ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 647

บทที่ 647

ไป๋ยี่เฟยไม่เคยเห็นเย่ฮวนที่บ้าคลั่งขนาดนี้มาก่อน เขาต้องจัดการกับมันอย่างระมัดระวัง และไม่ปล่อยให้สถานการณ์ควบคุมไม่ได้

ทุกคนต่างก็เริ่มลงมือ และขับรถไปที่ทางออกของทางหลวง ไป๋ยี่เฟยมาถึงที่ห้องของเย่อ้ายคนเดียว

เย่อ้ายกำลังนั่งพิงอยู่หัวเตียง จ้องมองไปที่จุดหนึ่งในห้องด้วยความงุนงง

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยเดินเข้ามา ก่อนที่จะพูด เย่อ้ายก็มองเข้ามา และพูดด้วยความตกใจว่า “ฉันจำได้แล้ว”

ไป๋ยี่เฟยปิดปาก และรินน้ำให้เย่อ้ายก่อน

เย่อ้ายยื่นมือออกไปรับมันไว้ แต่ไม่ได้ดื่ม เพียงแค่ถือมันไว้ในมือ ด้วยความกลัวย้อนหลังและพูดว่า “ฟ่านกวางหมิงตายแล้ว และหัวของเขาก็ตกลงไปที่พื้น............”

เย่อ้ายกล่าวว่า “ฟ่านกวางหมิงเป็นคนที่ทุบตีฉันเป็นลมไป และพาฉันไปที่ชั้นสอง ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมาฉันก็ถูกมัดติดกับเก้าอี้ และยังมีเสียงเพลงที่รุนแรงแหลมคมแสบหูอยู่ในห้อง และเสียงนั่นก็ดังกว่าเสียงรบกวนของในบาร์อีกด้วย”

“เขากำลังเสพยา ฉันกลัวมาก ทำได้แค่ใช้พี่ชายของฉันขู่เขา แต่ว่า เขาไม่ได้กลัวพี่ชายของฉันเลย”

“เขายังบอกอีกว่า พี่ชายของฉันเป็นสุนัขที่ถูกทิ้งจากตระกูลเย่ตัวหนึ่งเท่านั้น ไม่มีฐานะใดๆ เลย และยังบอกอีกว่าคุณหนูใหญ่ของเขามาที่เมืองเป่ยไห่ และก็จะจัดการกับเขาเป็นคนแรก”

“เขาอยากจะข่มขืนฉัน ฉันถูกมัดตัว ไม่มีทางขัดขืนได้เลย”

“จากนั้น.........หัวของเขา ก็ตกลงมาที่ขาของฉัน........ฉัน...........”

เมื่อพูดถึงตอนสุดท้าย การแสดงออกของเย่อ้ายก็ดูน่ากลัว สามารถจินตนาการได้ว่าฉากในตอนนั้นมันน่ากลัวแค่ไหน หลังจากนั้น เย่อ้ายก็ตกใจกลัวจนเป็นลมไป

หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย และถามว่า “แล้วคุณเห็นรูปร่างหน้าตาของบุคคลนั้นหรือเปล่า?”

เย่อ้ายส่ายหัว และดูไม่สบายใจ ยังคงมีความทรงจำที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นในเมื่อวันนี้อยู่ในสมองของเขา เมื่อเขาคิดวนกลับเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความกลัว “ฉัน..........มองเห็นไม่ชัดเลย เขา........สวมหน้ากากอยู่”

เมื่อเห็นเช่นนี้ไป๋ยี่เฟยก็ตบไหล่ของเธอเบาๆ อย่างปลอบประโลม “ไม่ต้องกลัว มันไม่เป็นอะไรแล้ว”

เย่อ้ายมองไปที่ไป๋ยี่เฟย เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและวิตกกังวลในดวงตาของเธอ

ไม่ว่าก่อนหน้านี้เย่อ้ายจะแข็งแกร่งและเย่อหยิ่งมากแค่ไหน แต่ตอนนี้ เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ตกใจกลัวเท่านั้น

ไป๋ยี่เฟยพูดอย่างจางๆ ว่า “ผมกลับมาที่เมืองเทียนเป่ยไม่นานหลังจากที่ออกจากบาร์ในเมื่อวานนี้ จากนั้นก็พบว่ามีคนส่งคุณมาที่ผม”

“ผมคิดว่าคนคนนั้นน่าจะอยากกระตุ้นให้เกิดความขัดแย้งระหว่างผมกับพี่ชายของคุณ ให้พวกเราสู้กันตายเป็นตาย”

“แต่ว่า.........ตอนนี้คิดดูแล้วมันผิดไปหน่อย ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ฆ่าคุณให้ตายแล้วส่งมาให้ผมผลมันจะไม่ดีกว่าหรือ?”

ยิ่งไป๋ยี่เฟยคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดูเหมือนว่าเรื่องมันจะไม่ง่ายอย่างที่คิดเลย

อย่างไรก็ตามเย่อ้ายยังไม่ตาย หลังจากตื่นขึ้นมาก็จะต้องบอกเย่ฮวนว่า ไม่ใช่ไป๋ยี่เฟยเลย แล้วยังไงล่ะ?

เย่ฮวนจะไม่หาเรื่องไป๋ยี่เฟยเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ ดังนั้น จุดประสงค์ของการทำเช่นนี้คืออะไร?

ไป๋ยี่เฟยไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้มากนัก และพูดเพียงว่า “ตอนนี้เราจะไปเจอพี่ชายของคุณ แต่ผมไม่ได้ปล่อยคุณออกมา คุณต้องไม่ออกมาอย่างเด็ดขาด!”

เย่อ้ายพยักหน้า

ไป๋ยี่เฟยไม่รู้ถึงความตั้งใจของคนในความมืดในขณะนี้ ทำได้เพียงดูไปเรื่อยๆ

ปล่อยให้เย่อ้ายเปลี่ยนเสื้อผ้า ไป๋ยี่เฟยก็พาเย่อ้ายและขับรถไปที่ทางออกของทางหลวง

ระหว่างทาง ไป๋ยี่เฟยรู้สึกกังวล และโทรหาซาเฟยหยางว่า “รุ่นพี่ ฝั่งสวีลั่งต้องรบกวนคุณดูแลให้มากด้วย”

“ไม่ต้องกังวล มอบให้ผมเถอะ” ซาเฟยหยางกล่าว

หลังจากที่ไป๋ยี่เฟยวางสายโทรศัพท์ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกไม่สบายใจ และเปลือกตาของเขาก็กระตุกอยู่ตลอด ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีก็ค่อยๆ เข้ามา

ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคืนที่ฉินหัวประสบอุบัติเหตุ และก็ดูเหมือนจะไม่สบายใจเหมือนแบบนี้

จู่ๆ เขาก็นึกถึงฉินหัว ต้องรู้ว่าวันนั้นเป็นงานแต่งงานของฉินหัว แต่กลับเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมา

และตอนนี้ สวีลั่งและหยางเฉียวก็กำลังจะแต่งงานกัน แล้วมันช่างคล้ายกันมากขนาดไหน!

เพราะคิดมากเกินไป และเกือบชนท้ายรถ โชคดีที่ไป๋ยี่เฟยตอบสนองได้ทันเวลา เหยียบเบรกกะทันหัน และก็ถึงไม่เป็นไร

แต่เดิมสีหน้าของเย่อ้ายก็ไม่ดีอยู่แล้ว แต่ครั้งนี้มันแย่กว่านั้น มันเกือบจะเป็นสีขาว เธอมองไปที่ไป๋ยี่เฟย “คุณเป็นอะไรไป?”

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

หลังจากพูดแบบนี้ เขาก็หยิบหมวกเบสบอลออกมาจากเบาะหลังและยื่นให้เย่อ้าย และพูดเตือนสติว่า “จำไว้ ผมไม่ได้ขอให้คุณออกมา ก็อย่าออกมาโดยเด็ดขาด”

เย่อ้ายพยักหน้าอีกครั้ง

ไป๋ยี่เฟยมาถึงสถานที่ที่ไม่ไกลจากทางหลวงและหยุดลง และที่นี่มีรถหลายสิบคันจอดอยู่แล้ว ซึ่งทั้งหมดเป็นของไป๋ยี่เฟย