เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 392

ปลายสาย น้ำเสียงของจ้าวเย็นหรานเคร่งขรึมจริงจัง ถังเฉาฟังจบสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที

“ทำไมจะต้องเป็นตอนนี้ด้วยนะ…”

จ้าวเย็นหรานก็ฟังความยากลำบากของถังเฉาออก อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามว่า “ทำไมเหรอคะ ทางฝั่งคุณเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?”

ถังเฉายิ้มเจื่อน ๆ “ภรรยาของผมถูกยิงในงานเลี้ยง พ่อของผมช่วยชีวิตเธอเอาไว้ แต่ตัวเองกลับโดนยิง"

“สาหัสไหมคะ?”

จ้าวเย็นหรานอดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

ถังเฉาส่ายศีรษะ “ตอนนี้อยู่ในระหว่างการช่วยชีวิต ไม่รู้สถานการณ์"

จ้าวเย็นหรานเงียบไปพักหนึ่ง แล้วเอ่ยขึ้นมาอย่างฉับพลัน “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณก็ไปดูแลครอบครัวของคุณให้ดีก่อนเถอะค่ะ ทางฝั่งฉันยังพอต้านทานไว้ได้ค่ะ"

“เดี๋ยวก่อน…”

ถังเฉายังพูดไม่ทันจบ โทรศัพท์ก็วางสายไปแล้ว

ถังเฉารีบร้อนโทรกลับไป อีกฝ่ายกลับปิดเครื่องไปแล้ว

“เป็นอะไรคะ?”

หลินชิงเสว่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ พันผ้าเช็ดตัวหนึ่งผืนเดินออกมา เอ่ยถาม

“ไม่มีอะไรครับ"

ถังเฉาแย้มยิ้ม จากนั้นก็มองหลินชิงเสว่ด้วยสายตาอ่อนโยน “ดึกมากแล้ว คุณรีบนอนเถอะครับ"

“แล้วคุณล่ะคะ?”

หลินชิงเสว่จ้องมองเขานิ่ง ๆ

ถังเฉายิ้ม “อีกสักพักผมก็ไปนอนแล้วครับ"

เดินออกไปจากห้องอย่างเงียบ ๆ สีหน้าของถังเฉาเปลี่ยนเป็นเข้มครึ้มขึ้นมา

ไม่ว่าจะเป็นการลอบฆ่าของมือปืนซุ่มยิง หรือการก่อความวุ่นวายอย่างกะทันหันของตระกูลจ้าว เขาล้วนแต่รู้สึกว่ามันไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดา

เหมือนกับว่านัดแนะกันมาอย่างดีแล้วอย่างนั้นแหละ เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลันในตอนนี้ ไม่สามารถที่จะจัดการทุกเรื่องพร้อมกันได้ ทำได้ไม่สำเร็จ

แต่ว่า เป็นใครกันแน่ คนที่ควบคุมทุกอย่างอยู่เบื้องหลัง ก็ไม่มีทางที่จะรู้ได้

มองดูดวงจันทร์ที่ถูกเมฆดำบดบัง ในใจของถังเฉาก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่เป็นมงคลบางอย่างขึ้นมากะทันหัน

ผ่านไปประมาณสองชั่วโมง ตีสอง

ถังเฉาและหลินชิงเสว่ล้วนถูกเสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือปลุกจนตื่น พอมองหน้าจอที่แสดงรายการโทรเข้า คาดไม่ถึงว่าจะเป็นหลินฉ่ายเวย

ความง่วงของถังเฉาหายไปเป็นปลิดทิ้ง เดินออกจากห้องกับหลินชิงเสว่ ตอนนี้ถึงได้รับโทรศัพท์

“ฉ่ายเวย คุณพ่อเป็นอย่างไรบ้าง?”

“พวกคุณรีบมาเร็ว ๆ ค่ะ อาการของคุณพ่อไม่สู้ดีนัก หมอบอกว่าเสียเลือดเยอะเกินไป จำเป็นจะต้องถ่ายเลือดค่ะ!”

หลินฉ่ายเวยพูดอย่างร้อนใจ “แต่ว่ากรุ๊ปเลือดของคุณพ่อค่อนข้างจะพิเศษ ในโรงพยาบาลไม่มี!”

พอคำนี้พูดออกมา สีหน้าของถังเฉากับหลินชิงเสว่ทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

สต๊อกในธนาคารเลือดไม่เพียงพอ นี่เป็นเรื่องที่แก้ไขยากที่สุด

เลือดที่มีกรุ๊ปเลือดไม่ตรงกันถ่ายเข้าไปในร่างกาย ไม่เพียงแต่ไม่มีประโยชน์ กลับยิ่งทำให้สถานการณ์ยิ่งแย่ขึ้นไปอีก

“พ่อมีกรุ๊ปเลือดอะไรครับ?”

ถังเฉาเอ่ยถามทันที

“กรุ๊ปเลือด Rh negative!”

ขวับ!

พอคำนี้ลั่นออกมา สีหน้าของถังเฉาก็เปลี่ยนเป็นไม่น่ามองอย่างหาใดเปรียบ

เขาเคยได้ยินมาว่ากรุ๊ปเลือดประเภทนี้ ทั้งประเทศมีประชากรเพียงไม่ถึง 0.3%

ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเลือดกรุ๊ปโอที่ถูกเรียกว่าเป็นกรุ๊ปเลือดสารพัดประโยชน์ แต่ก็ไร้หนทางที่จะถ่ายเลือดให้กับกรุ๊ปเลือดที่มีอยู่น้อยมากนี้

“พวกคุณรีบมากันก่อนเถอะค่ะ!”

หลินฉ่ายเวยเอ่ยขึ้น “ถ้าหากไม่มี ก็ทำได้แค่ตั้งรางวัลใหญ่ขอเลือดแล้ว ทั้งประเทศมีคนมากขนาดนั้น จะต้องมีคนที่มีเลือดกรุ๊ปเดียวกันแน่คะ"

ถังเฉาพยักหน้า ตัดสินใจจะออกจากบ้านไปกับหลินชิงเสว่

“พ่อคะ แม่คะ พวกท่านจะไปไหนกันคะ"

ฉับพลัน ถังเสี่ยวลี้ตื่นแล้ว มองถังเฉากับหลินชิงเสว่อย่างสะลึมสะลือ

ทั้งสองมองตากันแวบหนึ่ง ช่วยไม่ได้ ทำได้เพียงพาถังเสี่ยวลี้ไปด้วย

รอจนเร่งมาถึง หลินฉ่ายเวยกับโจวเหม่ยหยูนกำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่บนม้านั่งตัวยาว พอเห็นถังเฉามาแล้ว หลินฉ่ายเวยก็มาเผชิญหน้าทันที

“ทางโรงพยาบาลได้ประกาศออกไปทั่วทั้งเมืองแล้ว ซื้อเลือดในราคาสูง หนึ่งมิลลิกรัมหนึ่งหมื่นหยวนค่ะ”

“เพิ่มราคาอีกครับ หนึ่งมิลลิกรัมห้าแสน!”

ถังเฉากัดฟัน เพิ่มราคาไปห้าสิบเท่าในรวดเดียว

หลินฉ่ายเวยพยักหน้า หันกลับไปพูดกับคุณหมอ ขอเพียงมีคนยินดีบริจาคเลือด เงินไม่ใช่ปัญหา

โจวเหม่ยหยูนที่อยู่ข้าง ๆ เห็นว่าไม่มีใครสนใจเธอ ก็ยิ้มออกมาอย่างลำพองใจ

ยิ่งพวกเขาร้อนรนมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกสบายใจ

เธอเคยได้ยินกรุ๊ปเลือดประเภท Rh Negative หายากเป็นพิเศษ ทั้งประเทศก็มีคนที่มีอยู่น้อยมาก ต่อให้มี ก็ส่งมาในระยะเวลาอันสั้นไม่ได้...

เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที ถุงเลือดค่อย ๆ ถูกบรรจุจนเต็ม สีหน้าของหลินชิงเสว่ก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดราวกับกระดาษ

ถังเฉารีบพุ่งเข้าไปเป็นคนแรก พูดกับคุณหมอว่า “พอแล้วครับ พวกเราไม่ถ่ายเลือดแล้วครับ”

เขามองออกว่า เลือดที่ดูดออกจากร่างกายของหลินชิงเสว่มากเพียงพอแล้ว ถ้าหากยังถ่ายเลือดต่อไป ตัวเธอเองจะต้องเลือดจางแน่

“แม่ขา!”

เห็นแม่มีท่าทางอ่อนแอ ปากน้อย ๆ ของถังเสี่ยวลี้ก็คว่ำลง ท่าทางเหมือนใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว

หลินชิงเสว่กลับส่ายศีรษะ บนใบหน้าที่ขาวซีดฝืนยิ้มออกมา “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นอะไรนะคะ”

พูดจบก็พูดกับคุณหมออีกว่า “ถ่ายต่อเถอะค่ะ”

“ชิงเสว่!”

ในใจดวงตาของถังเฉาอดไม่ไหวอย่างเต็มเปี่ยม

หลินชิงเสว่ไม่ได้ตอบรับอีก เพียงแค่กัดฟันฝืนไว้แน่น

เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที สีหน้าของเธอยิ่งซีดลงเรื่อย ๆ บนหน้าผากปรากฏเหงื่อเย็นเป็นเม็ด ๆ เห็นเส้นเลือดดำได้อย่างชัดเจน

“พี่หลินคะ พอแล้ว อย่าถ่ายเลือดอีกเลยนะคะ!”

หลินฉ่ายเวยเองก็พุ่งเข้ามา ทำใจไม่ได้

คนธรรมดาถ่ายเลือดไปสี่พันมิลลิแอมแปร์ ร่างกายก็จะปรากฏให้เห็นได้ชัดว่าเริ่มรู้สึกไม่สบายตัวแล้ว แต่ตอนนี้หลินชิงเสว่ได้เกินปริมาณนั้นไปไกลมากแล้ว

“ถ่ายต่อ...”

หลินชิงเสว่กัดฟันพูด

ตอนที่พูดสองคำนี้ออกมา เส้นเสียงของเธอก็สั่นไปหมดแล้ว สมองมึนเบลออย่างรุนแรง

พอเห็นฉากนี้แล้ว สายตาของโจวเหม่ยหยูนก็แข็งกระด้าง บนใบหน้ายังมีรอยยิ้มเย็นชา

“ทางที่ดีถ่ายเลือดให้ตายไปเลย!”

เธอสาปแช่งในใจ

ด้วยความรวดเร็ว เลือดสองถุงเติมจนเต็มแล้ว

“เพียงพอแล้วครับ!”

ในที่สุดคุณหมอก็พูดออกมา

หลินชิงเสว่ลุกขึ้นยืนเหมือนยกภูเขาออกจากอก สีหน้าขาวซีดหาใดเปรียบ ถังเฉารีบร้อนเข้ามาประคองทันที

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

หลินชิงเสว่เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กับถังเฉา ยังไม่ได้เดินแม้แต่ก้าวเดียว ดวงตาทั้งสองก็ปิดลง สลบไป