เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 438

“คนบ้าดนตรี?”

ได้ยินข่าวนี้ถังเฉาก็ตกตะลึงไปพักหนึ่ง

เขาไม่ได้สั่งให้คนบ้าดนตรีมาเสียหน่อย

ตั้งแต่เขาปลดประจำการมาห้าปีก็ล้มเลิกชีชือไปแล้ว

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะสมัครใจจะติดตามตน แต่ถ้าหากไม่ถึงสถานการณ์ที่จำใจจะต้องทำละก็ ถังเฉาไม่มีทางไปหาพวกเขาแน่

“ใช่ค่ะ”

เฟิ่งหวงพูดอยู่ในโทรศัพท์

“เดิมทีเธอมีคอนเสิร์ตดนตรีคลาสสิคอยู่ที่เมืองเจียงเฉิง แต่ว่าเปลี่ยนการตัดสินใจชั่วคราว เปลี่ยนสถานที่เป็นเมืองหมิงจู ตอนนี้มาถึงเมืองหมิงจูแล้วค่ะ”

ถังเฉาเงียบอยู่พักหนึ่ง เอ่ยว่า “พรุ่งนี้จัดเวลาให้ผมได้ไปเจอเธอหน่อย”

วางสายไปแล้ว เขาใจลอยมองไปยังแสงรัตติกาลที่ไม่มีที่สิ้นสุด

ตอนแรก เหตุใดเขาถึงเดาความหมายของคนบ้าดนตรีไม่ออกกันนะ?

กลับมาถึงบ้านแล้ว ถังเฉากำลังจะส่งเสียง

ทันใดนั้นกลิ่นหอม ๆ ก็พุ่งเข้ามาจู่โจมทันที

จากนั้นร่างหอมนุ่มอบอุ่นก็โผเข้ามาในอ้อมอกของตน สองแขนโอบอยู่บนร่างของเขาแน่น

ถังเฉาประหลาดใจ ตกตะลึงอยู่หลายวินาที จากนั้นบนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่อ่อนโยน รุกเข้าไปกอดหลินชิงเสว่ด้วยตัวเอง

“ทำไมยังไม่นอนครับ?”

เขาเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

“กำลังรอคุณอยู่ค่ะ”

ดวงตาของหลินชิงเสว่แดงนิด ๆ “เสี่ยวลี้หลับไปแล้วค่ะ ฉันวางใจไม่ได้ ก็เลยรอคุณกลับมาโดยตลอด”

นิ่งอยู่พักหนึ่ง หลินชิงเสว่ก็เอ่ยถามขึ้นอีกว่า “ในบ้านเป็นอย่างไรบ้างคะ?”

แน่นอนว่าถังเฉารู้ว่าบ้านนั้นหมายถึงอะไร

“โจวเหม่ยหยูนจิตใจชั่วร้ายไม่เปลี่ยน เรื่องแดงออกมาแล้วยังคิดจะร่วมมือกับตระกูลโจวมาลงมือกับคุณอีก ตอนนี้ถูกจับกุมไปยุติคดีแล้วครับ”

ได้ยินอย่างนั้นหลินชิงเสว่ก็ตกอยู่ในความเงียบ

ครอบครัวดี ๆ ครอบครัวหนึ่งก็ยังต้องเดินมาถึงจุดสิ้นสุด

นี่สำหรับหลินชิงเสว่ที่แต่งงานสร้างครอบครัวมีลูกแล้ว ถือเป็นเรื่องที่สะเทือนใจเป็นอย่างยิ่งเรื่องหนึ่ง

“ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย?”

หลินชิงเสว่เอ่ยถามขึ้นทันทีว่า “ฉันเป็นแค่ลูกสาวคนโตของคุณพ่อ ทำไมเธอต้องมองฉันเป็นศัตรูด้วย?”

ถังเฉารู้ว่าในใจของหลินชิงเสว่รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม เพียงแต่... การทะเลาะเบาะแว้งเรื่องผลประโยชน์ที่เกี่ยวข้องในนั้นมีอยู่เยอะเกินไป ต่อให้ไม่ได้ทำอะไรก็ยังถูกคนอื่นมองว่าเป็นตัวถ่วงความเจริญได้

“ไม่เป็นไรแล้วครับ ต่อไปจะไม่มีใครมาคุกคามคุณได้แล้วนะครับ”

ถังเฉาส่งสายตาอ่อนโยนไปให้หลินชิงเสว่ “โจวเหม่ยหยูนถูกจับไปแล้ว ทั้งตระกูลโจวล่มสลาย ถือเป็นเรื่องดีเรื่องหนึ่งสำหรับพวกเรานะครับ”

หลินชิงเสว่ ‘อืม’ ขึ้นมาหนึ่งคำ “ขอเพียงแค่คนไม่เป็นไร ทั้งหมดก็ไม่เป็นไร”

“นั่นไม่ได้!”

ถังเฉาส่ายศีรษะ เอ่ยด้วยสีหน้าจริงจังว่า “วิกฤตการณ์ก็เท่ากับวิกฤตการณ์ ไม่แน่ว่าผ่านวิกฤตการณ์ครั้งนี้ไปแล้ว ลี่จิงกรุ๊ปจะเข้มแข็งเกรียงไกรขึ้น

ถังเฉาไม่ได้เอาเรื่องที่คนบ้าดนตรีมาที่นี่บอกกับหลินชิงเสว่

เดิมที เขาตั้งใจว่าจะใช้วิธีการของตัวเองมาแก้ไขวิกฤตการณ์ครั้งนี้ ไม่ได้คิดถึงคนบ้าดนตรีเลย เขาก็เลยเปลี่ยนแผน

วันต่อมา ชั้นบนสุดของอาคารกั๋วจี้

ถังเฉาพาหลินชิงเสว่มาที่ห้องทำงานของเขา

“คุณจะพาฉันมาพบใครคะ?”

หลินชิงเสว่มีสีหน้าไม่แน่ใจ

นอกจากหลินชิงเสว่แล้ว เขายังแจ้งกับถังชิงเหอจากบริษัทการบันเทิงเจาเหอ

หญิงสาวทั้งสองต่างมีสีหน้างุนงง

ถังเฉาดื่มชาไปอึกหนึ่ง “รอมาแล้วก็จะรู้เอง”

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ถังเฉากดรับ พยักหน้า “ให้เธอเข้ามาเถอะ”

หลังจากนั้นประตูห้องทำงานก็เปิดออก ผู้หญิงผมยาวคลุมไหล่สวมชุดคลุมยาวสีขาวมีเสน่ห์คนหนึ่งเดินเข้ามา

แวบแรกที่เห็นเธอ หลินชิงเสว่กับถังชิงเหอก็ล้วนตกตะลึงงัน

ไม่ใช่ว่าผู้หญิงคนนี้สวยมากเท่าไหร่ แต่เป็นเสน่ห์บนตัวเธอ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันอย่างพวกเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะตะลึง

ดวงตาดุจดวงดาว ใบหน้าดุจดวงจันทร์สุกสกาว

เพียงยิ้มเซียนยังตะลึง เลือนรางดั่งเทพ

คนยังไม่ทันเข้าใกล้ กลิ่นหอมเย็นก็พุ่งเข้ามาปะทะหน้า

ผ้าไหมโปร่งบางหนึ่งชิ้นปกคลุมใบหน้า โผล่ออกมาเพียงดวงตานิ่งสงบหนึ่งคู่

เด็กผู้หญิงที่สาวชุดคลุมสีขาวเช่นเดียวกันสองคนตามติดอยู่ด้านหลังของเธอ เหมือนดังภาพพระโพธิสัตว์กวนอิมร่ายรำมาด้านหน้ากับบงกชกุมารที่ติดตาม