เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 204

ตามด้วยเมื่อคำพูดของหลินฉ่ายเวยจบลง ใบหน้าของถังเฉาที่เดิมทีก็นิ่งอยู่แล้ว ก็เผยความอ่อนไหวออกมาเล็กน้อย

หลินฉ่ายเวยมองไปที่เขาอย่างคาดหวัง พยายามมองหาท่าทีของถังเฉา

น่าเสียดาย บนใบหน้าของถังเฉา ความอ่อนไหวนั้นพริบตาเดียวก็หาไป กลับมาเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยเหมือนเดิม มองเธอด้วยสายตาที่เป็นมิตรยิ้มแล้วพูดว่า “ยินดีด้วย”

หลินฉ่ายเวยจ้องมองถังเฉาอย่างเหม่อลอย ในที่สุดแววตาก็เปลี่ยนเป็นผิดหวัง ไม่มีคำพูด มุมปากฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย

พวกเขาโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก เคยสัญญาว่า หลังจากโตขึ้น นอกจากเขาแล้วจะไม่แต่งกับผู้ชายคนไหน แล้วนอกเธอแล้วก็จะไม่ยอมแต่งกับผู้หญิงคนไหน ดังนั้น ทั้งหมดเกิดขึ้นจากงานแต่งของตระกูลซ่งกับตระกูลหลินเมื่อห้าปีที่แล้ว จึงเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

รักมากแค่ไหน ก็แค้นมากเท่านั้น เวลานั้น เธอรู้สึกว่าที่ตระกูลหลินจบลง ทั้งหมดเพราะถังเฉาเป็นคนประทานให้ ตั้งแต่นั้นมาก็กลายเป็นศัตรู

ตอนนี้ความแค้นทั้งหมด ก็ตามที่เธอจะแต่งเข้าตระกูลคนรวย กระจัดกระจายหายไปกับสายลม

ผู้หญิงทุกคนมีอารมณ์อ่อนไหว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเข้าใกล้เหตุการณ์สำคัญครั้งแรก นั่นคือการแต่งงาน

แต่ว่า ถังเฉาไม่ได้ระลึกถึงสักนิด แม้แต่---ความเสียใจ สักนิดก็ไม่มี

อยู่ในสายตาของเหวินเหวยตลอด ใบหน้าที่เป็นมิตรกระตุกขึ้นมา สายตามองไปที่ถังเฉา เย็นชายิ่งกว่าอะไร

แต่ว่าในความมืดมนนี้ ครู่เดียวก็หายไป แล้วกลับมาเรียบเฉยเหมือนเดิม

เขาดูออกว่า ความรุู้สึกของหลินฉ่ายเวยที่มีต่อถังเฉา ยังคงมีความรู้สึกแปลกๆ แต่ว่าตอนนี้เธอก็ไม่ได้ทำอะไรที่นอกลู่นอกทางออกมา

“ ไม่ได้!”

โจวเหม่ยหยูนเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาคัดค้านต่อสู้และพูดด้วยความโกรธ "ใครๆก็เข้าร่วมได้ ยกเว้นไอ้เศษสวะคนนี้ร่วมไม่ได้!"

โจวเหม่ยหลิง หลินจ้องและคนอื่นๆต่างก็มองดูด้วยสายตาที่เย็นชาและไม่มีใครลุกขึ้นมาห้ามสักคน

หลินเจิ้นสงตะโกน แล้วดึงโจวเหม่ยหยูนไปข้างหลัง "มีเหตุผลอะไรที่เสี่ยวเฉาจะเข้าร่วมไม่ได้ เสี่ยวเฉาไม่ใช่คนตระกูลหลิน นี่เป็นเพียงความปรารถนาของพวกเธอฝ่ายเดียว ผมเป็นผู้นำ ไม่ยอมรับ!"

“ หลินเจิ้นสง คุณเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้าน ที่นี่คุณไม่มีสิทธิที่จะพูด”

อาจเป็นเพราะที่นี่มีแต่คนตระกูลโจวทั้งหมด โจวเหม่ยหยูนจึงไม่มีความกลัวสักนิด เหมือนเป็นคนปากร้าย รีบเปลี่ยนทิศทางหันไปทางหลินเจิ้งสง

“คุณอย่าลืม คุณกับไอ้เศษสวะนั่นก็เป็นคนประเภทเดียวกัน ถ้าไม่มีตระกูลโจวของฉันช่วยเหลือคุณ คุณคงอดตายอยู่ข้างถนนนานแล้ว! "

"แม่ อย่าพูดอีกเลย!"

หลินฉ่ายเวยทำหน้าไม่ถูก ดึงโจวเหม่ยหยูนไว้

โจวเหม่ยหยูนกลับสะบัดมือออก ชี้ไปที่ถังเฉาแล้วพูดกับหลินฉ่ายเวยว่า "ไอ้เด็กคนนี่เป็นคนเฮงซวย เมื่อก่อนยังเคยชอบเธอ งานแต่งเธอกับเสี่ยวเหวินห้ามผิดพลาดเด็ดขาด ถ้าหากเขากล้าทำลายงานแต่ง ฉันคนแรกที่จะไม่ละเว้นเขา! "

เรื่องนี้ ถังเฉายิ้มอย่างเย็นชา และพูดอย่างเฉยเมย “คุณรู้ได้อย่างไรว่า เขารักหลินฉ่ายเวยจริงๆ"

ทันทีที่พูดออกมา ดวงตาทั้งคู่ของหลินฉ่ายเวยก็เบิกกว้าง แต่สีหน้าของเหวินเหวยเฉินกับยิ่งหม่นหมอง

“คุณยังกล้าสงสัยเสี่ยวเหวิน? ดูว่าฉันจะฉีกปากเน่าของคุณยังไง... ”

โจวเหม่ยหยูนมาอยู่ต่อหน้าถังเฉาด้วยท่าทางที่ดุดัน หนึ่งฝ่ามือตบไปที่หน้าของถังเฉา

เพี้ยะ ----

มือยังคงอยู่ในอากาศ ก็ถูกถังเฉาจับไว้แน่น

สายตาที่เย็นชาทั้งคู่จ้องมองไปที่โจวเหม่ยหยูน เย็นชาราวกับมองไปที่ซากศพ

“นาย ... ยังกล้าสู้! ยังไม่รีบปล่อยฉัน!”

โจวเหม่ยหยูนสะดุ้งตกใจ รีบดึงมือออกอย่างแรง คิดจะดึงออกมาจากมือถังเฉา

แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามแค่ไหน มือของถังเฉาควบคุมเธอไว้หนีบแน่นเหมือนคีม ไม่ให้เธอดึงกลับไป

“ สาเหตุที่ตอนนี้ผมยังไม่ลงมือกับตระกูลโจวก็เพราะว่า เห็นแก่หน้าพ่อและฉ่ายเวย ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำอะไรก็ได้”

สายตาของถังเฉาเรียบเฉย เดินตรงมาตรงหน้าหลินฉ่ายเวย สุ่มหยิบหินที่ขรุขระและเรียบง่ายออกมาและวางไว้ในฝ่ามือของหลินฉ่ายเวย

"หินก้อนนี้ ตอนผมเป็นทหารบังเอิญเก็บเทอร์ควอยซ์เลือดได้ที่ภูเขาโยวเหิง ราคาน่าจะเกินสิบล้าน ขอให้คุณมีความสุขในงานแต่งงาน"

เฟิ่งหวงที่อยู่ด้านข้าง สีหน้าเปลี่ยนกะทันหัน ลังเล

“รองหัวหน้า……”

"ไม่ต้องพูดแล้ว"

ถังเฉาโบกมือและห้ามไม่ให้เฟิ่งหวงพูดต่อ

สุดท้ายเฟิ่งหวงไม่ได้เปิดปากพูด มองไปที่ถังเฉาด้วยสายตาที่ซับซ้อน คนอื่นๆไม่ทราบที่มาของเทอร์ควอยซ์เลือด

นี้ แต่เธอรู้ดี

โยวเหิงตั้งอยู่ทางตอนเหนือสุดของรัฐเซียซึ่งมีแร่ธาตุล้ำค่าทางธรณีวิทยา เทอร์ควอยซ์ เป็นหนึ่งในนั้น

แต่ว่า เทอร์ควอยซ์ทั่วไป เป็นสีเขียว สีสะดุดตา แต่ก้อนนี้ของรองหัวหน้า กลับเป็นสีแดงเลือด

ไม่มีเหตุผลอื่นใด เมื่อขุนนางทั้งเก้าของโลกเข้ามาก่ออาชญากรรม รองหัวหน้าต่อสู้เพียงลำพังและเทอร์ควอยซ์นี้ที่อยู่ในอก ถูกเลือดสดๆย้อมจนเป็นสีเลือด

ของขวัญชิ้นนี้ ล้ำค่ามาก!

เพราะว่าบนหินที่เปื้อนนั้น คือเลือดของรองหัวหน้า!

หลินฉ่ายเวยจ้องมองอย่างเหม่อลอย สีที่สดใสของเทอร์ควอยซ์เลือด ขณะเดียวกัน เสียงทอดถอนใจ

แต่ โจวเหม่ยหยูนไม่รู้เรื่องคุณค่าของหินที่เตรียมก้อนหินมานี้ด้วยซ้ำ แย่งออกมาจากมือของหลินฉ่ายเวย หลังจากนั้นก็ทิ้งไปที่ข้างทางเหมือนทิ้งขยะ

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยสีหน้าที่ดูถูกและเหยียดหยาม "หินแตกๆก้อนหนึ่งที่เก็บมาจากข้างถนน ยังมีมูลค่าเป็นสิบล้าน? อยากหัวเราะจนฟันร่วง!"