ซุปเปอร์เจ้าสำราญ นิยาย บท 93

บทที่93 คุกเข่าสารภาพผิด

“พวกมึงเป็นใคร? จะทำอะไร? รู้ไหมว่ากูเป็นใคร?” หวางจื่อเหวินพูดด้วยความหวาดกลัว มองกลุ่มชายบึกบึนเต็มไปด้วยรังศีสังหาร ก็ลนลานขยับตัวถอยหลังหนีไม่หยุด

เสียงดังพลั่ก ในขณะที่จิตใจร้อนรนไม่หยุด หวางจื่อเวินตกลงมาจากรถ ร่างเขากลิ้งไปกับพื้นเหมือนลูกหมาจุกตูดก็ไม่ปาน เขาจับประตูรถพยุงตัวลุกขึ้น

“เหอะๆๆ เนี่ยหรอคุณชายแห่งตระกูลหวาง? ล้อเล่นป้ะวะ?” ชายร่างกำยำคนหนึ่งหัวเราะเยาะ

“แกรู้ว่าฉันคือคุณชายตระกูลหวาง?” หวางจื่อเหวินมีสีหน้าแปลกใจรมถึงมีคำถามในคราวเดียวกัน เขามองหลินอิ่งไม่อยากเชื่อสายตา สลับกับมองชายร่างใหญ่ทั้งสาม

เป็นไปได้ยังไง? ไอ้พวกนี้มันรู้สถานะของฉัน แต่ยังกล้าลงมือซ้อมบอร์ดี้การ์ด รวมทั้งทำร้ายร่างกายเขาอีก?

ไอ้สวะอย่างหลินอิ่ง มันไปเอาคนพวกนี้มาจากไหน?

ในใจของหวางจื่อเหวินสับสนอย่างหนัก

“เป็นคุณชายตระกูลหวางแล้วไง?” ชายกำยำพูดอย่างไม่แยแส

“รู้ว่าฉันเป็นคุณชายตระกูลหวางแต่ยังกล้าทำฉัน?” หวางจื่อเหวินตอบ ทั้งตกใจทั้งโมโห “พวกแกมันโง่ ที่ทำกับฉันแบบนี้เพื่อไอ้สวะอย่างหลินอิ่ง? กูจะจำหน้ามึงให้หมดทุกคน กูจะไม่ให้มึงตายดีแม้แต่คนเดียว!”

หลินอิ่งแค่นหัวเราะ หวางจื่อเหวินวันๆก็ดีแต่พร่ำว่าตัวเองเป็นคุณชายตระกูลหวาง สงสัยตายไปก็ยังไม่พ้นพูดคำนี้

“หลิวจุน ทางนี้ให้นายจัดการแล้วกัน” หลินอิ่งพูดนิ่งๆ แล้วหมุนตัวเดินจากไป เขาขึ้นไปนั่งบนรถแลนด์โรเวอร์แล้วออกไปจากชุมชนสุ่ยหยวน

“จะจัดการให้เรียบร้อยแน่นอนครับ!” หลิวจุนพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง

พูดจบหลิวจุนก็หันกลับมา ฝ่ามือใหญ่กระชากร่างของหวางจื่อเหวินจนลงไปกองกับพื้น

“มึงเป็นใคร? กล้าดียังไงมาตีกูวะ?!” หวางจื่อเหวินกุมใบหน้าแดงเถือกจากรอยถลอก โกรธแค้นอย่างถึงที่สุด

เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวาง พ่อของเขาคือหวางกั๋วคางผู้มีอิทธิพลเป็นอันดับสองแห่งตระกูลหวาง อยู่ในเมืองชิงหยูนมาตั้งหลายปี เขาเคยต้องก้มหัวให้ใครรังแกที่ไหน?

แต่เหมือนว่าตั้งแต่เขาทำผิดต่อหลินอิ่ง ผ่านไปไม่ถึงเดือน เขาก็ขายขี้หน้าจะไม่เหลือชิ้นดี โกรธจนอยากจะอักเป็นเลือด! เรื่องซวยซ้ำซวยซ้อนต่างๆล้วนโดนมาหมด

อย่างต่ำๆก็ถูกฉีกหน้าโดยคนไม่ซ้ำหน้ากันสามสี่คน!

ผั๊วะ ผั๊วะ!

หลิวจุนตรงเข้ามาบ้องหูอีกสองที แรงสะบัดจากฝ่ามือทำให้ปากของหวางจื่อเหวินบวมเป่ง

จากนั้น ชายร่างบึกมีสีหน้าไม่แยแส เขาขากเสลดลงพื้น จากนั้นมองหน้าหวางจื่อเหวินด้วยสายตาเย็นชา

“ดูท่ามึงยังไม่เข้าใจสถานะของตัวนี้! ไอ้เวรนี่มึงลองปากดีอีกทีสิ ถ้าไม่ยอมแพ้ วันนี้กูจะตบบ้องหูมึงจนกว่าจะสาแก่ใจ!” หลิวจุนพูดเสียงเย็น วอร์มมือรอ

หวางจื่อเหวินเห็นหลิวจุนท่าทางโอหัง สลับกับกลุ่มชายกำยำที่นั่งอยู่ในรถออฟโรดหลายคัน ในใจก็หวิวขึ้นมา ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นอย่างระมัดระวัง “พี่ชาย พวกพี่เป็นใครมาจากไหน? ผมไม่เคยทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอกใช่ไหม?”

หลิวจุนสะบัดฝ่ามือออกไปอีกรอบ แล้วพูดตะคอก “ไม่เคยทำอะไรให้? มึงไม่เคยทำผิดต่อกู จะบอกว่ากูก็ห้ามทำอะไรมึงงั้นสิ?”

เดิมทีหลิวจุนก็เป็นนักต่อสู้มือฉมังอยู่แล้ว ยิ่งผสมกับทักษะฝ่ามือทลายก้อนอิฐเข้าไปอีก แรงตบครั้งเดียวก็มากพอที่จะทำให้หวางจื่อเหวินโลกหมุน สมองตื้อไปหมด