เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 313

แสงแดดแผดเผา ดวงอาทิตย์สาดแสงแรงกล้า ใบหน้าของทุกคนในตระกูลหลินล้วนปวดแสบปวดร้อน

ไม่มีใครคิดถึงว่า ‘ของขวัญชิ้นใหญ่’ ที่ถังเฉาพูดถึงจะเป็นโลงศพสีแดงสด!

โลงศพหนักอึ้ง ว่างเปล่า สีแดงสด กระตุ้นหัวใจของทุกคนอย่างล้ำลึก

“รังแกกันเกินไปแล้ว... รังแกกันเกินไป!”

หลินอิ่นโมโหจนลูกตาแทบแตกออกมา ในดวงตามีสีแดงของโลหิต โกรธจนสั่นไปทั้งร่าง

ตั้งแต่ตระกูลหลินตั้งตระหง่านมั่นคงดุจขุนเขาอยู่บนเซี่ยกั๋วมานับครึ่งศตวรรษเป็นต้นมา ก็ไม่เคยถูกใครทำให้อับอายขายหน้าเช่นนี้มาก่อนเลย ทั้งยังส่งโลงศพสีแดงสดมาอีก ไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาจริง ๆ

หลินโป๋หลายก็ยิ่งหวาดกลัว ทั้งยังเดือดดาล ดูไม่ออกเช่นนี้ โลกศพที่ถังเฉาเตรียมมา คือของที่มอบให้กับเขา?

“นี่คือของที่จะให้ฉันงั้นเหรอ?”

เขาหรี่ตาลง พูดด้วยรังสีสังหารเข้มข้น

สายตาของถังเฉาค่อย ๆ หนาวเย็นลงทีละน้อย ๆ “เป็นลูกพี่ลูกน้องของชิงเสว่ กลับเรียกคนข้างถนนไปลักพาตัวเธอมา คุณว่า คุณสมควรตายไหมล่ะครับ?”

หลินโป๋หลายเดือดดาลจนกลับหัวเราะออกมา “ทำไมฉันถึงทำอย่างนี้ แกไม่รู้จริง ๆ เหรอ?”

ถังเฉาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองเขาอย่างเย็นชา

“ถังเฉา ต่อให้แกเป็นประธานของบริษัทแห่งหนึ่งที่เป็นบริษัทมหาชนจำกัดแล้ว แต่ก็ยังไม่คู่ควรกับน้องสาวของฉัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงที่แกเป็นแค่สวะที่ไม่มีงานทำ แกมีคุณสมบัติอะไรจะมาอยู่กับน้องสาวของฉัน?”

หลินโป๋หลายก้าวยาว ๆ มาอยู่ตรงหน้าของถังเฉา มองเขาด้วยสายตามืดครึ้ม “เธอกับแกสองคนไม่ใช่คนที่อยู่บนโลกเดียวกันตั้งแต่แรก ความแตกต่างนี้ ไม่ใช่สิ่งที่แกพยายามแล้วก็จะสามารถชดเชยเอาได้”

“คนระดับล่างก็ควรจะมีจิตสำนึกของคนระดับล่าง หาผู้หญิงธรรมดา ๆ สักคน ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายธรรมดาไม่ดีหรือ?”

ในคฤหาสน์ที่ใหญ่โตมโหฬารสะท้อนเสียงที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสของหลินโป๋หลาย

ความหยิ่งยโสเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่สามารถแสร้งทำออกมาได้ แต่มันเป็นมาตั้งแต่เกิด สิ่งที่ซึมเข้าไปในกระดูก

“คนระดับล่าง?”

ถังเฉาถูกคำพูดนี้ยั่วให้โมโหเข้าให้แล้ว ดวงตาหรี่ลงน้อย ๆ สาดประกายอันตรายผ่านไป “คุณมันก็แค่คนที่เกิดมาดีหน่อย ก็สามารถเรียกตัวเองว่าเป็น ‘คนระดับบน’ ได้แล้วเหรอ? จะว่าไปอีกอย่าง คุณรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีอำนาจบารมี ไม่แน่นะ... ฐานะของผมอาจจะสูงศักดิ์ยิ่งกว่าคุณ หรือแม้กระทั่งหลินรั่วหวีด้วยซ้ำ?”

“บังอาจ!”

หลินโป๋หลายเบิกตาโตด้วยความโกรธจัด “แกนับเป็นตัวอะไร กล้ามาเรียกชื่อของผู้นำโดยตรง?”

เขาหยุดอยู่สักพักแล้วก็เก็บพลังกลับมา มองถังเฉาแล้วเอ่ยว่า “ฉันรู้ว่านายชอบน้องสาวของฉันจากใจจริง แต่ว่า ถ้านายยังทำแบบนี้ต่อไปจะเป็นการดึงเอาความตายเข้ามาหาตัว แม้แต่พวกเรายังแยกพวกนายออกจากกัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้นำ พ่อของน้องสาวอีกล่ะ?”

ถังเฉาคิ้วกระตุก “คุณอยากจะพูดอะไร?”

เห็นเพียงหลินโป๋หลายเอ่ยเสียงเรียบ “ตระกูลหลวงในเยี่ยนตูของฉันไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล ในเมื่อนายมาถึงเยี่ยนจิงแล้ว ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์จิตใจของนายได้ ฉันก็จะปล่อยนายไปเป็นเรื่องหนึ่ง...”

ว่าแล้วเขาก็ล้วงปากกากับกระดาษออกมาจากอก เขียนเช็คสิบล้านหยวนออกมาหนึ่งใบ โยนไปที่ด้านหน้าของถังเฉา “นี่คือเช็คสิบล้านหยวน เพียงพอที่จะให้นายใช้ชีวิตกับลูกสาวของนายได้ไปทั้งชาติ รับมันไป แล้วหย่ากับน้องสาวฉันซะ จากนั้นก็ไสหัวออกไปจากเยี่ยนจิง แล้วไม่ต้องเหยียบย่างเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียวตลอดไป!”

ไม่เพียงแค่หลินโป๋หลาย แต่คนในตระกูลหลินทุกคนก็มองถังเฉาด้วยสายตาเย็นชา

คนพวกนี้มีคุณป้าใหญ่ คุณป้ารองของหลินชิงเสว่ แล้วก็มีคุณลุงกับคุณอาของหลินชิงเสว่ แต่ว่าไม่มีใครเลยสักคนที่จะพิจารณาปัญหาจากจุดยืนของหลินชิงเสว่เลยสักคน มองเห็นแต่ตัวเองเท่านั้น

“นี่คือเป้าหมายที่แท้จริงที่พวกคุณให้ฉันเรียกพี่สาวกลับมาบ้านสินะ!”

หลินจ้าวหยูนที่ท้ายที่สุดก็เหมือนจะเข้าใจอะไรขึ้นมาได้สองตาแดงก่ำ น้ำตาไหลพรากลงมา “พวกคุณไม่ได้อยากให้พี่กลับมาจริง ๆ แต่กลับ... ใช้ประโยชน์จากเธอ!”

“จ้าวหยูน เธอไม่เข้าใจ!”

หลินโป๋หลายตะโกนเสียงดังออกมาด้วยสีหน้ามืดครึ้ม “ที่จริงแล้วพี่สาวของเธอคือ...”

“โป๋หลาย!”

ในตอนที่หลินโป๋หลายจะพูดอะไรออกมานั่นเอง หลินอิ่นก็ตวาดออกมาด้วยความโกรธ ร้องห้ามเขาไว้เสียงดัง

“ครับ พ่อ”

หลินโป๋หลายถึงได้หยุดปาก ไม่พูดอะไรออกมาอีก

“พี่สาวของฉันทำไม พวกคุณรีบบอกฉันมานะ!”

“ชาตินี้ของฉัน ถังเฉา ไม่ละอายต่อฟ้า ไม่ละอายต่อดิน ไม่ละอายต่อต้าเซี่ยที่เกรียงไกร สรรพสัตว์ทั้งปวง เพียงสิ่งเดียวที่ละอายใจ มีเพียงคนคนเดียวเท่านั้น”

น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำ นำพาความเดือดดาลที่มิอาจเอื้อนเอ่ย และยิ่งนำพาความสะอึกสะอื้น

“เธอช่วยชีวิตผม แต่ตอนที่เธอตั้งครรภ์สิบเดือน ในตอนที่ลำบากที่สุด ตอนที่เธอปราศจากความช่วยเหลือนั้น ผมกลับไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธอ จนกระทั่งตอนนี้ ผมสาบานอยู่ในใจว่าจะภักดีต่อเธอ ปกป้องเธอ รักเธอไปตลอดชีวิต แม้ตายก็จะไม่เปลี่ยนแปลง!”

“ชาตินี้ทั้งชาติของผม จะมีเธอเป็นภรรยาเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“เธอบาดเจ็บ ทุกคนต้องตาย!”

สิ้นประโยคสุดท้าย รังสีสังหารที่น่าสะพรึงกลัวฟุ้งตลบไปทั่วทั้งสี่ทิศ

เฟิ่งหวงตามอยู่ด้านหลังโดยไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ในมือมีกริชที่คมกริบเย็นวาบเพิ่มขึ้นมาหนึ่งเล่ม

ไอพวกไม่ชอบไม้อ่อน ชอบเอาไม้แข็ง...”

ทันใดนั้นบนใบหน้าของหลินโป๋หลายก็ปรากฏความดุร้ายขึ้นมา ตวาดด้วยความเดือดดาลว่า “ลุยกันให้หมด ให้มันได้รู้ว่าล่วงเกินตระกูลหลวงในเยี่ยนตูของฉันแล้วจะมีจุดจบอย่างไร!”

“ฆ่า!”

หน่วยคุ้มกันพิเศษทั้งหมดพุ่งเข้ามาหาถังเฉาพร้อมกัน

เสียงร้องว่าฆ่าสะเทือนฟ้าดังไปทั่วทั้งคฤหาสน์

ถังเฉากลับจูงถังเสี่ยวลี้ เดินต่อไปทางปราสาท

หนูน้อยประหลาดใจ คิดจะหันกลับไป ถังเฉากลับกดบ่าของเธอเอาไว้ “อย่าหันกลับไป”

ถังเสี่ยวลี้ร้องอ้อออกมาหนึ่งคำ แต่ก็ยังคงไม่หันกลับไปอย่างฉลาดเฉลียว

ในตอนนี้เฟิ่งหวงได้ยืนอยู่ด้านหน้าของผู้คุ้มกันทุกคนแล้ว นัยน์ตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะสังหาร

“ผู้ที่รุกรานรองหัวหน้า ฆ่าโดยไม่ลดโทษ!”