เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 179

บทที่179 เรียนรู้ที่จะบีบคั้น

ถังเฉาไม่รู้ว่าหลินชิงเสว่เวลาอยู่ในตำแหน่งประธานมีลักษณะอย่างไร แต่เขารู้ว่า หลินชิงเสว่จะไม่ใช่ผู้หญิงที่ยอมถูกใครรังแกง่ายๆ

เธอไม่ค่อยมีสัมพันธ์กับคนทั่วไปง่าย ๆ และยิ่งไม่เกิดอารมณ์โกรธได้ง่าย ๆ แต่เมื่อโกรธแล้วใครก็หยุดไม่อยู่

ก็เหมือนที่เธอพูดกับถังเฉา

ตบตีผู้หญิงไม่ดี

ถังเฉาเป็นผู้ชาย ไม่ว่าหวังอี้จะพูดจาเกินไปขนาดไหน ผู้ชายตบตีผู้หญิงหากพูดออกไปแล้วทำให้เสียภาพลักษณ์ได้

แต่ถ้าผู้หญิงตบตีกับผู้หญิง ก็เป็นเรื่องที่ยุติธรรมแล้ว

ดังนั้นจึงพับแขนเสื้อขึ้น เข้าสู่การโหมดการต่อสู้ด้วยตนเอง ตบหวังอี้ไปหนึ่งฝ่ามืออย่างรุนแรง

นี่ก็คือหลินชิงเสว่ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่กลัวการต่อสู้ และจัดการกับสถานการณ์ได้เป็นอย่างดี

ถังเฉายิ้มอยู่ในใจ วันนี้เขาได้เห็นท่าทางของหลินชิงเสว่ที่ต่างไปจากเดิมที่เห็น

ฝ่ามือนี้ที่ตบลงไป ทุกคนต่างตกตะลึง

ยิ่งกว่านั้นหวังอี้ลุกยืนจากพื้น ผมกระเซอะกระเซิงราว สายตาขึงขังมองด้วยความโกรธแค้นพูดว่า: “คุณ----คุณกล้าตบฉันเหรอ?!”

“ผู้หญิงคนหนึ่ง ปากเหม็นเน่า ไม่ควรที่จะตบเหรอ?”

หลินชิงเสว่ยิ้มเย็นชา ไม่มีความกลัวแม่แต่น้อย: “เป็นเมียน้อยก็ต้องมีสำเหนียกตัวเองว่าเป็นเมียน้อย หากยังกล้าพูดมากอีกคำหนึ่งฉันจะให้คุณไม่สามารถมีชีวิตอยู่ในเมืองหมิงจูแห่งนี้ได้อีก”

“คุณ----”

หวังอี้เหมือนถูกบีบเหลือเจ็ดนิ้ว ดวงตาหดเล็กลง มองหลินชิงเสว่ด้วยความหวาดกลัว

แต่ต่งเจี้ยนก็หรี่ตามองดูเหตุการณ์ ในที่สุดก็พบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ

แต่ไม่ว่าอย่างไร หวังอี้ก็เป็นผู้หญิงของเขา ผู้หญิงของตัวเองโดนคนตบตี หากตัวเองไม่ทำอะไร ต่อไปยังจะมีหน้ามองใครได้อีก?

คิดถึงตรงนี้ สีหน้าของเขาถมึงทึงขึ้นไม่น้อย จ้องหลินชิงเสว่ กำลังจะทำอะไรบางอย่าง

แต่ในเวลานั้นเอง ร่างของเขาสะดุ้งเฮือก รู้สึกได้ถึงสายที่หนาวเย็นลึกล้ำ กำลังจ้องมองมาที่เขา

“ขอเตือนคุณว่า อยู่นิ่ง ๆจะดีกว่า”

ถังเฉาพูดเบาๆ: “แม้ว่าตระกูลต่งจะเข้มแข็ง แต่คนที่สามารถทำลายตระกูลต่ง ยังมีอีกมากมาย”

ต่งเจี้ยนภายในใจสั่นสะท้าน ความหวาดกลัวไม่รู้ที่มาได้ผุดขึ้นในใจ แม้แต่เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าความจริงแล้วหวาดกลัวอะไร สรุปก็คือเป็นความรู้สึกสั่นสะท้านจากภายในจิตใจ

จากนั้น ถังเฉาก็ไม่ไปพัวพันกับพวกเขา เดินตรงไปที่ข้างหน้าของพนักงานหญิงในร้าน ยิ้มแล้วพูดว่า: “ตอนนี้ ห่อชุดเดรสชุดนั้นมาได้หรือยัง?”

พนักงานหญิงในร้านคนนั้นตกใจจนไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครไปแล้ว ก้มหัวคำนับขอโทษอย่างต่อเนื่อง

ต่งเจี้ยนได้ประกาศฐานะของตนเองว่าเป็นคนของตระกูลต่ง แต่ว่าคนหนุ่มสาวทั้งสองคนยังคงมีท่าทางที่ไม่สนใจ มีเหตุผลเพียงสองประการ

หรือว่ามีฐานะธรรมดาไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของตระกูลต่ง หรือไม่ก็เป็นคนใหญ่โต แค่ตระกูลต่งเท่านั้น เขาก็ไม่เก็บมาใส่ใจ

ชั้นสองเป็นโซนสินค้าหรูหรา ไม่มีชนชั้นเงินเดือนเป็นลูกค้าหลัก ดังนั้นความเป็นไปได้อย่างแรกมีน้อย นั้นเหลือ แค่อย่างที่สองแล้ว

“ได้ ได้ค่ะ......”

พนักงานหญิงในร้านมือไม้พันกันนัว นำเดรสยาวสีขาวชุดนั้นใส่ในถุงอย่างระมัดระวัง

หลินชิงเสว่เดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง เตรียมที่จะชำระเงิน ถังเฉากลับยิ้มให้เธอพูดว่า: “นี่เป็นการออกเดตครั้งแรก ให้เธอจ่ายเงินได้อย่างไรกัน?”

พูดจบ ก็นำบัตรธนาคารสีทองออกมาใบหนึ่ง ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า: “รูดบัตรใบนี้”

“บัตรทองสวิส?”

มองไปที่บัตรใบนี้ ต่งเจี้ยนอุทานออกมาทันที

พนักงานหญิงในร้านคนนั้นมีท่าทีมึนงงราวอยู่ท่ามกลางหมอกหนา เธอเคยคิดว่าถังเฉาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาทั่วไป นึกไม่ถึงสุดท้ายเป็นเขาที่เป็นคนจ่ายเงิน

บัตรใบนี้ เป็นบัตรทองสวิส เป็นคนที่บ้าการค้ามอบให้เขา เขายังมีบัตรที่หายากยิ่งกว่านี้อีกคือการ์ดดำหัวกะโหลก เกรงว่านำออกมาแล้วทำให้ตกใจกันใหญ่ นั้นก็ไม่ต้องเอาออกมา

ติ๊ด----