เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 209

"คุณเป็นคนข้างกายถังเฉา----"

หลังจากเห็นใบหน้าของเฟิ่งหวงอย่างชัดเจน ดวงตาของหลิยฉ่ายเวยก็เบิกกว้างอย่างไม่น่าเชื่อ

เฟิ่งหวงพยักหน้าอย่างเฉยเมย จากนั้นก็ไม่ได้พูดอะไร จ้องมองไปที่เหวินเหรินวี่ที่เป็นคนนำของพวกคุณชายทั้งหลาย

ทั้งๆที่ฝั่งตรงข้ามมาแค่คนเดียว แต่พวกเหวินเหรินวี่กลับรู้สึกถึงความน่ากลัวที่เหมือนถูกล้อมรอบ

หลินฉ่ายเวยยังจำสิ่งที่เฟิ่งหวงพูดก่อนหน้านี้ได้ และจ้องไปที่เหวินเหรินวี่ด้วยความโกรธทันที "คุณถึงกับวางยาฉัน? ！”

เหวินเหรินสี่ไม่ได้สนใจ แต่มองไปที่เฟิ่งหวงด้วยสายตามืดมน "คุณเป็นใคร?”

“ ฉันเป็นใครคุณไม่จำเป็นต้องรู้”

เฟิ่งหวงเหลือบมองเขาพูดอย่างเย็นชา "คุณแค่รู้ว่าฉันมาที่นี่เพื่อปกป้องเธอ ก็พอ"

ดวงตาของหลินฉ่ายเวยซาบซึ้ง สายตาที่มองไปที่เฟิ่งหวงยิ่งประหลาดใจขึ้น เฟิ่งหวงคนเดียวไม่น่ามาปกป้องเธอ ถ้างั้นที่เหลือก็ต้องเป็นถังเฉาที่ให้มาปกป้องตัวเอง

สีหน้าของเหวินเหรินวี่ยิ่งมืดมนมากขึ้น เขามองไปที่เฟิ่งหวงและพูดว่า "ผมเข้าใจแล้ว คุณเป็นบอดี้การ์ดของพี่ชายที่แสนดีของผม ส่งมาเพื่อปกป้องคู่หมั้นของเขาใช่ไหม? รองเท้าขาดๆคู่หนึ่ง ถึงกับมีค่าให้เขาทุ่มเทขนาดนี้ ประหลาดจริงๆ"

"คุณ ---- คุณถึงจะเป็นรองเท้าขาด!"

คำก็รองเท้าขาดสองคำก็รองเท้าขาด ทำให้หลินฉ่ายเวยรู้สึกโกรธมาก ยังไงครั้งแรกของเธอก็ให้เหวินเหวยเฉินนะ

"ปัญญาอ่อน"

เฟิ่งหวงขี้เกียจเที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเหวินเหรินวี่ มองเขาเหมือนคนโง่และพูดอย่างเย็นชา "ถ้ารู้กาละเทศะอย่ามาวุ่นวายกับคุณหลิน ไม่งั้นฉันไม่แคร์จะตัดแขนพวกคุณคนละข้าง”

“คุยใหญ่โตเชียวนะ!”

เหวินเหรินวี่กลับมานั่งบนโซฟาบาร์เลานจ์อีกครั้งอย่างไร้ความกลัว ไม่เพียงแต่ไม่กลัว แต่ยังหัวเราะเยาะอีกด้วย “ คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหนคุณกล้าพูดอะไรแบบนี้กับผมเหรอ”

“คุณชายเหวิน เธอบอกว่าจะตัดแขนของพวกเราคนละข้างผมกลัวมากเลย”

“ ไม่เจียมตัวจริงๆเลย!”

คุณชายคนอื่นๆ ต่างเยาะเย้ย เฟิ่งหวงไม่ได้อยู่ในในสายตาเขาเลยสักนิด

เหวินเหรินวี่มองไปที่เฟิ่งหวงและหลินฉ่ายเว่ยด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น ทันใดนั้นน้ำเสียงของเธอก็เปลี่ยนไปอย่างเย็นชา "ในเมื่อคุณเป็นคนที่พี่ชายของผมส่งมาปกป้องเธอ คืนนี้ก็อยู่ที่นี่รับใช้ผมบนเตียงด้วยกัน! รับใช้เสร็จแล้ว ฉันอาจจะพิจารณาไว้ชีวิตเธอ! "

คำพูดนี้มีกลิ่นไอของการฆ่า หลินฉ่ายเวยมองไปที่เหวินเหว่ยวี่ด้วยความหวาดกลัว ถ้าหากเวลานี้เธอยังไม่รู้ว่าเป้าหมายฝั่งตรงข้ามคือตัวเอง งั้นเธอก็โง่เต็มทีแล้ว

เพียงแต่ เธอไม่เข้าใจ ในเมื่อเหวินเหรินวี่เป็นน้องชายของเหวินเหวยเฉิน ทำไมถึงเกลียดเขามากขนาดนั้น และทำไมเขาถึงต้องมาทำร้ายเธอด้วย

ราวกับรู้ว่าในใจของหลินฉ่ายเวยกำลังสงสัย ความอาฆาตแค้นปรากฏขึ้นในดวงตาของเหวินเหรินวี่ “คุณต้องแปลกใจมากว่าทำไมผมถึงเกลียดคุณมาก ผมกับคุณไม่มีความแค้นต่อกัน ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษคู่หมั้นของคุณ ขาของผมข้างนี้ เขาเป็นคนตีจนหัก!"

พลั่ก ----

เมื่อจบคำพูดนี้ลง เหวินเหรินวี่ก็โยนไม้ค้ำทิ้ง ขาพิการก็สั่นเล็กน้อยแล้วก้าวไปข้างหน้า

ในระหว่างนี้กระบวนการทั้งหมดใบหน้าของเขาขาวซีด มีเหงื่อไหลเต็มหน้าผากราวกับว่าเจ็บปวดมาก เขาต้องการ อาศัยกำลังของตัวเขาเอง โดยไม่ต้องอาศัยไม้ค้ำยัน ก็สามารถเดินได้ตามปกติ

แต่ว่า เขาล้มเหลว

ด้วยขาที่พิการนั้น เขาไม่สามารถยกกำลังใดๆ ได้เลย ก้าวไปข้างหน้า เขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง

“ให้ตายสิ!”

ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว หมัดของเขากำแน่นและเขาก็ทุบลงบนพื้นอย่างแรง

“คุณชายเหวิน!"

สีหน้าของพวกคุณชายเปลี่ยน และพวกเขาก็วิ่งเข้าไปช่วยประคองเขาขึ้นมา

เหวินเหรินวี่หายใจหอบ แววตาที่อาฆาตจ้องมองไปที่หลินฉ่ายเหว่ยที่กำลังตกตะลึงจนพูดไม่ออก และพูดว่า "ตอนนี้คุณเข้าใจแล้วใช่ไหมว่าทำไมผมต้องจัดการกับคุณ ทำไมลูกนอกคอกถือสิทธิ์อะไรมีชีวิตที่ดีขนาดนั้น แต่ผมซึ่งเป็นผู้สืบทอดตัวจริง กลับใช้ชีวิตเหมือนคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง นี่มันไม่ยุติธรรม!”

เมื่อพูดถึงตอนหลัง สีหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวตะโกนเสียงดังใส่หลินฉ่ายเวย “พี่ชายที่แสนดีของผมกำลังจะแต่งงานแล้ว สำหรับคุณที่เป็นเจ้าสาวของเขา ผมจะไม่ทำให้เขาสมหวัง เจ้าสาวผมก็จะเอา ฮ่าฮ่าฮ่า .. "

"ดังนั้น คุณจึงวางยาในแก้วของฉัน!"