เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 253

ตึง----

เสิ่นชิงหยุนเช็ดเลือดที่เต็มหน้าออก ตัวอ่อนยวบลงบนพื้นโดยตรง สั่นเทาไปทั่วตัวไม่หยุด

“ฉันผิดไปแล้ว ฉันสำนึกผิดแล้ว อย่าฆ่าฉัน ขอร้องนายแหละ......”

นักฆ่าคนนั้นยังไม่ได้ลงมือกับเขา เสิ่นชิงหยุนก็หมอบอยู่ที่พื้นอ้อนวอนขอชีวิต

“ไม่ฆ่าแกจะได้ยังไงกันล่ะ? ฉันรับคำสั่งอันนี้มาด้วยสิ”

นักฆ่าฟันเหลืองทำหน้าตาลำบากใจ ลูบคาง ในปากพูดจาฉะฉานมีเหตุผล “แบบนี้แล้วกัน เดี๋ยวฉันลงมือไวหน่อย จะพยายามให้แกไม่รู้สึกถึงความเจ็บ เป็นยังไง?”

“......”

คำแนะนำของนักฆ่าอันนี้ ยิ่งทำเอาเสิ่นชิงหยุนตกใจจนสีหน้าซีดขาว ถอยหลังอย่างรวดเร็วพลางร้องตะโกนเสียงดังไปด้วย

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที!”

“ไม่ต้องตะโกนแล้ว ถึงแกจะตะโกนไปจนคอแตก ก็ไม่มีใครมาช่วยแกหรอก”

นักฆ่าเผยฟันเหลือเต็มปากออกมา ยิ้มบอก “คนเราตายไปแล้วก็ไม่มีอะไร มีอะไรน่ากลัวกัน?”

เสิ่นชิงหยุนเกือบกระโดดขึ้นมาด่าแม่แล้ว ใช่น่ะสิคนที่โดนฆ่าไม่ใช่แก----เขาเป็นคนที่หวงแหนชีวิตอย่างมากมาตลอด ถึงแม้ใกล้จะต้องตายแล้ว ก็ยังหาความเป็นไปได้ที่จะมีชีวิตรอด

แต่เขาค้นพบอย่างน่าเศร้ามาก รอบด้านไม่มีของอะไรสามารถช่วยเขาได้

ภายใต้ความกังวล เขากัดฟัน “ฉันไม่สนว่าใครส่งแกมา แต่พวกแกนักฆ่า ไม่ใช่ฆ่าคนเพื่อเงินหรอกเหรอ อีกฝ่ายให้เงินแกเท่าไร ฉันจะให้เป็นสองเท่า----ไม่ สามเท่า!”

พูดมาขนาดนี้ ผู้ชายอัปลักษณ์ยังวางมีดในมือลงจริงๆ ด้วย หน้าตาแปลกใจเต็มที่ “แกพูดจริงเหรอ?”

เสิ่นชิงหยุนยังคิดว่าอีกฝ่ายหวั่นไหวแล้ว จึงรีบบอกว่า “ตระกูลเสิ่นของฉันไม่มีอะไรอย่างอื่น มีแค่เงินนี่แหละ แกบอกราคามา ไม่ว่าเท่าไร ฉันจะทำให้แกพอใจได้หมด----”

เรื่องใดๆ ขอเพียงดึงเรื่องเงินเข้ามา ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไปง่ายดายหมด

แต่ทว่าท่าทางของนักฆ่าคนนั้นดูลำบากใจเร็วมาก “แต่เงินรางวัลของแกคือศูนย์น่ะสิ----ศูนย์ไม่ว่าคูณสักเท่าไร ก็ยังเป็นศูนย์มั้ง?”

“......”

เสิ่นชิงหยุนเกือบจะสำลักตายเพราะคำพูดนี้ ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต เขาอยากค้นหานายจ้างที่จ้างมือสังหารมาฆ่าเขาคนนั้นเสียจริง จากนั้นชี้หน้าด่ากราดมันสักตั้ง

สารเลวคนไหนกันตั้งรางวัลของประกาศไว้ที่ศูนย์ นี่ไม่ใช่มาฆ่าคนฟรีๆ เหรอ? คาดไม่ถึงยังมีคนโง่ไปรับคำสั่งนั้นมาจริงๆ

ในขณะเดียวกัน ในใจเสิ่นชิงหยุนยังมีความระทมทุกข์หน่อยๆ จะว่าอย่างไรตนเองก็เป็นคุณชายของตระกูลเสิ่น สถานะสูงศักดิ์ ทำไมค่าหัวถึงแค่ศูนย์ล่ะ?

แน่นอนว่าเสิ่นชิงหยุนที่รู้ข่าวนี้เข้าคงราวกับถูกโจมตีอย่างมหาศาล อย่างน้อยทำให้เขารู้ว่าผู้จ้างวานคนนี้ไม่อาจเป็นคู่แข่งขันของตระกูลเสิ่นได้

ไม่อย่างนั้นรางวัลไม่อาจเป็นศูนย์ได้

“สรุปฉันไปผิดใจใครเข้า คำสั่งฟรีๆ แกยังรับ!”

เขามองนักฆ่าคนนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจและโกรธเคือง “ถึงต้องตาย อย่างน้อยก็ต้องให้ฉันได้ตายแบบกระจ่างสิ?”

ทว่านักฆ่าคนนั้นกลับส่ายหน้า “ข้อแรก ทำอาชีพอย่างพวกฉัน ที่สำคัญที่สุดคือรักษาสัตย์ ไม่เปิดเผยข้อมูลนายจ้าง เป็นกฎพื้นฐาน ข้อสอง----ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าแกผิดใจใคร ถึงทำให้นักฆ่าสาวอันดับหนึ่งของโลกคนก่อนต้องจัดการแก”

คำพูดเพิ่งจบลง เขาก็ไม่พูดไร้สาระอีก ฟันมีดไปยังเขา

เขาเปิดเผยความลับออกมามากพอแล้ว ควรส่งคนไปตายเสียที

สำหรับเสิ่นชิงหยุนตกใจค้างกับคำว่า'นักฆ่าสาวอันดับหนึ่งของโลกคนก่อน' แม้แต่นักฆ่าสาวอันดับหนึ่งของโลกคนก่อนเป็นใครเขายังไม่รู้

“อย่าฆ่าฉัน! อย่าฆ่าฉัน! ใครก็ได้ช่วยฉันที!”

เห็นคมมีดแหลมคม แทงมายังคอของเขา เสิ่นชิงหยุนกลัวจนหลับตาสนิท

แต่ทว่าผ่านไปตั้งนาน ความเจ็บปวดที่มีดแทงทะลุร่างกายเขายังไม่โผล่ขึ้นมาเลย เสิ่นชิงหยุนตะลึงนิดหน่อย ลืมตาขึ้นอย่างระมัดระวัง