เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 242

และในเวลานี้ บนหน้าของเหวินหนานเฉิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย ในสายตามีความบ้าคลั่งอยู่เต็มไปหมด

สีหน้าของหลินฉ่ายเวยซีดเซียวลงในชั่วพริบตาเดียว มองที่มือของตนเองอย่างสั่นเทา

โจวเหม่ยหยูนพอได้ยินว่าบนตัวหลินฉ่ายเวยมีระเบิดอยู่ ตกใจเสียยกใหญ่ รีบผลักเธอออกทันใด

“บนตัวเธอมีระเบิด ออกไปไกลๆ พวกเราหน่อย!”

หลินฉ่ายเวยถูกโจวเหม่ยหยูนผลักจนซวนเซ หกล้มลงบนพื้นโดยตรง ในสายตาเต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

โจวเหม่ยหยูนเป็นมารดาแท้ๆ ของเธอ แต่พอเจออันตรายเข้า คาดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาแรกจะผลักลูกสาวคนนี้อย่างเธอออกแล้ว

“เธอทำอะไร หล่อนเป็นลูกสาวของพวกเรานะ!”

หลินเจิ้นสงตวาดใส่ทางโจวเหม่ยหยูน รีบวิ่งไปที่ข้างกายหลินฉ่ายเวยโดยเร็ว จากนั้นพยุงเธอขึ้นมา “ฉ่ายเวย ลูกเป็นยังไงบ้าง?”

“หนูไม่เป็นไรค่ะ”

หลินฉ่ายเวยส่ายหน้าแล้ว เพียงแต่ว่าในดวงตาที่แดงก่ำเต็มไปด้วยน้ำตา จ้องโจวเหม่ยหยูนไม่ขยับ

ในที่สุดเธอก็ได้เห็นธาตุแท้มารดาของเธอชัดเจนว่าเป็นคนแบบไหน

ในใจไม่ได้โกรธแค้น มีเพียงความเศร้าสลดที่ลึกซึ้ง

หลังถังเฉาได้ยินว่าบนตัวของหลินฉ่ายเวยมีกำไลระเบิดอยู่ สีหน้าก็อึมครึมลงไปอย่างหนัก

เขาเดาได้ว่าตระกูลเหวินมีการเอาคืนที่บ้าคลั่ง แต่นึกไม่ถึงว่าเหวินหนานเฉิงจะใช้วิธีการที่เหี้ยมโหดเช่นนี้

“พาเสี่ยวลี้ไป”

ในดวงตาเขามีแรงอาฆาตกวาดล้าง แม้แต่น้ำเสียงยังเปลี่ยนมาเย็นเฉียบหลายเท่า

“งั้นคุณล่ะ?”

หลินชิงเสว่อุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา ถามด้วยสีหน้าที่กังวล

“เดี๋ยวผมจะเข้าไป”

หลินชิงเสว่ส่ายหน้าแบบดื้อรั้น เพียงแค่นำถังเสี่ยวลี้ส่งให้เฟิ่งหวงแล้ว

จากนั้นเธอกลับมาที่ข้างกายของถังเฉาอีกครั้ง ดึงมือของเขาขึ้นมาเอง ความหนาวเย็นในสายตาละลายลงไป

“ไม่ว่าจะมีอันตรายอะไร ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณเผชิญอยู่คนเดียว พวกเราเผชิญหน้าไปด้วยกัน”

ร่างกายถังเฉาสั่นเล็กน้อย ภายในเต็มไปด้วยความรู้สึกประทับใจ “ได้!”

เหวินเฉี่ยวหรูที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดของเหวินหนานเฉิง จากนั้นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ สีหน้าเปลี่ยนไปดูซีดเซียวเสียยิ่งกว่าหลินฉ่ายเวยอีก ร่างกายสั่นเทาอย่างหนัก

“แกพูดว่าแกเอากำไลระเบิดใส่ให้หล่อนไป?”

เสียงของถังเฉาทุ้มต่ำจนน่ากลัว พื้นหินปูนที่ใต้เท้าเกิดเสียงแกรกๆ เหยียบจนพื้นแตกร้าว

“โกรธแค้นมากใช่ไหม? ยิ่งแกโกรธเท่าไร ฉันก็ยิ่งดีใจเท่านั้น”

ในสาตาของเหวินหนานเฉิงเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง “เดิมทีการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของความเจริญรุ่งเรืองตระกูลเหวินของฉัน ตอนนี้กลับพังทลายลงแล้ว ถังเฉา! แก! คือตัวการสร้างหายนะ! ฉันอยู่ไม่ดี แกกับหลินฉ่ายเวยก็อย่าคิดจะมีชีวิตที่ดีเหมือนกัน!”

“ฉันไม่อยากตาย ฉันไม่อยากตาย ใครก็ได้ช่วยฉันที......”

หลินฉ่ายเวยนั่งยองลงที่พื้น เอามือทั้งสองกุมศีรษะไว้แน่น สั่นเทาอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งตัว

พูดพึมพำกับตนเอง จนสุดท้ายกลายมาเป็นความหวาดกลัวที่ล้ำลึก

เวลานี้ถังเฉาเดินมาที่ข้างๆ กายเธอ “เอากำไลระเบิดอันนั้นออกมา ให้ฉันดูหน่อย ไม่แน่ว่าฉันอาจมีวิธี”

หลินฉ่ายเวยพันแขนเสื้อขึ้นแบบสั่นเทาไปทั่วตัว ใช้มือจับ ผลปรากฏว่าจับอะไรไม่ได้สักอย่าง

เธอตะลึงครู่หนึ่ง เดิมทีบนตัวของเธอไม่มีกำไลระเบิดอะไร แม้แต่สิ่งที่หน้าตาคล้ายคลึงยังไม่มี

เมื่อสักครู่ เธอถูกคำพูดของเหวินหนานเฉิงข่มขู่จนตกใจ สับสนไปพักหนึ่ง แม้แต่การครุ่นคิดยังไม่ทันได้ทำ

สายตาของถังเฉากลายเป็นหยอกล้อตาม “ผู้นำเหวิน ฉันว่าแกแก่จนเลอะเลือนแล้วหรือเปล่า บนตัวฉ่ายเวย เดิมทีไม่มีกำไลอะไร”

สีหน้าที่บ้าคลั่งบนหน้าเหวินหนานเฉิงแข็งค้างฉับพลัน เผยความซีดเซียวออกมา “เป็นไปไม่ได้ ทั้งที่ฉันให้เฉี่ยวหรูใส่ให้หล่อนด้วยตัวเอง----”

พูดคำนี้จบ ชั่วขณะนั้นก็ถูกขัดจังหวะกะทันหัน เหวินหนานเฉิงหันไปมองยังเหวินเฉี่ยวหรูทันใด สีหน้าโกรธแค้นถึงขั้นสุด และน่าหวาดผวาถึงขีดสุด

“เธอนังแพศยาคนนี้ เธอไม่ได้ใส่กำไลให้หล่อน----”

ทุกคนรีบมองไปยังเหวินเฉี่ยวหรูทันที เห็นเพียงทั้งตัวของหล่อนสั่นเทิ้ม ดึงแขนเสื้อขึ้นแบบสั่นๆ