วยว่าตระกูลเหวินใช้วิธีอะไรในการโค่นล้มตระกูลฉี? และใครกันที่อยู่เบื้องหลังของตระกูลเหวิน!”

“ฮึๆฮึ!” เหวินเป้าขำออกมาอย่างเย็นชา เพราะกรามที่กำลังชา ทำให้เสียงที่พูดออกมาฟังดูแปลกๆ “คุณคิดว่าผมจะยอมบอกเหรอ? ต่อให้คุณรับปากว่าจะปล่อยผมไปก็เถอะ แล้วคุณคิดว่าผมจะเชื่อใจคุณอย่างนั้นเหรอ? ฆ่าผมซะเถอะ ในเมื่อตอนนี้ทำงานพลาดไปแล้วผมก็ไม่คิดจะอยู่ต่ออีก!”

หลินอิ่งเองก็ขำออกมาอย่าไม่สบอารมณ์ “เมื่อผมได้ข้อมูลที่ตัวเองต้องการแล้ว ผมก็จะปล่อยให้คุณจากไปอย่างมีความสุข ผมรู้ดีว่านักฆ่าที่ถูกฝึกมาตั้งแต่เด็กอย่างคุณ ความตายคงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยสินะ แม้แต่นักสอบสวนมืออาชีพก็คงทำอะไรคนอย่างคุณไม่ได้หรอก”

“ถ้าคุณเข้าใจแล้วก็ดี เพราะไม่ว่ายังไงคนของตระกูลเหวินก็ต้องแก้แค้นให้ผมอยู่แล้ว ผมจะไปรอคุณอยู่ในยมโลกก่อนแล้วกัน!” เหวินเป้าขำฮึออกมา แววตาราวกับ อสรพิษ “ต่อให้คุณทำลายกลุ่มของผมไปแล้วมันจะยังไง? ไม่ว่ายังไงก็จะมีคนใหม่ตามมาฆ่าคุณอีกไปตลอดชีวิต! ต่อให้คุณหนีออกจากเมืองชิงหยูนไป หรือจะหนีไปจนสุดขอบฟ้า มันก็ไม่มีความหมาย! ลูกนอกคอกของตระกูลฉีอย่างคุณ จะช้าหรือเร็วยังไงก็ต้องตายอยู่ในเงื้อมมือของตระกูลเหวินอยู่ดี!”

รังสีอำมหิตสายหนึ่งปรากฏขึ้นบนแววตาของหลินอิ่ง “ตั้งแต่เล็กจนโต มาได้เรียนรู้การทรมานเพื่อเค้นความลับมากมายหลายวิธี แต่ผมก็ยังไม่เคยได้ลองกับคนจริงๆสักที วันนี้ผมจะเอามันมาลองใช้กับคุณให้หมดเลย ดูสิว่าคุณจะทนได้สักกี่น้ำ!”

พูดจบ ตะเกียบในมือของหลินอิ่งก็ได้หลุดออกจากมือ ไปเสียบอยู่ที่สะบักของเหวินเป้า คาอยู่ตรงนั้นราวกับเข็มเล่มใหญ่

จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปดึงตัวเหวินเป้าที่ไร้เรี่ยวแรงให้ยืนขึ้น จนกระดูกของเหวินเป้าดังลั่น จากนั้นเขาก็รัวหมัดเข้าไปยังจุดสำคัญของเหวินเป้าอีกหลายที

จากนั้นก็จับเหวินเป้าห้อยหัวแล้วมัดขาไว้กับราวระเบียง เหลือไว้เพียงขาเท่านั้นที่ยังติดกับตัวอาคารอยู่ ทำเอาเลือดลมของเหวินเป้าต้องไหลย้อนกลับกันเลยทีเดียว

เหวินเป้าสีหน้าซีดเผือด เหงื่อไหลเต็มหน้า เห็นแล้วทรมานน่าดูจนต้องครวญครางออกมา ตอนนี้เขารู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัวราวกับว่ามีมีดนับพันนับหมื่นเล่มกำลังกรีดแทงเขาอยู่ ความเจ็บปวดค่อยๆ กัดกินหัวใจ บาดแผลที่อยู่ตรงสะบัดก็กำลังมีเลือดสดๆ ไหลออกมา………

“คุณสามารถทนจนเลือดไหลหมดตัวได้รึเปล่านะ?” หลินอิ่งเพิ่มแรงกดดันทางจิตใจเข้าไปอีก

พูดจบ หลินอิ่งก็ไม่ได้สนใจเหวินเป้าอีกเลย เขาหันหลังไปแล้วหยิบมือถือออกมาโทรหาใครบางคน

“ท่านหลิน มีอะไรใครรับใช้ครับ?” เสิ่นซานที่อยู่ปลายสาย รับสายด้วยความสุภาพ

“ช่วยมาที่โรงแรมชิงหยูนหน่อย”

หลังจากวางสาย หลินอิ่งก็ได้เดินมาที่ระเบียงอีกครั้ง ดื่มด่ำกับสายลม จ้องมองไปยังตึกรามบ้านช่อง ช่างเป็นทิวทัศน์ที่เลิศหรูตระการตาเหลือเกิน จากนั้นก็จุดบุหรี่

เขาจำเป็นต้องเปิดปากของเหวินเป้าให้ได้ เรื่องอื่นไม่ว่า อย่างน้อยขอแค่สามารถจัดการกับกำลังคนของเหวินเป้าที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองชิงหยูนให้ได้ก่อนก็พอ!

ในการที่กลุ่มของเหวินเป้าถูกทำลายไปในวันนี้ ต่อให้ทางด้านตี้จิงตระกูลเหวินจะไม่รู้ว่าเขาเป็นคนทำ แต่ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็ต้องส่งคนมาสืบหาความจริงที่เมืองชิงหยูนอีกแน่ ไม่มีทางที่จะเมินเฉยกับการหายตัวไปของนักฆ่าทั้งกลุ่มอย่างแน่นอน

นี่ล่ะคือเหตุผลที่ว่า ทำไมหลินอิ่งถึงสั่งให้เสิ่ซานรีบรวบรวมพวกใต้ดินให้เร็วที่สุด ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเขาก็จะสามารถช่วยเป็นหูตาให้เขาได้ ต่อไปเกิดตระกูลเหวินส่งคนเข้ามาในเมืองชิงหยูนอีก เขาเองก็สามารถรู้ได้โดยง่าย ไม่ต้องถูกลอบทำร้าย อย่างน้อยก็ใช้มันเป็นสัญญาณเตือนได้

อีกอย่าง ตามแผนที่เขาวางไว้ จำเป็นต้องให้เสิ่นซานควบคุมเมืงชิงหยูนให้ได้ก่อน จากนั้นค่อยร่วมมือกับเจียงฉีเพื่อทำให้ตลาดสั่นคลอน

เมื่อเวลานั่นมาถึง เขาจึงจะวางใจกับความปลอดภัยของจางฉีโม่ภรรยาของเขาได้สักที จากนั้น เขาก็ยังสามารถเดินทางไปที่ตี้จิงอย่างสบายใจได้สักพัก ไปเยี่ยมคุณปู่ แล้วค่อยไปพบปะกับตี้จิงตระกูลเหวินสักหน่อย!

“หึ! หึ!” เหวินเป้าหายใจติดขัด จากนั้นก็พูดออกมาด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยว “ผมยอมแล้ว! ผมจะพูดทุกอย่างที่รู้เลย!”

นี่แค่วิธีแรกที่หลินอิ่งใช่เท่านั้น เขาก็รับไม่ไหวแล้ว ที่สำคัญเขาเองก็ไม่รู้ว่าหลินอิ่งยังเตรียมอะไรไว้ให้เขาอีกต่อจากนี้

มันไม่ได้มีเพียงแค่ความหวาดกลัวที่อยู่ในใจเพียงเท่านั้น ไหนจะยังมีความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่ได้รับทางกายเนื้ออีกล่ะ

เหวินเป้าเองก็ไม่รู้ว่าหลินอิ่งไปเอาวิธีการทรมานพวกนี้มาจากไหน เขาไม่จำเป็นต้องใช้กำลังอะไรมากมายเลยด้วยซ้ำเพียงแค่หักกระดูกกับโจมตีเข้าจุดสำคัญไม่กี่จุด มันก็ทำให้เขารู้สึกทรมานซะยิ่งกว่าการถูกไฟเผา ถูกมีดแทงหรือการทรมานโดยการถอนเล็บเป็นไหนๆ!

“ปล่อยผมไปเถอะ! ฆ่าผมเลย!”

เมื่อเหวินเป้าเห็นหลินอิ่งยังคงยืนสูบบุหรี่อย่างสบายใจอยู่ จึงได้ตะโกนออกมา การถูกทรมานแบบนี้เขาไม่อยากที่จะฝืนทนอีกต่อไปแล้ว!

หลินอิ่งค่อยหันกลับมา แล้วยิ้มอย่างเย็นชา “ความซื่อสัตย์ของคนในตระกูลคุณมีอยู่แค่นี้เองเหรอ? พูดมา”

“ผม ผมเป็นเพียงแค่หัวหน้ากลุ่มห้าของหน่วยที่ทำงานในเงามืดเท่านั้น ส่วนเรื่องที่ตระกูลเหวินทำลายตระกูลฉีนั้น ผมก็แค่ได้รับมอบหมายให้จัดการกับพวกปลายแถวของตระกูลฉีเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ลอบสังหารพวกผู้นำระดับสูงหรอก ดังนั้นผมจึงไม่รู้รายละเอียดที่ชัดเจน และไม่รู้อีกด้วยว่าเบื้องหลังของตระกูลเหวินมีใครหนุนหลังอยู่……” เหวินเป้าพูดด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว