เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 123

บทที่123 ตัวจริงและตัวปลอม

หลินฉ่ายเวยก็ตกตะลึงเช่นกัน ชั่วขณะหนึ่งเธอลืมที่จะหลบถอย เลยถูกซ่งเทียนซานตบตีไปหลายครั้ง

ทันใดนั้น มุมปากมีเลือดออก และผมก็ยุ่งเหยิง

หลินฉ่ายเวยยังคงมีดวงตาที่เฉื่อยชา ราวกับว่าวิญญาณของเธอขาดหายจากร่างกายไปแล้ว เธอมองไปที่เหวินเหวยเฉินด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

“เป็นใบ้ไปแล้วเหรอ? เล่าทุกอย่างให้ฉันฟัง และห้ามพลาดสักคำด้วย!”

ซ่งเทียนซานอาละวาดจัด และคำรามใส่หลินฉ่ายเวย

จึงทำให้สติของหลินฉ่ายเวยกลับมาเป็นปกปิดอีกครั้ง เธอเอามือบังหน้า และมองไปที่ซ่งเทียนซานด้วยความหวาดกลัว เธอไม่กล้าที่จะละเมิดแม้แต่น้อย เธอเลยเล่ารายละเอียดทั้งหมดเกี่ยวกับ เธอไปคุยเรื่องโครงการของสำนักงานการก่อสร้างกับเหวินเหวยเฉินในโรงแรมยังไง

ปรากฏว่า นี่เป็นโครงการที่ได้รับการอนุมัติจากหน่วยงานระดับสูง และตราประทับอย่างเป็นทางการถูกเคาะลงแล้ว มันยากที่จะพูดชัดเจนเกินไป หลินฉ่ายเวยจึงบอกใบ้อย่างคลุมเครือ เพราะเธอคิดว่าเหวินเหวยเฉินเป็นถึงเจ้าของอาคารกั๋วจี้ ยังไงก็ต้องเข้าใจว่าตัวเองหมายถึงอะไรอยู่แล้ว

ซ่งเทียนซานก็ไม่สามารถพูดอย่างชัดเจนได้เช่นกัน เขาก็ใช้วิธีบอกใบ้กับเหวินเหวยเฉิน ด้วยเหตุนี้เหวินเหวยเฉินคิดว่าพวกเขากำลังพูดถึงโครงการของตระกูลเหวิน เขาจึงตอบตกลงในทันที

พัฟ----

เมื่อได้ยินคำพูดของหลินฉ่ายเวย ซ่งเทียนซานก็เหมือนหมดเรี่ยวแรงไปทั้งกาย และนั่งลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง

สีหน้าเขาหม่นหมองและซีดไปหมด

เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นคนโง่ พยายามทำทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้แม้กระทั่งบาทเดียว!

เหวินเหวยเฉินที่เงียบมานานก็เข้าใจในที่สุด ปรากฏว่าสิ่งที่พวกเขาต้องการไม่ใช่โครงการภายใต้ตระกูลเหวิน แต่เป็นโครงการของสำนักงานการก่อสร้าง

“โครงการของสำนักงานการก่อสร้างที่คุณกำลังพูดถึงมันคืออะไร?”

เขามองไปที่ซ่งเทียนซานและหลินฉ่ายเวยด้วยสีหน้าประหลาดใจ และถามว่า: “โครงการของสำนักงานการก่อสร้าง ไม่ได้อยู่ภายใต้ร่มธงของตระกูลเหวิน”

เฮ่อ----

หลังจากได้ยินคำพูดของเหวินเหวยเฉินแล้ว ซ่งเทียนซานก็นั่งตัวตรงอีกครั้ง และถามว่า: “คุณไม่ใช่เจ้าของอาคารกั๋วจี้หรือ? ทำไมคุณถึงไม่รู้ว่าโครงการของสำนักงานการก่อสร้างคืออะไร?”

มีร่องรอยของความกลัวแฝงอยู่ในคำพูดนั้น

เหวินเหวยเฉินก็แสดงสีหน้าประหลาดเช่นกัน เขาจ้องไปที่ซ่งเทียนซานและถามว่า: “ใครบอกคุณว่าฉันเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้?”

บูม----

ทันใดนั้น ร่างกายของซ่งเทียนซานก็เหมือนถูกกระแทกอย่างแรง และสมองของเขาก็ว่างเปล่า

เขาเบิกตากว้างและพูดว่า: “ลูกพี่ลูกน้องของฉัน เธอบอกว่าคุณเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้”

“ซ่งหรูอี้ คุณหนูซ่งเหรอ?”

แววตาของเหวินเหวยเฉินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ราวกับว่าเขาเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นสายตาของเขาก็กลายเป็นสงสารขึ้นมา: “จริงๆแล้วสิ่งที่คุณหนูซ่งพูดมันก็ไม่ผิด ฉันเป็นเจ้าของอาคารกั๋วจี้จริง เพียงแต่ว่ามันกลายเป็นอดีตไปแล้วแค่นั้นเอง”

“อะไรนะ……”

รูม่านตาของซ่งเทียนซานหดตัวลง และมึนงงอย่างสิ้นเชิง

เหวินเหวยเฉินกล่าวต่อว่า: “ฉันเป็นอดีตเจ้าของอาคารกั๋วจี้ ฉันได้ขายอาคารกั๋วจี้ให้กับเจิงเทียนเสียงมานานแล้ว และเมื่อเร็วๆนี้ฉันได้ยินมาว่าเจิงเทียนเสียงจะขายอาคารกั๋วจี้อีกแล้ว”

หลินฉ่ายเวยก็รู้สึกอ่อนแรงเช่นกัน เธอทรุดนั่งลงบนโซฟา ความคิดของเธอตกอยู่ในความสับสนอย่างมาก และเธอก็พึมพำกับตัวเองอย่างคลุมเครือ

“หากเขาไม่ใช่เจ้าของอาคารกั๋วจี้ แล้วเจ้าของอาคารตัวจริง คือใคร…”

เหวินเหวยเฉินจากไปโดยไม่ได้ไปปลอบใจซ่งเทียนซาน

ลิฟต์จมลงทีละชั้น และสีหน้าของเหวินเหวยเฉินก็มืดมนลงเรื่อยๆ

“ดูเหมือนว่า ฉันก็โดนใครบางคนหลอกใช้เช่นกัน ... ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”

หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะเสียงดัง: “ตลก ตลกชะมัดเลย ไม่น่าเชื่อว่าเมืองเล็กๆอย่างหมิงจู จะมีทั้งเสือและมังกรซ่อนอยู่ในนั้น!”

ในเวลาเดียวกัน ชั้นบนสุดของอาคารกั๋วจี้

ถังเฉานั่งในที่นั่งพิเศษของประธาน และหลัวปู้ยืนอยู่ด้านข้างด้วยความเคารพ

ไม่น่าเชื่อว่าหัวหน้าสมาคมการค้าหงยิงผู้ยิ่งใหญ่ จะยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นเพียงแค่เลขาเท่านั้น หากเรื่องนี้เผยแพร่ออกไป ชุมชนธุรกิจทั้งหมดของเมืองหมิงจูจะต้องสั่นสะเทือนอย่างมากแน่นอน

“เจ้านายใหญ่ครับ ซ่งเทียนซานรู้แล้วว่าเหวินเหวยเฉินเป็นเจ้าของอาคารตัวปลอม”

หลัวปู้รายงานอย่างละเอียด: “ตอนนี้ เขากำลังอาละวาดอยู่ และได้แตกคอกับเหวินเหวยเฉินแล้ว”

ถังเฉายิ้มอย่างรับเรียบ และเขาไม่แปลกใจกับผลลัพธ์นี้เลย

หลังจากครุ่นคิดสักพัก เขาก็พูดต่อ: “ไอ้เหวินเหวยเฉิน มันมาทำอะไรที่เมืองหมิงจูกันแน่?”

“ดูเหมือนว่าตระกูลเหวินจะมีปัญหาเกี่ยวกับขอบเขตที่ดินในเมืองซูหาง เขาต้องการเปิดตลาดธุรกิจของเมืองหมิงจู และต้องการร่วมมือกับซ่งหรูอี้แห่งตระกูลซ่ง ความเป็นจริงคือเขาต้องการเลียแข้งเลียขาซ่งหรูอี้”

“ซ่งหรูอี้ ... ”