ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 90

บทที่ 90 ก่อเรื่องขึ้นมา

รถของหวางหงหลิงขับไปยังย่านที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดในใจกลางเมือง ซึ่งเป็นถนนร้านอาหารชั้นนำที่มีชื่อเสียง ทั้งถนนเป็นสถาปัตยกรรมสไตล์ยุโรป ถือได้ว่าเป็นที่ตั้งร้านที่แพงที่สุดในเมืองชิงหยูน ร้านอาหารแต่ละร้านจะขึ้นอยู่กับการจัดอันดับดาว ระดับการใช้จ่ายนั้นสูงมาก

ไอ้หกจอดรถไว้ที่ร้านอาหารสไตล์ตะวันตกชื่อว่าSarola International Palace Pavilion

หลินอิ่งลงจากรถมา มองดูอย่างละเอียด การตกแต่งของร้านนี้ดูหรูหราอลังการมาก แถมยังเก๋ไก๋อีกด้วย สไตล์ตะวันตกในยุคกลาง ดูเหมือนปราสาทชั้นสูงจากระยะไกล

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บนอาคารสามชั้นที่มีลักษณะคล้ายปราสาท มียอดตระกูลกุหลาบที่ออกแบบอย่างประณีต และมีกระถางดอกกุหลาบสีแดงสดเรียงแถวอยู่ที่หน้าประตู

หลินอิ่งได้กลิ่นน้ำหอมกุหลาบจางๆอยู่ข้างหลังเขา และถามว่า “นี่คือธุรกิจภายใต้ในนามของคุณเหรอ?”

“ใช่ ดูเหมือนว่าคุณจะให้ความสนใจฉันมากเป็นการส่วนตัว สิ่งนี้คุณก็ยังรู้ดี” หวางหงหลิงพูดอย่างขี้เล่น

“ไปกันเถอะ พาคุณเข้าไปเยี่ยมชมข้างใน” หวางหงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นร้านที่ฉันอยากจะเปิดเมื่อนานมาแล้ว ตอนที่ฉันได้รับเงินก้อนแรกในชีวิตฉันก็เปิดร้านนี้ขึ้นมา! ทุกพื้นที่ในร้าน ถูกตกแต่งและออกแบบตามไอเดียของฉันทั้งหมด!”

หลินอิ่งมองไปอย่างผ่านๆ โดยไม่ได้พูดอะไรเลย

ทั้งสองคนเดินเข้าในร้านอาหารนี้ด้วยกัน

การตกแต่งภายในร้านอาหารหรูหรามากกว่า ราวกับเข้าไปในพระราชวังตะวันตกของยุคกลางจริงๆ มันงดงาม และมีสไตล์ที่โดดเด่นมาก มีตะเกียงน้ำมันสมัยเก่าสองสามอันบนบาร์ เมนูม้วนหนังแกะ และภาพวาดสีน้ำมันนามธรรมต่างๆแขวนอยู่บนผนัง

พนักงานยังเป็นหญิงสาวทุกคนสวมชุดสไตล์พังค์หรือชุดแม่บ้านสไตล์โกธิค ซึ่งเหมาะมาก

แต่อย่างไรก็ตาม หลินอิ่งพบว่า ในร้านอาหารขนาดใหญ่นี้ ไม่มีลูกค้ารับประทานอาหารอยู่แม้แต่คนเดียวเลย

“คุณกำลังสงสัยใช่ไหมว่าทำไมไม่มีลูกค้าเลย?” หวางหงหลิงยิ้มอย่างมีชัย “ร้านอาหารนี้ไม่เปิดให้คนทั่วไปเข้าได้ เปิดให้บริการสำหรับฉันคนเดียวเท่านั้น ฉันจะมาที่นี่ตอนที่ฉันอยากจะดื่มหรือกินอะไร คุณเป็นแขกคนแรกของที่นี่!”

หลินอิ่งไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงแค่รู้สึกว่า หวางหงหลิงยังคงมีความสุขกับการใช้ชีวิตมากกว่าลูกหลานคนที่ร่ำรวยทั่วไป ใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างร้านอาหารแบบนี้ขึ้นมา แม้ว่ามันจะฟุ่มเฟือย แต่ก็ทำให้ตัวเองมีพื้นที่เป็นส่วนตัว

กับที่กล่าวว่า ทั้งสองเดินไปที่ชั้นสอง และนั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหาร กับพรมสีแดงทั้งสองด้าน โคมไฟระย้าปริกไฟสีเทาและสีเหลืองเข้ม ซึ่งสร้างบรรยากาศที่ดีมาก

สาวสวยแต่งตัวเป็นสาวใช้เดินเข้ามา ถามว่า “คุณหนูใหญ่ วันนี้คุณมาที่นี่ อยากจะทานอะไรค่ะ?”

“ยังคงทำตามเมนูอาหารก่อนหน้านี้ของฉัน แล้วเสิร์ฟของว่างที่เป็นเอกลักษณ์ทั้งหมด” หวางหงหลิงสั่งว่า

“ค่ะ คุณหนูใหญ่” พนักงานเสิร์ฟพยักหน้าด้วยความเคารพ จากนั้นเหลือบมองไปที่หลินอิ่ง ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เธอไม่เคยเห็นคุณหนูคนโตพาผู้ชายมาที่ร้านอาหารเลย หรือว่าคนๆนี้คือคู่หมายของเธอ? แต่ว่า ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เหมือนเป็นลูกหลานของผู้ร่ำรวย ที่สามารถเข้ากับสฐานะของคุณหนูคนโตได้เลย ยกเว้นรูปร่างหน้าตาของเขา

พนักงานเสิร์ฟก็ถอยออกมาจากชั้นสองไป ด้วยความอยากรู้อยากเห็น หลังจากดูเพิ่มเติมแล้ว

“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงสร้างร้านอาหารแบบนี้ขึ้นมา?” หวางหงหลิงถามด้วยรอยยิ้ม

หลินอิ่งส่ายหัว ตัวเองจะรู้ได้อย่างไร

ใบหน้าของหวางหงหลิงสว่างไสว จำอะไรบางอย่างได้ กล่าวว่า “เพราะตอนฉันยังเป็นเด็กชอบดูเทพนิยายมาก มีเรื่องราวของเจ้าหญิงมากมาย ในเวลานั้น ฉันกำลังคิดว่า ฉันอยากจะสร้างร้านอาหารสไตล์พระราชวัง แล้วก็สามารถอ่านหนังสือกับคนที่ฉันชอบทุกวัน กินอาหารสามมื้อด้วยกัน ตราบใดที่รู้สึกเหนื่อยแล้ว ก็จะสามารถมาที่พื้นที่ส่วนตัวนี้ และสัมผัสถึงบรรยากาศแบบนี้......”

“ไม่ว่าคนที่ฉันชอบจะเป็นคนแบบไหน เหลือทนแค่ไหน ฉันก็จะทำให้เขาเป็นเจ้าชายในใจของฉัน ราชาในสายตาของชาวโลก ฉัน........”

“เสียงไอ” หลินอิ่งไออย่างแห้งๆสองครั้ง ขัดจังหวะคำพูดที่กำลังมึนเมาอยู่ และกระตือรือร้นของหวางหงหลิง

“หึ่ คุณเป็นอะไรถึงไอ? คุณกำลังคิดอะไรอยู่? คุณคิดว่าฉันกำลังพูดถึงคุณอยู่หรือ?” หวางหงหลิงพูดอย่างเย็นชา โกรธมาก และรู้สึกไม่พอใจกับการแสดงออกของหลินอิ่ง