ซุปเปอร์มหาเศรษฐีหน้าใหม่ นิยาย บท 649

บทที่ 649

ในความเป็นจริงเมื่อกี้นี้ที่เธอเห็นฉากนั้นแล้ว หลังจากที่เสียงปืนดังขึ้น เธอก็เห็นไป๋ยี่เฟยล้มลง หัวใจของเธอแน่นขึ้นทันที ราวกับว่าหยุดเต้นไปในขณะนั้น

พวกเขาทั้งสองคนไม่ใช่เพื่อน หรือแม้แต่เป็นศัตรูก็ว่าได้ แต่หลังจากที่เห็นไป๋ยี่เฟยกระแทกลงพื้น เธอก็กังวลมาก และกลัวมาก

เฉินอ้าวเจียวลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายเธอก็ไม่พูดอะไร และหันหลังจากไป

เย่อ้ายเห็นฉากวุ่นวายนอกรถแล้ว เธอก็อยากลงจากรถ

เย่ฮวนมาเพราะเธอ ถ้าเธอลงจากรถ และบอกเย่ฮวนว่าตัวเองปลอดภัย อาจจะควบคุมสถานการณ์ได้

แต่เมื่อมองไปที่ความวุ่นวายภายนอก เย่ฮวนสามารถหยุดได้เพราะเธอปลอดภัย แล้วคนของไป๋ยี่เฟยล่ะ?

ไป๋ยี่เฟยถูกยิง!

เย่อ้ายรู้สึกกระวนกระวาย ลังเล และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

ในที่สุด เย่อ้ายก็กัดฟัน ผลักประตูรถ และกะว่าจะออกไป

เธอไม่สามารถเฝ้าดูฉากที่สูญเสียการควบคุมต่อไป มิฉะนั้น พวกเขาทั้งสองคนก็พ่ายแพ้ทั้งคู่

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่มือของเย่อ้ายชนประตูรถ ไป๋ยี่เฟยที่อยู่เบาะหลังก็พูดออกเสียงว่า “อย่าออกไป!”

น้ำเสียงของไป๋ยี่เฟยอ่อนแอมาก และเห็นได้ว่า ที่ถูกยิงปืนนี้ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก

เย่อ้ายหันหน้ามาด้วยความประหลาดใจ “คุณ..........ตื่นแล้วเหรอ? คุณรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง? ”

ไป๋ยี่เฟยมีเหงื่อออกจากทั่วร่างกายด้วยความเจ็บปวด เขาใช้มือข้างหนึ่งปิดหน้าอก และพูดกับเย่อ้ายอย่างติดๆ ขาด “ขับรถ......ส่งผม........ ส่งผมไปที่...........โรงพยาบาล”

ทันใดนั้นเย่อ้ายก็ตอบสนอง ใช่ เธอควรจะส่งไป๋ยี่เฟยไปโรงพยาบาลตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงรีบไปที่ตำแหน่งคนขับ สตาร์ทรถ และรีบพุ่งไปที่โรงพยาบาล

หลังจากพวกเขาจากไป ความโกลาหลของที่นี่ก็จบลง เพราะมีเสียงไซเรนของตำรวจดังขึ้นมามากมาย

ทั้งสองฝ่ายหยุดมือของพวกเขา แต่ไอ้หัวล้านหลิวยังคงมีกฎในวงการ และพูดอย่างโหดร้ายว่า “เย่ฮวน คุณรอไว้เลย ถ้าเจ้านายเป็นอะไรไป กูแม่งก็จะฆ่ามึงอย่างแน่นอน!”

แม้ว่าทุกคนจะมีมีด และฟันคนก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ทุกคนก็ฉลาดมากพอที่จะไม่ฆ่าคน

ผู้คนทั้งสองฝ่ายช่วยพี่น้องที่ได้รับบาดเจ็บขึ้นรถ และออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว

...........

เย่อ้ายเหยียบคันเร่ง รีบไปโรงพยาบาล ด้วยความกังวล “พี่ไป๋ คุณต้องอดทนไว้นะ ใกล้จะถึงแล้ว ห้ามเป็นอะไรไปนะ ห้ามนอนหลับ คุณได้ยินไหม? ”

ทันใดนั้น ไป๋ยี่เฟยที่เบาะหลังก็ลุกขึ้นมา นั่งในที่นั่งตำแหน่งข้างผู้ขับ “ขับช้าๆ หน่อย ไม่ต้องกังวล ผมไม่อยากให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์”

แต่เพราะประโยคนี้ เย่อ้ายจึงตกใจมาก จนเหยียบเบรกหยุดกะทันหัน

“แซ่บ! ”

มีเสียงเบรกที่รุนแรงแสบหู และไป๋ยี่เฟยแทบจะถูกโยนออกไป เพราะเบรกกะทันหัน โชคดีที่เขาจับโต๊ะด้านหน้าไว้ได้ทัน และคว้าที่เท้าแขนด้านบนด้วยมือข้างเดียว

ไป๋ยี่เฟยผงะ “เชี่ย! คุณทำอะไรเนี่ย?”

เย่อ้ายจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “คุณ.........คุณเป็นยังไงบ้าง.........คุณไม่ใช่โดนยิงเหรอ? ”

หลังจากพูดแบบนี้ เย่อ้ายยังคงจ้องไปที่ไป๋ยี่เฟย

ไป๋ยี่เฟยหายใจเข้าลึกๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “ก็แค่โชคดีเท่านั้น”

“หมายความว่าไง?” เย่อ้ายถามอย่างงงๆ และจากนั้นก็พูดด้วยความหวาดกลัว “เป็นแผนการของคุณงั้นเหรอ? คุณไม่ได้ถูกยิงเลยเหรอ? ”

ไป๋ยี่เฟยส่ายหัว “ผมไม่ได้วางแผนเรื่องของมือปืน นี่เป็นเรื่องที่ผมคาดไม่ถึงจริงๆ แต่ผมรู้ว่าต้องเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังพวกเราที่ต้องการผลักดันให้เกิดความขัดแย้งของเราในครั้งนี้”

หลังจากพูดแบบนี้ ไป๋ยี่เฟยก็หยิบสร้อยคอออกมาจากคอของเขา กระสุนผิดรูปฝังอยู่ในจี้ที่ดูเหมือนสัตว์ในตำนาน

เมื่อเห็นสร้อยเส้นนี้ ไป๋ยี่เฟยก็รู้สึกหนักใจ

สร้อยคอเส้นนี้เป็นของชินหัวที่มอบให้กับเขา ในตอนนั้นเขาบอกว่า สร้อยคอเป็นพ่อของเขาที่มอบให้กับเขา เขายังบอกว่าสร้อยเส้นนี้สามารถคุ้มครองความปลอดภัยได้ แต่หลังจากที่พ่อของเขามอบให้เขา ก็เสียชีวิตไปแล้ว

และฉินหัวก็ให้สร้อยเส้นนี้กับเขาอีกครั้ง และฉินหัวก็ประสบอุบัติเหตุเช่นกัน

จี้ของสร้อยคอเส้นนี้ปิดกั้นกระสุนไว้ และไป๋ยี่เฟยก็ฉีกเสื้อของตัวเองออก และมีรอยสีแดงที่หน้าอก ซึ่งเป็นร่องรอยของการเผาไหม้

เย่อ้ายมองไปที่เขา ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ

เธอตกใจมากจนพูดอะไรไม่ออกเลย