CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 18

EP.17 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน งานดีเงินดี

"คุณลูกค้าสั่งอาหารครบแล้วใช่ไหมคะ?" ฉันจดเมนูอาหารที่เธอสั่งจนครบก่อนจะเงยหน้ามองทางลูกค้าผู้หญิงพร้อมกับยิ้มให้เธอตามมารยาท

"ครบแล้ว!" เธอเอ่ยตอบ แต่ไม่ได้มองหน้าของฉันเลยสักนิด เอาแต่มองหน้าของฟาเรนอย่างยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมกับดึงเกาะอกของเธอลงเล็กน้อยเพื่อให้เห็นเต้าทรงกลมอวบแน่นของเธอ

"แคทดีใจนะคะ ที่ฟาเรนพาแคทมาดินเนอร์คืนนี้ด้วย หลังจากที่เรา..." หญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและท่าทางที่ยั่วยวนอย่างเห็นได้ชัด

"ฉันก็แค่เบื่อ ๆ" ฟาเรนตอบด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งน้ำเสียงแข็งทื่อ

ฉันก้มหน้าก้มตารินน้ำใส่แก้วให้พวกเขาทั้งสองอย่างระมัดระวังมากที่สุด ฉันรู้สึกเกร็ง ๆ ตั้งแต่เจอหน้าของฟาเรนแล้ว

รู้สึกถึงลางร้ายยังไงก็ไม่รู้ และในขณะที่ฉันกำลังจะวางแก้วน้ำให้เขาบนโต๊ะ

หมับ! ฝ่ามือหนาก็รับแก้วน้ำเปล่าและจับมือของฉันเอาไว้แน่นและไม่ยอมปล่อยสักที

"เอ่อ" ฉันพยายามดึงมือตัวเองคืน ฟาเรนก็เหลือบมองมาทางฉันอย่างเปิดเผยจนผู้หญิงที่มาด้วยเริ่มมีอาการไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่นัก

"เธอจะยืนตรงนี้อีกนานไหม?" หญิงสาวตากลมโตถลึงตามองฉันและพูดด้วยน้ำเสียงเหวี่ยง ๆ

"ปล่อยมือของฉันด้วยค่ะ" ฉันจึงเอ่ยไปตามตรง ฟาเรนถึงยอมปล่อยมือของเขาจากฉัน

"รบกวนคุณลูกค้ารออาหารสักครู่นะคะ" ฉันเอ่ยออกไปอย่างเก็บอารมณ์และความไม่พอใจเอาไว้ข้างใน ก่อนจะรีบเดินออกมาจากโต๊ะนั้นทันที

"ฟาเรนรู้จักยัยเด็กเสิร์ฟนั่นด้วยเหรอคะ?" หญิงสาวคนนั้นเอ่ยถามทันทีที่ฉันเดินหันหลังออกมา เหมือนว่าเธอตั้งใจถามให้ฉันได้ยินด้วย

"เธอต้องเสือกทุกเรื่องเลยไหม?" ฟาเรนเอ่ยตอบไปด้วยน้ำเสียงแข็งทื่อ คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวคนนั้นเงียบไปทันที

ซึ่งฉันก็ไม่ใส่ใจอะไรและรีบเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์ของร้านเพื่อแจ้งเมนูกับพ่อครัวให้เตรียมอาหาร และก็ต้องรีบเดินลงไปในห้องเก็บเครื่องดื่มของทางร้านเพื่อหยิบเหล้าที่อยู่ในตู้เซฟด้านในเพื่อนำมาเสิร์ฟให้เขา

ราคาเหล้าที่ฟาเรนสั่งมันพอ ๆ กับเงินเดือนของทุกคนในร้านเลยมั้ง

"ลูกคนรวยเนี่ย ใช้เงินไม่คิดกันเลยเนอะ" ฉันส่ายหน้าเบา ๆ กับความสุรุ่ยสุร่ายของคนไม่มีหัวคิดแบบเขา เพราะว่าฉันเองแค่เงิน 100 บาท ฉันยังคิดหนักเลยว่าจะใช้ยังไงให้พอแบบวันต่อวัน

@เคาน์เตอร์รอเสิร์ฟ

หลังจากที่ฉันเดินไปหยิบเหล้าราคาแพงที่สุดในร้านนี้ตามที่เขาสั่งเอาไว้ ฉันก็ต้องถือมันอย่างหวาดระแวงมากที่สุด ฉันมองไปที่โต๊ะของเขาซึ่งฟาเรนก็นั่งสูบบุหรี่ไปฟังเพลงไป ส่วนยัยผู้หญิงคนนั้นก็ถือโทรศัพท์ถ่ายรูปตัวเองไปเรื่อย ๆ

"มีอะไรรึเปล่าน้ำขิง ทำไมทำหน้าแบบนั้น" รุ่นพี่เด็กเสิร์ฟด้วยกันเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ฉันยืนถือขวดเหล้ามองไปยังโต๊ะของฟาเรนกับผู้หญิงคนนั้นด้วยใบหน้าไม่สู้ดีนัก

"คือว่า…" ฉันกัดริมฝีปากอย่างลำบากใจเล็กน้อยที่จะเอ่ยขอความช่วยเหลือจากพี่ที่ร่วมงานกัน เพราะฉันเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงอาทิตย์ดีเลย กลัวเขาจะหาว่าฉันเรื่องมาก

"พี่เข้มคะ" ฉันตัดสินใจพูดออกไปเพราะรู้ดีแก่ใจว่าถ้าฉันไปบริการโต๊ะของฟาเรน คืนนี้ฉันคงโดนไล่ออกอีกแน่ ๆ

"ถ้าขิงอยากจะขอรบกวนสลับโต๊ะที่ต้องเสิร์ฟหน่อยจะได้ไหมคะ?" ฉันพูดออกไปด้วยความเกรงใจเขามาก ๆ แต่ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

"อ๋อได้สิ ๆ ได้เลย" พี่เข้มพยักหน้ารับทันที

"สลับกันได้ทุกเมื่อเลย ที่นี่เราทำงานกันแบบพี่น้องช่วยเหลือกันได้เสมอ" พี่เข้มพยักหน้ารับอย่างกันเองเมื่อเห็นใบหน้าไม่สู้ดีของฉันที่มองไปยังโต๊ะของฟาเรน

"โต๊ะพี่ก็ดูแลแค่สองคนเหมือนกันเลย"

"ตรงโน้นนะ เพิ่งไปรับออเดอร์มา" พี่เข้มชี้ไปทางโต๊ะอาหารที่อยู่ถัดจากโต๊ะของฟาเรนไปสามสี่โต๊ะ

โดยปกติแล้วพนักงานคนหนึ่งจะได้ดูแลลูกค้าอย่างน้อย 1-2 โต๊ะเท่านั้น เนื่องจากมีค่า Service Charge ที่สูงและค่าอาหารเกรดพรีเมียม จึงต้องดูแลลูกค้าทุกโต๊ะเป็นอย่างดีมาก ๆ

"ว่าแต่เรามีอะไรไม่สะดวกใจกับลูกค้าโต๊ะนั้นรึเปล่า?" พี่เข้มเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"หรือว่าผู้ชายหล่อ ๆ ลุคแบดบอยสุดเท่นั้นเป็นแฟนเก่าเราเหรอ?" พี่เข้มเป็นผู้ชายที่ออกสาวนิด ๆ เอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย

"เอ่อไม่ใช่ค่ะ" ฉันรีบตอบไปทันทีด้วยเสียงหลง ๆ

"พอดีว่าขิงเคยมีปัญหากับเขานิดหน่อย ก็เลยอยากจะเลี่ยง ๆ ค่ะ" ฉันตอบพี่เข้มไปตามตรง เพราะดูจากท่าทางของฉันแล้วจะหลอกเขาว่าไม่มีอะไรก็คงจะไม่ได้ แววตาของฉันหวาดระแวงฟาเรนมากขนาดนี้แล้วด้วย

"ได้ ๆ เดี๋ยวพี่จัดการเอง แต่เขาหล่อมากเลย สะดุดตาตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว" พี่เข้มยิ้ม แอบมองไปทางฟาเรนเล็กน้อย เลยทำให้ฉันรู้ว่า พี่เข้มน่าจะเป็นสาวมากกว่าชายแท้ ๆ

"งั้นอันนี้เมนูและบิลของโต๊ะที่พี่ดูแลอยู่" พี่เข้มยื่นสมุดจดของเขาให้กับฉัน

"อันนี้ของโต๊ะขิงเองค่ะ" ฉันก็ยื่นสมุดจดของตัวเองส่งให้เขาเช่นกัน

"ถ้าเราบริการโต๊ะไหนแล้วรู้สึกไม่สบายใจจริง ๆ ก็ขอพี่ ๆ พนักงานคนอื่นแลกโต๊ะได้ตลอดเลยนะ" พี่ผู้หญิงอีกคนที่เดินมาได้ยินพอดีเธอพูดขึ้นและมองฉันด้วยความเอ็นดู เพราะในร้านนี้มีฉันที่เด็กที่สุดและทุกคนก็เป็นกันเองกับฉันมาก ๆ

"เราเพิ่งมาทำงานยังไม่เจอแขกแปลก ๆ แต่พวกพี่ ๆ เจอกันมาแทบจะทุกรูปแบบแล้ว"

พี่ผู้หญิงคนเดิมก็พูดเสริมขึ้นพลางถอนหายใจไปด้วย

"ยังไงไอ้ฝรั่งเจ้าของร้านนี้มันก็คิดว่าลูกค้าเป็นพระเจ้าอยู่แล้ว" พี่เข้มก็พูดผสมโรงด้วยอีกคน

"ส่วนพนักงานคือลูกจ้างต่ำต้อยเท่านั้น" เขาหยิบอาหารที่เชฟส่งออกมาใส่ถาดเตรียมจะเดินไปเสิร์ฟให้โต๊ะของฟาเรนและก็พูดเมาท์มอยกับพวกเราไปด้วย

"อย่ามีปัญหากับลูกค้าดีที่สุดแล้ว" เขาพูดก่อนจะรับขวดเหล้าไปจากมือของฉัน และถือถาดรีบเดินตรงไปที่โต๊ะของฟาเรนทันที

"ขอบคุณมากเลยนะคะ" ฉันยกมือไหว้พี่เข้มตามหลังไปพร้อมกับยิ้มแบบเจื่อน ๆ