เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 107

บทที่ 107 ทุกเรื่องคิดให้ดีว่าตัวเองคู่ควรไหม

หลินฉ่ายเวยกุมหน้าไว้ เหม่อมองใบหน้าที่เย็นชาของถังเฉา พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

สถานการณ์ในขณะนี้ เกินความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง

คุณปู่ขอให้เธอประจบถังเฉา ปฏิกิริยาแรกของเธอ ก็คืออาศัยความโดดเด่นที่ติดตัวมานั่นก็คือ ความสวย

ความสวยของเธอเป็นที่เลื่องลือ บวกกับเธอคิดว่าถังเฉาเคยชอบเธอ เธอเพียงแค่ขยับนิ้วและทำตัวเหมือนออดอ้อน ถังเฉาก็จะหลงเธอ

ทำไม ... กล้าตบตัวเอง?

สักพัก หลินฉ่ายเวยก็ค่อยๆได้สติกลับคืนมา มองถังเฉาด้วยสายตาอาฆาตแค้น “คุณ คุณกล้าตบฉัน?”

"โปรดให้เกียรติตัวเองด้วย"

ถังเฉามองเธออย่างเย็นชา หันตัวแล้วเดินจากไป

เพราะสายตานั้น ทำให้หลินฉ่ายเวยสั่นไปทั้งตัว เหงื่อไหลท่วมตัว

เธอรู้สึกว่าตัวเองถูกขังไว้โดยเจตนาฆ่าที่ไม่สิ้นสุด แล้วถูกโยนทิ้งเข้าไปในหลุมดำอันเงียบสงัน

ใครจะรู้ การกระทำของหลินฉ่ายเวย จะส่งผลให้ถังเฉาโกรธ

ในใจเขามีเพียงหลินชิงเสว่คนเดียว ร่างกายของเขา จิตวิญญาณของเขา แม้แต่ทั้งหมดของเขา ล้วนเป็นของหลินชิงเสว่ ---- เธอหลินฉ่ายเวย ยังมีสิทธิ์อะไรกล้ามาจูบตัวเอง?

นั่นเป็นการทำให้ตัวเองเป็นมลทิน และยิ่งเป็นการทรยศต่อหลินชิงเสว่!

บางทีแม้แต่หลินฉ่ายเวยก็ไม่รู้ว่า การกระทำนี้ ทำให้เธอพ้นจากการตายอย่างหวุดหวิด

แก้มของเธอยังคงปวดอยู่ หลินฉ่ายเวยจ้องไปที่ด้านหลังของถังเฉาด้วยความแค้น

ทันใดนั้น เธอก็กรีดร้อง

"ถังเฉา! คนหลายใจ หยุดนะ!"

ในเวลานี้ เป็นช่วงเวลาที่เลิกงาน พอเรียกอย่างนี้ ทันใดนั้นทำเอาคนรอบข้างสะดุ้งตกใจ ทุกคนพร้อมใจกันมองมา

"ฉันหนึ่งไม่เห็นแก่เงินคุณ สองไม่เห็นแก่บ้าน เพื่อคุณลูกก็แท้งไปแล้ว คุณกลับทิ้งฉัน ยังตีฉัน ทำไมถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้!" หลินฉ่ายเวยซักถามอย่างโมโห ดวงตาแดงก่ำ ดูภาพลักษณ์แล้วเหมือนถูกทำร้าย

พอคำพูดนี้ออกมา ทุกคนในเหตุการณ์ก็วุ่นวายไปหมด

"คนแบบนี้ไม่คู่ควรที่จะมีแฟน?”

"เลวเกินไปแล้วมั้ง?"

"ผู้ชายคนนี้ทำอย่างนี้กับเธอ เธอยังจะอยู่กับเขาทำไม?”

ความอาฆาตแว้บเข้ามาในสายตา ตัวเองอุตส่าห์ปล่อยเธอแล้ว เธอยังจงใจมาทำให้ชื่อเสียงของตัวเองเสื่อมเสีย

ดูจากสถานการณ์ หลินฉ่ายเวยก็ถือว่าแก้แค้นสำเร็จไปได้ครึ่งหนึ่ง หัวเราะอย่างเย็นชา "กล้าตบฉัน นี่ก็คือจุดจบของการทำร้ายฉัน"

สีหน้าของถังเฉาเย็นชา ค่อยๆหันตัวกลับมา และเดินไปหาหลินฉ่ายเวยทีละก้าว

สัมผัสได้ถึงได้ถึงกลิ่นอายในตัวเขา หลินฉ่ายเวยสะดุ้งตกใจ สีหน้าเปลี่ยน กำลังจะตวาด

แตะแตะแตะ ----

ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งมาจากด้านหลัง

เสียงฝีเท้าเร็วขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้าย เปลี่ยนเป็นวิ่งอย่างรวดเร็ว

เงาที่กระโดดสูง ก่อนถังเฉาหนึ่งก้าว พุ่งมาอยู่ต่อหน้าหลินฉ่ายเวย หนึ่งฝ่ามือตบไปที่หน้าเธออย่างแรง

เพี้ยะ ----

เสียงฝ่ามือที่ดังกึกก้อง กลบเสียงดังในที่เกิดเหตุทันทีและทุกคนต่างจ้องมองไปที่ผู้หญิงที่วิ่งไปหาหลินฉ่ายเวย

"เคยเห็นคนหน้าด้าน แต่ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านอย่างเธอขนาดนี้ กลางวันแสกๆ ต่อหน้าสาธารณะกล้ายั่วยวนผู้ชายที่แต่งงานแล้ว มีจุดประสงค์อะไร จิตใต้สำนึกถูกหมาคาบไปกินแล้วหรอ?”

“ ลูกก็ทำแท้ง? ถุย เธอนี่ใช้ชีวิตตกต่ำจริงๆ เคยคิดถึงลูกที่ตายไปแล้วของเธอไหม?”

ผู้หญิงสูงเพรียว ผมยาว และร่างกายของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่อ่อนเยาว์ของสาววัยยี่สิบแปด ในขณะนี้เธอกำลังจ้องหลินฉ่ายเวยด้วยความโกรธ วาทศิลป์ดี ด่าตรงจนหลินฉ่ายเวยมึนงง

"จ้าวหยูน? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?"

ถังเฉาก็ชะงัก มองไปที่หญิงสาวตัวสูงด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

“ แต่งงานแล้ว?”

ผู้คนที่อยู่รอบๆก็มีสีหน้าแปลกประหลาด และเป็นคำที่สำคัญที่สุด

หลินฉ่ายเวยได้สติ ถูกด่าจนหน้าแดงไปหมด ชี้ไปที่หลินจ้าวหยูนแล้วพูดว่า “คุณ...คุณเป็นใคร? กล้าด่าฉัน?”

หลินจ้าวหยูนหัวเราะอย่างเย็นชา "ด่าคุณแล้วจะทำไม ฉันยังกล้าตบคุณนะ!"

พูดจบ ก็ตบไปที่ใบหน้าของหลินฉ่ายเวยอีกครั้ง ขณะเดียวกันอีกมือหนึ่งก็จับผมเธอไว้แน่น ขณะเดียวกันก็ดึงเส้นผมหลุดมาหลายเส้น น้ำตาของหลินฉ่ายเวยไหลพรากออกมา