เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 260

“ค่ะ!”

เฟิ่งหวงตอบรับ จากนั้นเดินออกมาแบบหน้าตาไร้ความรู้สึก ดวงตาแดงเลือดจ้องหงโฝเหมือนเป็นเหยื่อตัวหนึ่งตั้งแต่ต้นจนจบ

ท่าทีดูถูกคนอื่นก่อนหน้านั้นของหงโฝ เดิมทำให้เฟิ่งหวงหงุดหงิดในใจ เหยียดหยามเธอไม่เป็นไร แต่ว่าไม่สามารถเหยียดหยามรองหัวหน้าได้

ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนยังกินทั้งสองทาง หลังเสร็จภารกิจ พริบตาเดียวก็ทุ่มเทชีวิตเพื่อตระกูลเสิ่นแล้ว

เหตุผลสารพัดสะสมมา ทำให้เฟิ่งหวงอยากลงมือกับหล่อนตั้งนานแล้ว แต่ว่ายังไม่มีโอกาสมาโดยตลอด ในที่สุดตอนนี้ก็สามารถลงมือได้แล้ว

แต่คำพูดของถังเฉากลับยั่วโมโหหงโฝถึงที่สุด โดยเฉพาะ'เด็กผู้หญิงที่ไม่มีใครสั่งสอน'คำพูดพวกนี้ ยิ่งทำให้หล่อนระเบิดเดือดดาล เกือบกระโดดขึ้นมาตีหัวเข่าของเฟิ่งหวง----

“หุบปาก! นายน่ะสิถึงเป็นเด็กน้อยที่ไม่มีใครสั่งสอน เด็กดื้อที่ทั้งบ้านนายไม่ยอมสั่งสอน!”

หงโฝตะโกนอย่างโมโหใส่ถังเฉา ใบหน้าที่งดงามขมวดเป็นปม แก้มแดงอย่างกับก้นลิง

“ฉันไม่ใช่เด็กน้อย ฉันอายุยี่สิบสามปีแล้ว!”

หล่อนเหมือนประกาศสิทธิ์อธิปไตยออกมา ตะโกนใส่ทุกคนแบบหน้าตาเขินและโกรธ

คำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างตกตะลึงนิดหน่อย มองหงโฝอย่างคาดไม่ถึง

แม้แต่ถังเฉาเองยังหรี่ตาขึ้นเล็กน้อย พินิจพิเคราะห์หล่อน

“เธอบอกว่าเธอยี่สิบสามปีแล้ว? งั้นทำไมร่างกายของเธอถึงยังเหมือนกับเด็กผู้หญิงอายุแปดเก้าขวบ?” เขาถามไป

“คือว่า......”

พูดมาถึงตรงนี้ หงโฝดูไม่เป็นธรรมชาติ พูดอย่างเขินอายอยู่บ้าง “ตั้งแต่เด็กฉันเป็นโรคอย่างหนึ่ง ตอนที่ฉันอายุเก้าขวบนั้น ร่างกายก็ไม่โตแล้ว ต่อมาไม่ว่าฉันจะอายุเท่าไร ฉันก็เป็นลักษณะแบบนี้”

คำพูดนี้ออกมา สายตาผู้คนในเหตุการณ์ผิดแปลกอีกครั้ง ร่างกายและหน้าตาหยุดอยู่ที่อายุเก้าขวบตอนนั้นตลอดกาล นี่คือโรคประหลาดอะไร?

“นอกจากอันนี้ก็ไม่มีโรคอื่นอีก ฉันคิดว่าไม่มีอะไรไม่ดีหนิ”

เหมือนกลัวว่าคนอื่นจะดูถูกตนเอง หงโฝจึงรีบพูดขึ้นอีก “ฉันสามารถรักษาหน้าเด็กไปได้ตลอดชีวิต เดิมทีไม่ต้องแต่งหน้าอะไร พวกเธอทำได้เหรอ?”

ถังเฉาจะฟังคำพูดน้อยเนื้อต่ำใจในน้ำเสียงของหล่อนไม่ออกได้อย่างไร มองหล่อนอย่างลึกล้ำทีหนึ่ง มิน่าหล่อนถึงไม่ชอบฟังคนอื่นว่าหล่อนเป็นเด็ก นี่ไม่ใช่กำลังเสียดสีหล่อนอยู่เหรอ?

“ตอนนี้ไม่เหมือนสมัยก่อน โรคภัยบนโลก ไม่ว่าติดสักนิดคงไม่ใช่เรื่องดี ขอให้เธอดูแลตัวเองให้ดี”

สายตาของถังเฉาเหมือนดาบแหลมคม แทงทะลุในใจของหล่อนโดยตรง ในขณะเดียวกันยังทำให้จิตใจหงโฝสั่นรุนแรง ยิ่งโกรธแค้นอีกหลายระดับ

“นายไม่ใช่แค่คนธรรมดาหรอกเหรอ มีสิทธิ์อะไรมาเห็นใจฉัน? ตอนนี้ฉันจะฆ่านาย นายดูแลตัวเองให้ดีก่อนเถอะ”

อารมณ์หล่อนฮึกเหิม แรงอาฆาตในสายตาปะทุขึ้น

แต่ว่าเพิ่งพูดจบ สายตาที่หนาวเย็นก็จ้องหล่อนไว้แล้ว ดูโหดเหี้ยมยิ่งกว่านักฆ่าใดๆ ที่หล่อนเคยเจอมาก่อนหน้านี้ และไร้ความรู้สึกด้วย

“บนโลกนี้คนที่อยากฆ่ารองหัวหน้ามีจำนวนมหาศาล อย่างเธอจะนับว่าสักเท่าไร?”

เสียงเฟิ่งหวงเย็นยะเยือก ในมือถือมีดเล่มหนึ่ง เดินไปยังยังหงโฝ

หงโฝสั่นไปทั่วทั้งตัวทันที บนหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเท่าถั่วไหลลงมา ถอยหลังก้าวหนึ่งแบบควบคุมตนเองไม่ได้

เพราะดวงตาเฟิ่งหวงแดงเลือดไร้ที่เปรียบ ราวกับถูกเลือดสดไหลผ่าน ชั่วพริบตาเดียวหล่อนก็มองเห็นภูเขาศพทะเลเลือดไร้ขอบเขตจากในสายตาของเฟิ่งหวง

ไม่นานนัก หล่อนสูดหายใจลึกๆ ทำให้ในใจตนเองที่หวั่นไหวสงบลงมา พูดอย่างเยาะเย้ย “เธอนักฆ่ามือหนึ่งที่ชื่อเสียงไม่ตรงกับสภาพความเป็นจริงคนนี้ แม้แต่ลูกรักของฉันแอบโจมตียังสังเกตไม่ได้ ฝีมือจะมีกำลังต่อสู้สักเท่าไร?”

คำพูดประโยคนี้ เสิ่นป้านซานและเสิ่นชิงหยุนไม่ได้ยิน เพราะตอนที่เฟิ่งหวงและหงโฝประชันหน้ากัน พวกเขาหนีออกไปจากห้องใต้ดินตั้งนานแล้ว อยู่ส่วนกลางของคฤหาสน์ซานสุ่ย

เสิ่นชิงหยุนหายใจเอาอากาศสดชื่นเข้าไปเต็มๆ พูดทอดถอนใจ “ความรู้สึกของการมีชีวิตมันดีจริงๆ”

ต่อมา มองทางเสิ่นป้านซานอีกครั้ง “คุณปู่ครับ ต่อไปพวกเราจะทำอย่างไรดี? ออกไปหรือว่ารอที่นี่ต่อไปครับ?”

เสิ่นป้านซานนิ่งเงียบครู่หนึ่ง ในสายตามีแสงเฉียบแหลมแวบผ่าน “อยู่ต่อ! ฉันอยากเห็นถังเฉาตายไปกับตาตัวเอง ขอเพียงถังเฉาตาย ที่พึ่งใหญ่ล้มลง ลูกน้องแตกกระจาย ตระกูลต่งและลี่จิงกรุ๊ปล้วนเป็นของตระกูลเสิ่น!”

“งั้นก็รอครับ!”