CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 39

EP.38 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน คนที่หยุดฟาเรน

"ปล่อย!! ถอยไปซะ" เขาตวาดใส่หน้าฉันเสียงดัง

ฟุ่บ ฟาเรนปัดฝ่ามือของฉันออกจากใบหน้าของเขา และตอนนี้ไม่มีอะไรเลยที่จะหยุดเขาได้

"ถ้าใครมันทำฉันหรือเพื่อนฉันเจ็บ" ฟาเรนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น สายตาเขามองจ้องพิฆาตไปที่ผู้ชายที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่ปลายเท้าของเขา

"มันจะไม่ได้ตายดีแน่!" ฟาเรนง้างไม้ขึ้นอีกครั้งเตรียมจะฟาดใส่ร่างของไอ้ผู้ชายคนเดิมที่นอนจมกองเลือดอยู่ที่ปลายเท้าของเขาในตอนนี้

ฟุ่บ! ฉันโผเข้าไปกอดรั้งคนบ้าพลังอย่างฟาเรนเอาไว้แบบสุดแรงที่ฉันมี เพราะกลัวความโมโหร้ายของเขาจะทำให้เขาถึงกับฆ่าคนตายจริง ๆ

"พอแล้ว!!" ฉันกรีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างไม่สามารถหยุดได้เลย ฉันใช้แรงที่ตัวเองมีเพื่อห้ามฟาเรนไม่ให้หวดไม้ซ้ำไปที่อีกฝ่ายที่นอนเจ็บปางตาย

"ไอ้ฟาร์หยุด ๆ" ไทม์รีบลุกขึ้นและเดินเข้ามาช่วยห้ามฟาเรนด้วยอีกคน

แต่เขาก็หันไปมองหน้าเพื่อนตัวเองและสะบัดมือทิ้ง

"นายอย่าฆ่าเขานะ" ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับยกฝ่ามือลูบบาดแผลบนใบหน้าของเขาอย่างเบามือ แววตาที่ดุดันของเขาเต็มไปด้วยความโกรธคับแค้นใจ ลมหายใจหอบเหนื่อยและร้อนผ่าวถูกปล่อยออกมาจากข้างในของเขา

"มึงตั้งสติหน่อยดิวะ" คลินต์เองก็นั่งยอง ๆ ลงและกุมที่แผ่นอกของเขาเหมือนกำลังเจ็บอก

"กูไม่สน" ฟาเรนย้ำอีกครั้งด้วยแววตาที่อาฆาตไม่เปลี่ยน

"ไปลงนรกซะไอ้เวร" ฟาเรนยังทำท่าจะพุ่งเข้าหาอีกฝ่าย

"ไม่ไหวแล้ว...พอ...เจ็บจะตายแล้ว~" เสียงของชายที่นอนอยู่กับพื้นพูดขึ้นทั้งที่เลือดกบปาก ฟันแตกหักจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม เขายกมือที่สั่นเทาไหว้ฟาเรนอย่างร้องขอชีวิต

ฉันเหลือบหันไปมองตามเสียงร้องขอชีวิตของชายคนนั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่พอได้เห็นสภาพของเขาแล้วมันน่ากลัวมากจนหวาดผวา เพราะแผลที่หน้าของเขามันน่ากลัวจนเป็นภาพติดตาเลยจริง ๆ

"ฮื้อ ๆ ๆ ๆ" ฉันปล่อยโฮออกมาและหันมาซบใบหน้าลงกับแผ่นอกของฟาเรนทันที ฉันร้องไห้กลัวจนสั่นไปทั้งตัว เพราะสภาพของชายที่ถูกฟาเรนทำร้ายมันดูไม่ได้เลยจริง ๆ มันน่าสยดสยองแบบที่อธิบายไม่ได้เลย

"ฮื้อ ๆ ฉันกลัว…พอเถอะนะ..." ฉันพูดไปร้องไห้ไปอย่างกลั้นไม่อยู่จนเปียกโชกไปทั้งแผ่นอกของเขา

ฟาเรนยืนนิ่งอยู่นาน ฉันยังคงกอดตัวของเขาและร้องไห้ระงมอย่างตกใจกลัวมากจริง ๆ

"เชี่ยเอ๊ย!" ฟาเรนสบถออกมาอย่างแผ่วเบาในลำคอ

เคร้ง! ในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยท่อนไม้นั้นทิ้งไป

ฉันหลับตาลงทั้งน้ำตาอาบสองแก้มและยังคงตัวสั่น ๆ อยู่แบบนั้น

ฟุ่บ! ท่อนแขนแกร่งโอบตัวของฉันเอาไว้ทันที

"หยุดร้อง!" ฟาเรนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง ฝ่ามือหนาค่อย ๆ ลูบที่แผ่นหลังของฉันเบา ๆ

"ฮื้อ ฮะ ฮื้อ~" ฉันพยายามเม้มปากเอาไว้แน่น แต่เหมือนมันไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้เลย บาดแผลของทุก ๆ คนทำให้ฉันจิตตกและหวาดกลัวมาก ๆ จริง ๆ

"วันหลังถ้าเขามีเรื่องกันอยู่ ก็อย่าโง่วิ่งเข้ามาแบบนี้สิ" ฟาเรนลูบหัวของฉันเบา ๆ

"ถ้าโดนลูกหลงขึ้นมาจะทำไง?" ฟาเรนก้มหน้าลงมาพูดกับฉันอย่างแผ่วเบา

การกระทำของเราสองคนเป็นเป้าสายตาของผู้ชายอีกสองคนซึ่งก็คือไทม์กับคลินต์เพื่อนรักของเขานั่นเอง

"เธอเข้าใจที่พูดไหมวะ…ว่าอย่าลงมาจากรถ?" ร่างสูงเปลี่ยนน้ำเสียงแบบทันทีทันใด

"หรือว่าเธออยากตาย?" ฟาเรนขึ้นเสียงใส่ไม่หยุด มันก็ยิ่งทำให้ต่อมน้ำตาของฉันมันแตกออกมาราวกับเด็กน้อยที่โดนดุ

"ฮื้อ…ฮื้อ...ก็นายกำลังจะโดนรุมนี่!" ฉันเงยหน้ามองเขาทั้งน้ำตาคลอเบ้า

"เธอนี่มัน..." แววตาที่ดุดันเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย

"มึงก็พูดกับขิงเขาดี ๆ ดิวะ" ไทม์ลุกขึ้นยืนและพูดสวนขึ้นแทน

"ผู้หญิงคนไหนมาเจอสภาพนรกแตกแบบเมื่อกี้ กูว่าไม่ช็อกตายก็บุญแล้ว"

ไทม์เหมือนจะเข้าใจฉันมากที่สุด เขาถอนหายใจออกมาและก้มลงประคองคลินต์ที่ดูจะบาดเจ็บหนักพอ ๆ กับฟาเรนขึ้นมาจากพื้น