ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 84

บทที่ 84จับมือ

เมื่อจางซิ่วเฟิงเห็นว่าภรรยาของตัวเองล้มลงกับพื้น เขาก็รีบลงจากรถ แล้วมองหลินอิ่งด้วยแววตาที่โกรธแค้นมาก

“หลินอิ่ง นี่แกทำอะไรลงไป? หลายปีที่เราเลี้ยงดูแกมามันช่างไร้ค่าจริงๆ ที่แกกล้าปล่อยให้นังแพศยาแบบนี้มาทำร้ายแม่ยายของแกแบบนี้!” จางซิ่วเฟิงพูดออกมาด้วยความโมโห

สีหน้าของจางฉีโม่เองก็ดูไม่ดีเลย เธอจึงรีบเดินเข้าไปดูแม่ของตัวเอง “แม่ เป็นยังไงบ้างคะ?”

“ไม่ต้องมายุ่ง!” ลู่หย่าฮุ่ยพูดประชดประชัน “ลูกรัก แกเห็นรึยัง ว่าหลินอิ่งที่แกเชื่อใจนักหนาได้ทำอะไรลงไป? มันกล้าลงมือกับแม่แล้วเนี่ย!”

“ลูกรัก วันนี้แกต้องเปลี่ยนใจสักทีนะ แกควรไล่หลินอิ่งออกจากบ้านเราได้แล้ว” ลู่หย่าฮุ่ยพูดอย่างจริงจัง “ถ้าไม่อย่างนั้นวันนี้แม่ก็จะไม่ลุกขึ้นเด็ดขาด!”

“แม่คะ ลุกขึ้นเถอะค่ะ ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดีเอาได้นะคะ” จางฉีโม่ทำหน้าลำบากใจ ไม่คิดว่าแม่ตัวเองจะใช้โอกาสนี้มาบีบบังคับเธอ “นี่มันคนละเรื่องกันนะคะ แม่จะเอามันมารวมกันได้ยังไง?”

“มีอะไรให้อาย? แม่จะให้คนของตระกูลจางทั้งหมดได้เห็นว่าหลินอิ่งคนนี้มันเนรคุณขนาดไหน! ให้พวกเขาได้รู้ว่ามันสมควรที่จะถูกขับออกจากตระกูลขนาดไหน!” ลู่หย่าฮุ่ยสบถอยู่ในลำคอ “จะไม่เป็นไรได้ยังไง? ลูกรัก แกยังมองไม่ออกอีกเหรอว่าหลินอิ่งมันเป็นคนยังไง?”

จางฉีโม่ทำหน้าลำบากใจมาก พยุงตัวแม่ให้ยืนขึ้น แล้วพูดขึ้นว่า “แม่คะ ในเมื่อแม่ก็ไม่ได้เป็นอะไร งั้นเราเข้าไปข้างในกันก่อนเถอะค่ะ”

“ทำไมแม่จะไม่เป็นไร? แม่เจ็บแขน! เจ็บหลังไปหมดแล้ว! แกรีบสั่งให้หลินอิ่งไปตบหน้านังแพศยาคนนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ! บอกให้มันมาขอโทษแม่เดี๋ยวนี้!” ลู่หย่าฮุ่ยพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ

จากนั้นก็หันไปมองหน้าหลินอิ่งด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วพูดออกมาอย่างสง่างามว่า “หลินอิ่ง ได้ยินรึยัง? แกบอกว่าแกบริสุทธิ์ใจไม่ใช่เหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ทำตามที่ฉันพูดซะ ตบสั่งสอนนังผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้ บอกให้มันขอโทษฉันด้วย!”

“จะให้ฉันขอโทษคุณอย่างนั้นเหรอ? ตบฉันอย่างนั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะให้เกียรติหลินอิ่งละก็ ฉันคงตบคุณไปหลายฉาดแล้วค่ะ!” หวางหงหลิวพูดด้วยความโมโห กับคนที่เป็นถึงคุณหนูตระกูลหวางอย่างเธอ ไม่เคยถูกใครดูถูกอย่างนี้มาก่อนเลยนะ

“อะไรนะ? ลูกได้ยินแล้วใช่ไหม? นี่แหละคือธาตุแท้ของหลินอิ่ง มันตั้งใจใช้ผู้หญิงคนนี้มาก่อกวนแม่! มันเกินไปหรือเปล่า?” ลู่หย่าฮุ่ยคำรามออกมา “ถนนเส้นนี้มีแต่เพื่อนบ้านที่เก่าแก่ของตระกูลจาง ซิ่วเฟิงคะ คุณรีบไปตามให้เพื่อนบ้านมาช่วยสั่งสอนนังแพศยาคนนี้หน่อยได้ไหมคะ!”

“ได้! เดี๋ยวผมจะรีบไปตามคนมาเดี๋ยวนี้เลย!” จางซิ่วเฟิงพูดออกมาด้วยความโมโฆ

จางฉีโม่รีบขวางจางซิ่วเฟิงเอาไว้ สีหน้าลำบากใจมาก เธอถอนหายใจออกมา จากนั้นก็พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังว่า “เฮ้อ……พ่อคะ แม่คะ เลิกโวยวายสักทีได้ไหมคะ พวกท่านรู้ยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์กับหลินอิ่งกันแน่ มาถึงก็ด่ากันฉอดๆๆ เป็นใครก็ต้องโกรธเป็นธรรมดาแหละค่ะ” เธอเชื่อแล้วว่าหลินอิ่งไม่ได้เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนี้จริงๆ

ตอนนั่งอยู่ในรถเธอเองก็ได้ยินไปหมดแล้ว สิ่งที่แม่ของเธอพูดออกมามันก็เกินไปจริงๆ ยิ่งพูดกับผู้หญิงแบบนี้แล้ว

ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอ ก็คงต้องเดินเข้าไปผลักบางเหมือนกัน

“ยังต้องถามอีกเหรอ? ก็เห็นๆ กันอยู่ว่าพวกมันเป็นคู่ที่น่ารังเกียจขนาดไหน!” ลู่หย่าฮุ่ยพูดออกมาอย่างไม่รักษาน้ำใจ “ลูกรัก ทำไมแกโง่อย่างนี้? จนถึงขั้นนี้แล้วแกยังคิดว่าหลินอิ่งสามารถพึ่งได้อีกเหรอ?”

“นี่คุณป้า ถ้าคุณยังไม่หยุดแหกปากอีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ!” หวางหงหลิงที่โกรธจนเลือดขึ้นหน้า กำลังกระทืบเท้า

ตอนนี้ ไอ้หกไอ้เจ็ดก็เดินเข้ามาแล้ว จ้องมองไปที่ลู่หย่าฮุ่ยด้วยสายตาที่เย็นเยือก หักนิ้วจนเกิดเสียงดัง

“ดีนี่! หลินอิ่งนี่แกจ้างสมุนมาด้วยสินะ ชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว รอเสร็จเรื่องก่อนเถอะ ฉันจะให้น้ารองของฉีโม่ช่วยฉันระบายความคับแค้นใจในครั้งนี้คอยดู!”

ลู่หย่าฮุ่ยพูดด้วยความไม่พอใจ จากนั้นก็ลากจางฉีโม่เข้าบ้านไปด้วยความโมโห

จางซิ่วเฟิงเองก็หันมามองหน้าหลินอิ่งอย่างไม่พอใจเหมือนกัน “ฉันละผิดหวังในตัวแกจริงๆ ไอ้คนเนรคุณ! ต่อไปแกก็พึ่งพาตัวเองไปแล้วกัน!”

คนในครอบครัวของจางฉีโม่ได้เข้าไปในบ้านเก่าของตระกูลจางหมดแล้ว

หวางหงหลิงหน้าแดงก่ำ แล้วหันไปมองหลินอิ่งที่ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาว ยิ่งทำให้เธออยากจะระเบิดออกมาเลย นี่เขายังนิ่งเฉยอยู่ได้ยังกันเนี่ย?

“มีพ่อตาแม่ยายอย่างนี้คุณทนไหวได้ยังไงเนี่ย? ฉันเห็นแล้วก็ปวดหัวแทนเลย!” หวางหงหลิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ตระกูลจางที่เน่าเฟะขนาดนี้ไม่เห็นจะน่าอยู่เลย ถ้าฉันเป็นคุณละก็คงอาละวาดไปนานแล้ว!”

แต่หลินอิ่งยังคงดูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “พ่อตาแม่ยายไม่ใช่คู่ชีวิตของผมสักหน่อย”

“โอ้วพระเจ้า คุณนี่สมองมีปัญหาจริงๆ สินะ?” หวางหงหลิงทำหน้าไม่อยากจะเชื่อ

เธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าคนที่มีความสามารถอย่างหลินอิ่ง ทั้งๆ ที่ตัวเองก็สามารถออกไปสร้างทางของตนเองแท้ๆ! แล้วยังจะมาทนอยู่ในสภาพแบบนี้ทำไม?