CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 72

EP.72 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน แค่ทำเหมือนเดิม

"….."

น้ำขิงยังคงเลือกที่จะเงียบ

เพราะว่าสิ่งที่เขาพูดออกมามันจุกแน่นอยู่ที่อก

น้ำขิงไม่รู้เลยว่าเธอควรจะตอบอีกฝ่ายไปอย่างไร เธอเลือกที่จะดันตัวเองออกจากอ้อมแขนแกร่งของเขา

แต่ฟาเรนก็ยังไม่ยอมปล่อยมือที่โอบรัดตัวของเธอเอาไว้ง่าย ๆ

"เธอจะโวยวายให้เรื่องมันใหญ่โตทำไม?" เขาเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงเอาแต่นั่งเงียบไป

"แล้วฉันควรทำยังไงเหรอ...ควรจะยินดีใช่ไหม หัวเราะออกมาดัง ๆ แบบนั้นเหรอ?"

น้ำขิงถามกลับไปเสียงสั่น

"เธอก็แค่ทำเหมือนเดิม!"

"แค่ปกติเหมือนเดิม มันจะตายรึไง?"

เขายังคงไม่เข้าใจและไม่พยายามที่จะเข้าใจความรู้สึกของคนตรงหน้าเลยสักนิด

"เหมือนเดิม?"

เธอขมวดคิ้วและถามกลับไปทันควัน

"ใช่!" ฟาเรนกระแทกเสียงกลับมาอีกครั้ง

"ก่อนหน้าที่ฉันจะมีเธอ...ฉันก็เปลี่ยนผู้หญิงมาตลอด"

คนใจร้ายพูดเสริมอย่างไม่รู้ตัวเลย ว่าคำพูดของเขามันทิ่มแทงหัวใจคนที่รับฟังมากแค่ไหน

"แต่ทุกคนฉันก็แค่เอาชั่วครั้งชั่วคราว...ไม่ได้จริงจังอะไร"

ย่ิงเขาพยายามหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง มันก็ยิ่งดูแย่มากในสายตาของเธอ

"อีกอย่าง ฉันป้องกันทุกครั้งไม่เคยพลาด เธอไม่ต้องกลัวอะไรหรอกน่า"

ฟาเรนถอนหายใจและอธิบายไปเรื่อย ๆ

เพราะในตอนนี้เขาไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

"หึ"

น้ำขิงทำได้แค่ฝืนยิ้มออกมาและฟังคำพูดของเขาอย่างไม่ตอบโต้อะไร

"คนอื่นฉันก็แค่ขำ ๆ สนุก ๆ ด้วย แต่สำหรับเธอมันไม่เหมือนคนอื่นซึ่งเธอเองก็น่าจะรู้ว่าเรา..."

ฟาเรนพูดขึ้นมาก่อนที่เขาจะชะงักไปเมื่อต้องเอ่ยถึงสถานะระหว่างเธอกับเขา

เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่คิดว่าเขาจะผูกมัดหรือหยุดอยู่ที่เธอได้จริง ๆ ในตอนนี้

"เธอเลิกเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจได้ไหม?"

เขาถามขึ้นอีกครั้งและกระชับอ้อมแขนรั้งเธอเอาไว้ไม่ให้ลุกไปไหน

"ฉันจำหน้าผู้หญิงคนที่เพิ่งเอามาไม่ได้ด้วยซ้ำ…แล้วเธอจะอะไรนักหนาวะ"

เขาพูดออกมาอย่างเริ่มหงุดหงิดใจ ที่แค่รอยดูดเพียงรอยเดียวมันทำลายบรรยากาศดี ๆ ในวันนี้ไปได้

ทั้งคู่นั่งเงียบในรถท่ามกลางความมืด และมีเพียงแค่แสงพระจันทร์สลัว ๆ ที่ส่องลงมายังผืนน้ำเบื้องหน้า

หมับ!

ฝ่ามือหนาจับใบหน้าของเธอหันตรงมามองที่เขาอีกครั้ง

"ถ้าเธอโกรธฉันมาก บอกมาสิว่าฉันต้องทำยังไง?"

แววตาคมกริบจ้องมองเข้ามาในตาของเธอนิ่ง ๆ

"หรือเธออยากได้อะไร ฉันซื้อให้เธอได้ทุกอย่างเลย"

เขาพยายามแก้ไขปัญหาระหว่างเขาและเธอ...ด้วยเงินอีกครั้ง

น้ำเสียงที่พูดเริ่มอ่อนลง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบอะไรและยังคงน้ำตาคลอ ๆ

"เหอะ"

น้ำขิงหัวเราะใส่เขาทั้งน้ำตา ก่อนที่เธอจะตัดสินใจปาดน้ำตาทิ้งไปเป็นครั้งสุดท้าย

"นายจะซื้อความรู้สึกเจ็บปวดของฉัน...ด้วยเงินงั้นเหรอ?"

เธอเอ่ยถามไปอย่างแผ่วเบาพร้อมกับฝืนยิ้ม

ทั้ง ๆ ที่ยิ้มแทบไม่ออก

"ก็แล้วเธอจะเอายังไง?"

คนใจร้อนเริ่มโมโหขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนความผิดของเขาเอง และคนอย่างเขาไม่เคยง้อใครเลยสักครั้งในชีวิตนี้

"ไม่เอาไง ~"

คนตัวเล็กส่ายหน้าเบา ๆ เธอพยายามดึงฝ่ามือหนาของเขาออกจากปลายคางตัวเองช้า ๆ

"ฟาเรน ทุกอย่างมันไม่ได้ซื้อมาได้ด้วยเงินของนายหรอกนะ..."

"วันหนึ่งนายจะรู้ว่าเงินมันไม่ได้มีค่ามากขนาดนั้น"

เธอพูดไปทั้ง ๆ ที่หัวใจเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ก็ต้องฝืนทำเหมือนไม่เป็นอะไร

นัยน์ตาเศร้า ๆ คล้อยมองต่ำลงไปที่รอยแดง ๆ บนแผ่นอกของเขา

ฟาเรนลุกจากเตียงและเดินตรงมาหาเธออยากเอาเรื่อง

"ใช่"

เธอเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงที่ยืนจ้องมองเธออย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

"นายก็น่าจะรู้ว่าฉันต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบ ถ้านายง่วงก็นอนก่อนเลยสิ"

น้ำขิงตอบไปอย่างไม่มองหน้าของเขาและเอาแต่ก้มอ่านหนังสืออย่างไม่ใส่ใจ

"งั้นก็เอาหนังสือไปอ่านต่อบนเตียง"

คนตัวสูงยืนกอดอกออกคำสั่งอย่างเสียงแข็ง

"แต่ฉันอยากนั่งอ่านเงียบ ๆ คนเดียว"

เธอพูดขึ้นอย่างไม่ยอมทำตามที่เขาบอก

"แต่ฉันไม่อยากนอนคนเดียว!"

ฟาเรนกระแทกเสียง ก่อนจะก้มลงหยิบกองหนังสือเหล่านั้นของเธอและเดินกลับไปยังห้องนอน พร้อมกับโยนหนังสือเรียนของเธอลงกับเตียง

"ถ้าอยากอ่านจริง ๆ ก็มาอ่านข้าง ๆ ฉันนี่"

เขาเปิดไฟรอบหัวเตียงพร้อมกับกระโดดขึ้นไปนอนรอบนเตียงทันที

น้ำขิงจำใจเดินกลับไปยังห้องนอน พอเดินไปถึงฟาเรนก็ดึงมือของเธอให้นั่งลงข้าง ๆ เขาทันที

"อ่านต่อสิ"

เขานั่งพิงกับเตียงและอ้าแขนโอบเธอเอาไว้พร้อมกับยื่นหนังสือเล่มเดิมให้

"หรือว่าเธอใช้หนังสือเป็นข้ออ้างไม่ยอมมานอนกับฉัน?"

เขาเอ่ยถามขึ้นอย่างรับรู้ได้ถึงความไม่เหมือนเดิมของอีกฝ่าย

"อ่านบนเตียงมันไม่ค่อยถนัด"

เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

"ให้ฉันอ่านออกเสียงให้ฟังไหม?"

ฟาเรนเปิดหนังสือและหันมาถามเธออย่างพยายามเอาใจ เขาพยายามที่จะเหมือนเดิมให้ได้มากที่สุด

"ไม่ต้องหรอก ฉันชอบอ่านเงียบ ๆ ...คนเดียว"

เธอไม่ตอบอะไรไปมากกว่านั้น แต่หันไปใจจดจ่ออยู่ที่หนังสือแทน

น้ำขิงค่อย ๆ เลื่อนสายตาอ่านทวนซ้ำอย่างละเอียด เธอใช้ปากกาไฮไลต์ในเนื้อหาสำคัญเอาไว้ ฝ่ามือหนาค่อย ๆ รวบเส้นผมสีน้ำตาลยาวสลวยของเธอมาไว้ที่ด้านหลังเพื่อไม่ให้มันปรกหน้าปรกตา

เขานั่งพิงพนักเตียงและโอบคนตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน มองดูเธออ่านหนังสือไปเรื่อย ๆ จนเผลอหลับไปก่อน แต่ยังคงกอดเธอแนบกายของเขาไว้แบบนั้นทั้งคืน ไม่ยอมให้เธออยู่ห่างจากเขาเลยแม้แต่นิด