CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 100

EP.100 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ส้มสวาท

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...แต่ฉันแค่รู้สึกว่าเธอไม่มีความสุขเวลาอยู่กับฉัน"

ฟาเรนเริ่มพูดออกมาด้วยท่าทีเมาแบบนิด ๆ เนื่องจากเขาคงไปดื่มกับวินด์เซอร์มาในตอนที่ไปคุยงานกัน แต่ไม่ได้ดื่มหนักจนเมามากอะไร

"เพราะเธออาจจะยังไม่ลืมสิ่งไม่ดีที่ฉันทำเอาไว้"

คนตัวสูงเม้มปากแน่น

"เมื่อก่อนฉันมันเหี้ยจริง ๆ นั่นแหละฉันเข้าใจ"

ฟาเรนสบสายตาของคนตรงหน้าทั้งน้ำตาที่คลอเบ้า

"เพราะฉันไม่เคยรักใครเลย ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่ารักแล้วควรทำยังไงต่อ..."

ฟาเรนพูดอย่างเสียงสั่น และความรักมันทำให้คนที่เข้มแข็งและหยาบกระด้างอย่างฟาเรน ร้องไห้ออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งเพราะเธอเพียงคนเดียว

"จริงอย่างที่เธอพูด ว่าฉันมันรักแต่ตัวเอง ฉันมันเห็นแก่ตัวและก็โง่มาก ๆ ที่ใช้เงินแก้ปัญหาทุกสิ่งทุกอย่างแบบนั้น"

ฟาเรนกำหมัดแน่นอย่างยอมรับในทุกเรื่อง

"ฉันเองก็ด่าไอ้วินด์เซอร์ไว้เยอะมาก ๆ เรื่องไอรีน คิดว่าเพื่อนแม่งโง่เพราะผู้หญิง เพื่อนแม่งอ่อนแอ ก็แค่ความรักโง่ ๆ จะอะไรกันนักกันหนา"

"แต่พอสุดท้ายฉันแม่งกลายเป็นหมาหนักกว่ามันซะอีก"

ฟาเรนปาดน้ำตาของเขาลวก ๆ และเขายังคงคิดว่าคนตรงหน้ามองไม่เห็นว่าเขากำลังร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วงในตอนนี้

"ตอนนี้ฉันพอแล้วสำหรับชีวิตที่เสี่ยง ๆ พอกับการรักสนุกแบบนั้นแล้วจริง ๆ"

"ฉันหยุดได้แล้วเพราะเธอ...และสิ่งที่ฉันต้องการมากจริง ๆ คือการใช้ชีวิตเรียบง่ายแบบนี้ การที่ได้เจอเธอทุกเช้า ได้เข้านอนพร้อมกันในทุกคืน"

"ฉันไม่ต้องการคนอื่น แต่ต้องการเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นขิง"

คนตัวสูงพูดออกมาอย่างชัดเจน และแววตาที่แน่วแน่และมั่นใจในทุก ๆ คำพูดของเขาเอง

"เธอรู้ไหมว่า...ที่ฉันเป็นฉันทุกวันนี้ได้ ก็เพราะเธอเลยนะ"

ฟาเรนยิ้มออกมาทั้งน้ำตา

สำหรับผู้ชายเกเรคนหนึ่งอย่างเขา น้ำขิงสอนเรื่องดี ๆ ให้เขาตั้งมากมาย

และสิ่งที่เธอทำให้มันหล่อหลอมให้เขากลายเป็นคนที่สมบูรณ์แบบได้ในวันนี้

เธอทำให้เขากับพี่ชายกลับมารักกันเหมือนเดิมได้ เธอดึงศักยภาพที่ซ่อนอยู่ภายในของเด็กผู้ชายเอาแต่ใจ หัวร้อน และแสนจะเกเรคนนี้ให้กลายเป็นประธานบริษัทที่ทุกคนต่างยอมรับในความสามารถและความคิดที่แปลกใหม่ของเขา

"เธอเป็นเหมือนพระอาทิตย์ที่ส่องแสงนำทางให้กับคนที่มืดมนอย่างฉัน"

ฟาเรนดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดและจูบลงที่ปลายจมูกของเธอเบา ๆ ด้วยความรักที่เปี่ยมล้นในหัวใจของเขา

"ฉันกลัวเธอทิ้งฉันไปจริง ๆ นะ ฉันกลัวว่าคนอื่นจะมาทำให้เธอมีความสุขมากกว่าฉัน"

เขายอมเปิดใจพูดถึงสิ่งที่เขากังวลใจอยู่ตลอดเวลานี้ เขากลัวว่าทั้งพี่สาวและเพื่อนรักที่แสนดีของน้ำขิงจะมาขโมยเธอไปจากคนที่เคยเลวอย่างเขา…

"ทำไมคิดแบบนั้น?"

น้ำขิงถามไปอย่างตกใจ เพราะไม่คาดคิดว่าเขาจะกังวลแต่เรื่องนี้มากจนพรั่งพรูออกมาขนาดนี้

"ก็เวลาที่อยู่กับฉัน...เธอไม่ค่อยยิ้มออกมาเลยนี่"

เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ท้อแท้ และสิ้นหวังจริง ๆ

ฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอค่อย ๆ เช็ดหยดน้ำตาบนใบหน้าของอดีตจอมโหดของเธออย่างอ่อนโยน

"อย่างตอนที่เธออยู่กับพี่สาวตัวเอง แม่ของฉัน หรือแม้แต่คนอื่นเธอยิ้มและหัวเราะออกมาได้ง่ายมาก ๆ แต่กับฉันเธอแทบไม่ยิ้มเลย"

ฟาเรนพูดออกไปตามตรง เพราะเขาสังเกตน้ำขิงมาโดยตลอด

"นายรู้ไหม...ที่ฉันไม่ค่อยยิ้มก็เพราะ..."

คนสองคนเผลอมองสบสายตาของกันและกันอยู่เนิ่นนาน ฟาเรนมองจ้องเข้าไปในแววตาหวานละมุนของเธอ ราวกับต้องมนต์สะกด เขาไม่รู้ตัวเลยจริง ๆ ว่าหลงรักแววตาคู่นี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่กว่าจะรู้ตัวอีกก็ตอนที่เกือบจะเสียเธอไปแล้วจริง ๆ

"ฉันก็รู้สึกผิดและสงสารนาย...มากเหมือนกัน"

น้ำขิงเอ่ยขึ้นเบา ๆ พร้อมกับเช็ดน้ำตาจนหมดก่อนจะค่อย ๆ จูบลงเบา ๆ ที่กลางหน้าผากของฟาเรน

"ความเชื่อใจของคนเรามันมีได้แค่ครั้งเดียวจริง ๆ นะฟาร์"

น้ำขิงพูดพร้อมกับสบตากับเขาอย่างไม่ละสายตาไปทางอื่นเลย

"ฉันยอมรับนะ ว่าทำยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่านายจะหยุดที่ฉันเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิตได้จริง"

น้ำขิงตัดสินใจพูดสิ่งที่ค้างคาในใจของเธอออกไป

"แต่ฉันไม่ได้เลวแบบนั้นแล้วนะ ฉันไม่นอกกายไม่นอกใจและฉันก็จะเชื่อฟังเธอทุกอย่างเลย"

ฟาเรนอ้อน ๆ และซบใบหน้าของเขาลงกับหน้าอกนุ่ม ๆ ของเมียตัวเองอย่างออดอ้อน

"ฉันรับรู้และรู้สึกถึงความรักของนายแล้วฟาร์...เพราะขนาดฉันตาบอดนายยังทำทุกอย่างเพื่อฉันได้ขนาดนี้เลย"

ลึก ๆ เธอดีใจมาก ๆ ที่ได้รักกับฟาเรน เธอไม่คิดจริง ๆ ว่าเขาจะเสียสละและดีกับเธอได้มากขนาดนี้

ฟาเรนเป็นคนที่ถ้าได้รักใคร เขารักจริงและทุ่มเทให้ได้ทุกอย่าง

ถึงแม้เริ่มแรกมันอาจจะป่าเถื่อนและไม่ได้แสนดีแบบผู้ชายคนอื่น ๆ แต่เวลาที่ผ่านมามันพิสูจน์แล้วว่าความรักของเขามันเรียลและจริงแท้แน่นอนมาโดยตลอด

"ฉันอยู่กับนายแล้วฉันมีความสุขมาก ๆ"

น้ำขิงบีบมือของเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะประคองใบหน้าหล่อร้ายของฟาเรนขึ้นมามองสบตากับเธอนิ่ง ๆ

"ต่อให้นายเลว...ฉันก็รักนายคนเดียวรู้ไหม..."

น้ำขิงพูดขึ้นอย่างแอบอมยิ้ม เพราะเขินในสิ่งที่เธอเอ่ยออกไป

"แต่นายรู้ไหม ว่าฉันรู้สึกขอบคุณยิ่งกว่า ที่นายยอมเปลี่ยนแปลงอะไรหลาย ๆ อย่างเพื่อผู้หญิงธรรมดา ๆ อย่างฉัน"

น้ำขิงถอนหายใจออกมาอย่างใจอ่อนได้ในที่สุด

"..."

ฟาเรนยิ้มออกมาทันทีที่ได้รับฟังคำว่ารักของเธอแบบชัด ๆ

เขาเคลิ้มจนลืมไปสนิทเลยว่าตอนนี้คนตัวเล็กตรงหน้ากำลังจ้องมองตรงเข้ามาในแววตาของเขา เธอเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงบางเบา และแววตาที่หวานซึ้ง

น้ำขิงไม่ตอบ แต่เธอใช้วิธีการจ้องมองหน้าของเขานิ่ง ๆ อยู่แบบนั้น...

"จริง ๆ แล้วผู้หญิงทุกคนไม่ได้ชอบคนเลวหรอกนะ"

"แต่เธอชอบคนเลวที่สุดท้ายแล้วพร้อมจะเปลี่ยนเป็นคนดีของเธอต่างหาก"

"และนายก็ผ่านบททดสอบสุดท้ายของฉันได้แล้ว...ฉันไม่มีทางหนีนายไปหรอก เพราะถ้าไม่มีนายก็ไม่มีฉันที่เป็นฉันอย่างทุกวันนี้เหมือนกัน"

เธอกะพริบตาช้าลง ๆ ก่อนจะกลอกตาไปมาและหยุดมองที่คนตรงหน้า ที่ยังคงงุนงงอย่างไม่เข้าใจ

"บททดสอบอะไรเหรอ?"

ฟาเรนขมวดคิ้วอย่างข้องใจ

"….."

ฟาเรนที่ยิ้มอยู่ดี ๆ ก็ค่อย ๆ หุบยิ้มของเขาทันที เขามองตาของเธออย่างเริ่มผิดสังเกตมากขึ้น

"เธอ...มองเห็นฉันร้องไห้อยู่เหรอ?"

เขาตัดสินใจเอ่ยถามไปตามตรง

"...ใช่..."

น้ำขิงตอบอย่างตะกุกตะกักเพราะฟาเรนดูหน้าเสียไปเลยจริง ๆ

"ฮะ...แล้วตาของเธอ?"

ฟาเรนนิ่งไปอย่างพูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลย

"เฮ้ยขิง นี่เล่นแรงไปปะ?"

ฟาเรนลุกขึ้นจากเตียงพร้อมกับกุมขมับ เขาจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จะดีใจก็ยังสับสนอยู่

"เธอทำให้ฉันรู้สึกผิดมาเต็ม ๆ หกเดือนเลยนะเว้ย"

ฟาเรนโวยวายออกมาตามประสาคนขี้โมโห

"ฉันต้องแอบร้องไห้เป็นหมาทุกวันเลย"

ฟาเรนบ่นใส่เธออย่างเคือง ๆ

"นี่แบดบอยเลยนะเว้ย มาแกล้งหลอกฉันแบบนี้ได้ไง"

ฟาเรนมองค้อนไปที่น้ำขิง เขาโมโหเธอจริง ๆ นั่นแหละ แต่ก็ยังไม่กล้าหืออือกับเมียเยอะ

"ทีนายทำเลวใส่ฉันตั้งเยอะแยะ ฉันยังอดทนกับนายเลยนะ อย่ามาขึ้นเสียงใส่ฉันนะ!"

น้ำขิงขึ้นเสียงใส่จอมโหดที่เริ่มโวยวาย ๆ

"แต่โกหกว่าตาบอด มันไม่แรงไปเหรอ?"

ฟาเรนบ่นต่อด้วยเสียงที่เบาลง

"ฉันเป็นห่วงเธอแทบบ้า ทำไม...ใจร้ายจังวะ"

ฟาเรนเบะปากพร้อมกับปาดน้ำตาของเขาแบบลวก ๆ

"ฉันก็ไม่ได้โกหกนะ วันแรกมันมองไม่เห็นจริง ๆ แต่สองสามวันหลังจากฟื้นมามันก็ค่อย ๆ เห็นชัดขึ้น"

น้ำขิงยิ้มแห้ง ๆ ตอบไป

"ว่าแล้ว ไอ้ไทม์แม่งพูดจาแปลก ๆ แต่ฉันดันคิดไม่ได้ว่าเมียตัวเองจะแสบได้ขนาดนี้"

ฟาเรนบ่นต่อไม่ยอมหยุด

"เอาค่าเสียน้ำตาของฉันมาเลยนะ"

ฟาเรนโอบเอวคนตัวเล็กมานั่งลงบนตักของเขาทันที

"อะไร?"

น้ำขิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

"ต่อไปนี้ฉันจะไม่เสียน้ำตาให้เธอง่าย ๆ อีกแล้ว"

ฟาเรนพูดขึ้นอย่างเคือง ๆ เพราะบททดสอบของน้ำขิงตลอดหกเดือนทำเอาแบดบอยอย่างเขาต้องแอบร้องไห้อยู่แทบจะทุกวันเลย เพราะสงสารเมีย

"นับจากวันนี้ น้ำเดียวที่ฉันจะเสียให้เธอ...คือน้ำรัก!"

ใบหน้าเศร้า ๆ ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นใบหน้าที่เจ้าเล่ห์ ๆ รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาอีกครั้ง

"นี่ฟาร์...~"

น้ำขิงยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เธอก็ถูกคนหื่นอย่างฟาเรนที่เก็บกดมานานเกือบ 6 เดือนเต็ม ๆ จัดหนักจัดเต็มทันทีตลอดทั้งคืนจนถึงเช้า ถึงขั้นโทรไปลางานทั้งวันเพื่อกกตัวอยู่ในห้องเพื่อบรรเลงรักเพื่อทำโทษเมียอีกเป็นวันเป็นคืน...

"ฉันไม่ชอบเรื่องบนเตียงเลย เราลองเปลี่ยนไประเบียงกันอีกสักรอบไหม?"

ฟาเรนกระซิบถามร่างบางที่นอนหมดสภาพอยู่บนเตียง หลังจากผ่านศึกกามอันหนักหน่วงมายาวนานตั้งแต่เห็นแสงพระอาทิตย์ยามเช้า และแสงจันทราในยามค่ำคืน

"พอแล้วน่า งานการไม่ไปทำรึไง?"

น้ำขิงโอดครวญขึ้นทันที

"ก็ผัวยังลงโทษเมียไม่เสร็จเลยนี่"

ฟาเรนตอบกลับมาอย่างกวน ๆ

"และเธอต้องรับโทษด้วยการอุ้มท้องลูกของเรา...ไปอีก 9 เดือน"

ฟาเรนทำเสียงอ่อนเสียงหวาน

"ฟาเรนนนนน!!!"

น้ำขิงโอดครวญอย่างไม่มีแรงจะขัดขืนได้เลย เพราะเธอสูญเสียพลังงานไปกับกิจกรรมบนเตียง ระเบียง และในห้องน้ำอย่างทบต้นทบดอกจริง ๆ

-1 ปีผ่านไป-

ทางด้านพี่น้ำหวานและสามี พวกเขาก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่โดยที่ไม่กลัวอิทธิพลของใครจะตามเจอ ไม่ต้องอยู่แบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อีกต่อไป

ตอนนี้เธอสามารถไปมาหาสู่น้องสาว และพ่อได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกใครดักทำร้าย เพราะไอ้เสี่ยบุญโชคมันก็ได้ตายไปชดใช้กรรมในนรกแล้ว

ยอมรับว่าก่อนมันจะตายก็ทรมานมากอยู่เหมือนกัน เพราะจากคำให้การของแม่เลี้ยง เธอทรมานมันอย่างหนักหนาสาหัสก่อนจะเชือดดุ้นสกปรกนั้นและกระทืบด้วยเท้าจนแหลกคาเท้าไม่มีชิ้นดีด้วยความอาฆาตแค้นแทนลูกสาวตัวเอง

เพราะคนที่เธอหวังว่าจะถูกข่มขืนคือน้ำขิงไม่ใช่ลูกตัวเอง พอเห็นว่าลูกตัวเองเจ็บเธอก็เลยคลั่งอย่างที่เป็น และด้วยคดีฆ่าคนตายโดยเจตนาทำให้เธอต้องติดคุกไปอีกหลายสิบปี