ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 83

บทที่ 83โหวกเหวกโวยวาย

เช้าวันต่อมา

หลินอิ่งนั่งพิงอยู่บนเก้าอี้หรูตัวหนึ่ง ด้านหน้าคือโต๊ะอาหารตัวใหญ่ที่มีอาหารตั้งเรียงรายเต็มไปหมด

ภายในภาชนะที่หรูหราทุกใบล้วนแล้วแต่เป็นอาหารชั้นเลิศที่หากินได้ยากทั้งนั้น

ข้างๆ ของโต๊ะอาหารยังมีกองภูเขาที่สร้างจากชา Wuyiตั้งอยู่ เขาสีแดงฉาน กลิ่นหอมเย้ายวนใจ

“คุณชาย ของพวกนี้ล้วนแต่เป็นอาหารที่คุณชอบกินสมัยเด็กทั้งนั้นเลยนะครับ” หลี่ผูพูดด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับแฝงไปด้วยความหนักใจ

“รสมือของตาแก่คนนี้ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ไม่นึกเลยว่าชีวิตนี้ผมยังจะสามารถมีโอกาสได้รับใช้คุณชายด้วยตนเองแบบนี้อีก”

หลินอิ่งยังคงทำหน้าเรียบเฉย แล้วยื่นมือไปตักซุปรังนก “รบกวนคุณแย่เลย มานั่งกินด้วยกันครับ”

“ช่วงนี้คุณก็อยู่รักษาตัวในวิลล่าหิมะมังกรให้ดีๆ นะครับ การที่ผมจะหาคนมาช่วยดูแลคุณจากภายนอกมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย” หลินอิ่งพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“คุณไม่ต้องเป็นห่วงครับ กระสุนก็ถูกผ่าออกมาแล้ว เดี๋ยวแผลมันก็จะค่อยๆ ดีขึ้นเองครับ ลูกน้องที่หลงเหลืออยู่ในเมืองชิงหยูนของผมก็ถูกพวกเหวินเป้าฆ่าไปหมดแล้ว ตอนนี้ผมก็เหลือแค่ตัวคนเดียว ผมจะคอยอยู่เคียงข้างคุณชาย ช่วยคุณชายดูแลบ้านหลังนี้ต่อไปครับ” หลี่ผูเองก็พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังเช่นกัน

หลินอิ่งพยักหน้าเบาๆ

“คุณชายครับ เมื่อคืนคุณไปที่โรงแรมชิงหยูนผลออกมาเป็นยังไงบ้างครับ?” หลี่ผูถามด้วยความสงสัย ดูเขาสนใจเรื่องนี้มาก

“คนที่ตระกูลเหวินส่งมา ผมจัดการไปหมดแล้วครับ” หลินอิ่งพูดด้วยเสียงที่ราบเรียบ

เขาได้รับข้อความจากเสิ่นซานตั้งแต่เช้าแล้ว เขารายงานว่าคนที่มากับเหวินเป้าได้ถูกจัดการไปหมดแล้ว

หลี่ผูพยักหน้า แววตาซับซ้อน เหมือนอยากพูดอะไร แต่ก็เงียบไป

หลี่ผูรู้ดีว่าสิบกว่าปีมานี้คุณชายจะต้องพบเจอกับเรื่องยากลำบากมากมาย แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะถามไถ่

“ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณชายถึงไม่ให้พวกคุณหญิงย้ายเข้ามาในวิลล่าล่ะครับ?” หลี่ผูถามขึ้น

การที่เขายังอาศัยอยู่ที่เมืองชิงหยูนนี้ เขาก็คอยติดตามข่าวสารของหลินอิ่งอยู่ตลอด เขาจึงต้องรู้อยู่แล้วว่าหลินอิ่งมีความเคลื่อนไหวอะไรบ้าง เพียงแค่เขาไม่รู้ว่าหลินอิ่งย้ายเข้าไปในวิลล่าหิมะมังกรตั้งแต่เมื่อไหร่ แสดงว่าอำนาจใต้ดินของเขาก็มีมากพอสมควรเลย

“เรื่องพวกนี้คุณไม่จำเป็นต้องรู้” หลินอิ่งพูดด้วยเสียงที่ทุ้มลึก “คุณจำให้ขึ้นใจเลยนะ สถานะของคุณในตอนนี้คือคนที่ผมจ้างมาให้เป็นพ่อบ้านเท่านั้น ส่วนเรื่องหรือคนนอกเหนือจากนี้คุณก็ไม่ต้องถาม”

“ครับ” หลี่ผูพยักหน้าอย่างแรง

“โอเค ผมจะออกไปทำงาน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวผมจะติดต่อกลับมาเองครับ” หลังกินอาหารเช้าเสร็จ หลินอิ่งก็ได้ยืนขึ้นแล้วเดินออกจากวิลล่าหิมะมังกรไป หลี่ผูมาส่งเขาถึงที่หน้าประตู

สามสิบนาทีหลังจากนั้น

หลินอิ่งได้นั่งแท็กซี่มาถึงที่ทางใต้ของเมือง หยุดลงตรงหน้าถนนเส้นหนึ่งที่ค่อนข้างเก่าแก่

บ้านของตระกูลจางก็อยู่ในถนนเส้นนี้ ถนนจางฟา

บ้านของตระกูลจางนั้นเป็นบ้านสไตล์โบราณ มีลานหน้าบ้านและสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ล้อมอยู่รอบๆ เต็มไปด้วยกลิ่นอายของตระกูลที่มั่งคั่ง ปกติจะไม่มีคนอยู่ มันจะถูกใช้งานก็ต่อเมื่อมีกิจกรรมขนาดใหญ่ภายในตระกูลเท่านั้น

การที่จางหงจูนกับจางหงอี้ตั้งใจจัดการประชุมครั้งใหญ่ของสมาชิกในตระกูลแบบนี้ ก็เพื่อต้องการบีบให้ครอบครัวของจางฉีโม่ขับหลินอิ่งออกไปซะ และถือโอกาสเปิดประเด็นเรื่องหวางจื่อเหวินกับจางฉีโม่ไปด้วย จะได้เข้าไปพึ่งพาบารมีของตระกูลหวางสักที