CRAZY LOVE คลั่งรัก | SM25 นิยาย บท 58

EP.58 CRAZY LOVE คลั่งรัก ♥

ตอน ฉันมันเจ็บไม่เป็นใช่ไหม?

รูปภาพที่ภาคินส่งเข้ามาให้ในไลน์กลุ่ม ทำเอาน้ำขิงถึงกับชะงักไปในทันที

เพราะสภาพของไรอันดูไม่ได้เลยจริง ๆ

ในตอนนี้เขาสวมชุดของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ขาข้างหนึ่งของเขาเข้าเฝือก แถมยังมีสายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด ใบหน้าที่เคยหล่อเหลาตอนนี้ม่วงช้ำและบวมจนผิดรูป

"ไรอัน~" เธอเผลอเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายเบา ๆ อย่างสั่นเครือ ปลายนิ้วเล็ก ๆ เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไปทีละรูป ๆ

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะเลื่อนดูภาพเขาจนถึงรูปสุดท้าย

ฟุ่บ! ฟาเรนก็กระชากโทรศัพท์ของเธอทันที

"หึ!" เขาเลื่อนดูรูปที่เพื่อนของเธอส่งมาในไลน์กลุ่ม ก่อนจะเหยียดยิ้มมุมปากและกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ของเธอทันที

น้ำขิงแกะฝ่ามือหนาของเขาออกไปให้พ้นจากลำตัวของเธอและหันกลับไปมองหน้าคนใจทรามอีกครั้งด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำด่าทอภายในใจ

"นี่มันอะไรกันฟาเรน?" คนตัวเล็กเอ่ยถามเสียงดังขึ้นทันที

"อะไร?" ฟาเรนเลิกคิ้วตอบกลับมาอย่างหน้าตาเฉย

"คนที่นายมีเรื่องด้วยเมื่อวานคือพวกเพื่อน ๆ ของฉันงั้นเหรอ?" เธอถามเขาไปอย่างตกใจ เพราะเมื่อคืนยังไม่ทันที่เธอจะได้ถามอะไร เขาก็จับเธอกดลงกับเตียงเพื่อบำเรอความใคร่จนหมดเรี่ยวแรงจะถามไถ่หรือสงสัยอะไรต่อแล้วจริง ๆ

"ใช่" ฟาเรนพูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"ทำไมนายต้องทำร้ายไรอันและคนอื่นด้วยล่ะ" น้ำขิงโวยวายลั่นออกมาทันทีอย่างไม่พอใจ

"ทำไมนายถึงเป็นอันธพาลแบบนี้อะ?" แต่ยังไม่ทันที่เธอจะโวยวายใส่เขามากไปกว่านั้น…

หมับ! ฟาเรนกดหลังต้นคอของเธอให้ก้มโน้มใบหน้ามาประจันหน้ากับเขาแบบตาจ้องตา

"ไอ้เหี้ยนั่นเป็นคนเริ่มก่อน…มันถีบฉันจนล้ม แถมเข้ามาต่อยซ้ำนับครั้งไม่ถ้วน"

"ไม่งั้นหน้าของฉันจะมีรอยแบบนี้เหรอ?" จอมโหดก็ขึ้นเสียงกลับมาพร้อมกับกดลำคอของเธอให้ขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ๆ เพื่อให้ดูรอยแผลบนใบหน้าของเขาที่เด่นชัดมากเช่นกัน

"เธอแหกตาดูก่อนสิ" เขากระแทกเสียงใส่หน้าของเธออย่างไม่พอใจที่เธอดูเห็นอกเห็นใจอีกฝ่ายมากกว่าเขา

"นี่ฟาเรน ปล่อยฉันนะ" น้ำขิงงัดฝ่ามือหนาของเขาออกจากลำคอของเธอทันที

"ฉันก็แค่ป้องกันตัวเอง…มันผิดตรงไหน?" ฟาเรนพูดขึ้นและลูบบาดแผลบนใบหน้าของเขาอย่างเรียกร้องให้เธอเห็นความเจ็บปวดของเขา

"แต่สภาพไรอันเมื่อกี้มันหนักหนามากเลยนะฟาเรน" น้ำขิงสวนกลับไปพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ

"อ๋อ นี่ฉันต้องปล่อยให้พวกมันรุมกระทืบทำร้ายโดยไม่ต้องสู้กลับเลยใช่ไหม?" ฟาเรนถามกลับมาและมองคนตรงหน้าอย่างผิดหวังเล็กน้อย

"ถ้าเป็นฉันที่นอนโรงพยาบาลแทนมัน...เธอจะพอใจไหม?" เขาถามกลับมา และมองเข้ามาในแววตาของคนตรงหน้าเพื่อหาคำตอบ

"จะใครเข้าโรงพยาบาลมันก็ไม่น่ายินดีทั้งนั้น" คนตัวเล็กตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา

ฟุ่บ! ฟาเรนกระชากแขนของน้ำขิงและดึงเข้ามาหาตัวเอง

"เป็นห่วงมันมากนักเหรอ?" เขาตะคอกใส่หน้าของเธอ

"อยากเอาคืนแทนมันไหม?" เขากำมือของตัวเองทับฝ่ามือเล็ก ๆ ของอีกฝ่าย

"เอาซี่!!"

"อะไร?" น้ำขิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอพยายามจะชักมือตัวเองคืน แต่ฟาเรนก็บีบกุมฝ่ามือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แน่น

ตุ้บ! หมัดหนัก ๆ ของเขาและเธอต่อยกระแทกเข้าที่มุมปากของเขา

"ฉันให้โอกาสเธอเอาคืนแทนมัน!"

"เฮ้ย!" น้ำขิงตกใจกลัว พยายามจะสะบัดมือคืน แต่เขาก็ซัดเข้าไปอีกครั้งที่ปากตัวเอง ซ้ำแผลเดิมจากเมื่อคืนจนปากแตกอีกรอบ

ตุ้บ!

"นี่ฟาเรน…นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!" เธอร้องขึ้นอย่างหวาดกลัว เพราะฟาเรนยังคงกำหมัดครอบมือเธอและบังคับให้ชกเข้าที่ใบหน้าของเขาแบบเต็มแรง…

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ…นายเป็นบ้าเหรอไง!" น้ำขิงโวยวายขึ้นมาเพราะเห็นคราบเลือดที่มุมปากของเขาและเจ็บแทน

"หยุดทำไมล่ะ?" ฟาเรนขึ้นเสียงกลับมา และพยายามจะบังคับกำหมัดต่อยเข้าที่ตัวเองอีก แต่น้ำขิงก็ใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีรั้งท่อนแขนแกร่งของเขาเอาไว้

"ฉันมันเจ็บไม่เป็นหรอก...ใช่ไหม~" เขาประชด ก่อนจะคลายฝ่ามือที่กุมมือเล็ก ๆ ของคนตรงหน้าออกอย่างช้า ๆ

"เธอถึงไม่เคยเป็นห่วงฉันเลย!" ฟาเรนพูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น พลางใช้มือเช็ดคราบเลือดที่มุมปากแบบลวก ๆ

ก่อนจะลุกขึ้นจากที่นอนเดินออกไปนอกระเบียงเพื่อสูบบุหรี่อีกเช่นเคย

ทางด้านน้ำขิง เธอค่อย ๆ ก้มลงมองฝ่ามือตัวเองที่ถูกบังคับให้ต่อยใบหน้าของเขา

-หอพักนักศึกษา-

รถคันหรูขับเข้ามาในลานจอดรถในเวลาเกือบสี่ทุ่ม

เนื่องจากเป็นคืนวันศุกร์ นักศึกษาส่วนใหญ่จึงออกไปท่องราตรี หรือบางคนก็กลับบ้านในวันหยุดเสาร์อาทิตย์กันหมด จึงแทบไม่มีรถจอดกันอยู่เลย

หลังจากที่ฟาเรนดับเครื่องยนต์แล้ว เขาก็หันไปมองคนข้าง ๆ ที่ยังคงนั่งตัวแข็งทื่อไม่ยอมเปิดประตูลงไปจากรถสักที

"กลับไปคอนโดของนายก็ได้นะ" น้ำขิงหันมาพูดกับฟาเรนด้วยสีหน้าท่าทางแปลก ๆ ไป

"หอฉันไม่มีแอร์เตียงก็เล็ก นายนอนไม่ได้หรอก"

"ทำไม?" ฟาเรนเอียงคอถามกลับทันที เพราะเธอมีพิรุธมากอย่างที่มองแวบเดียวก็รู้ได้ทันที

แอ๊ด~ ฟาเรนเปิดประตูลงจากรถและเดินอ้อมไปฝั่งของเธอพร้อมกับกระชากประตูเปิดออกทันที

"ลงมา!" เขาพูดขึ้นเสียงดังอีกครั้งและมองไปรอบ ๆ ลานจอดรถอย่างไม่เข้าใจว่าน้ำขิงกำลังกลัวอะไรกันแน่

"ขอร้องล่ะ ฟาเรน" เธอหันไปมองและพูดกับเขาด้วยท่าทีจริงจังมากขึ้น

"ทำไม มีอะไรก็บอกมาสิ" ฟาเรนยังคงยืนกดดันและคาดคั้นเธออยู่แบบนั้น

"นี่แกจะหลบพ่อไปถึงเมื่อไหร่?" เสียงของชายวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้นจากแผ่นหลังของฟาเรนไฮต์

เขาลงจากรถกระบะคันเก่า ๆ ที่จอดอยู่ไม่ห่างจากรถของฟาเรนสักเท่าไหร่

"พ่อ?" ฟาเรนขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปที่ผู้ชายคนนั้น

"ได้ผัวรวย ดูดี มีสกุลรุนชาติ!" ชายวัยกลางคนเสื้อลายทางเดินเข้ามามองที่ฟาเรนก่อนจะตวัดสายตาไปที่น้ำขิงทันที

"พอได้ดีแล้วลืมพ่อ ลืมแม่กับน้องตัวเองเลยนะ…อิน้ำขิง!" พ่อของเธอเดินมาถึงก็ต่อว่าน้ำขิงที่นั่งก้มหน้าอยู่ภายในรถอย่างไม่กล้าเงยหน้าสบสายตาของชายคนนั้นเลยแม้แต่น้อย

น้ำขิงชะงักไปเมื่อได้ยินพ่อของเธอพูดใส่หน้าแบบนั้น

"พะ พ่อ…มันไม่ใช่แบบนั้นนะ~" เธอเอ่ยตอบทั้งน้ำตาคลอเบ้าและเธอรู้สึกอายมากที่เขาพูดต่อหน้าของฟาเรนเหมือนเป็นการฉีกหน้าเธอไปอีก

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ?" ฟาเรนเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีไม่พอใจใส่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ถึงแม้เขาจะรู้แล้วว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อของน้ำขิง แต่คำพูดที่ฟังดูไม่เข้าหูของเขาก็ทำให้คนอย่างฟาเรนรู้สึกไม่ถูกชะตากับตาลุงตรงหน้าเอามาก ๆ