เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 440

“ลูกชาย แกเป็นอะไรไป?”

สังเกตเห็นว่าสีหน้าของซือเหวินปินไม่ปกติ ซือฉี่เหิงก็เอ่ยถามด้วยความแปลกใจ

“พ่อครับ ผมไม่เป็นไร...”

มุมปากของซือเหวินปินฝืนยิ้มออกมา พูดด้วยสีหน้าพะอืดพะอม

นาทีนี้เขารู้สึกเพียงเสื้อผ้าได้เปียกเหงื่อเย็นชุ่มไปหมดแล้ว

อยู่โตมาขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เจอเรื่องที่ประจวบเหมาะเจาะขนาดนี้

“โชคดีที่เป็นอาคารกั๋วจี้ ไม่แน่ใจว่าจะแสดงตรงส่วนไหนของอาคาร”

ซือเหวินปิดปลอบตัวเองอยู่ในใจ ขึ้นลิฟต์ไปกับซือฉี่เหิงอย่างเสแสร้งทำเป็นไม่สะทกสะท้าน

ทว่า พอลิฟต์เคลื่อนตัวขึ้นไปทีละชั้น ๆ เขาก็สงบใจไว้ไม่ได้แล้ว

เพราะว่าขึ้นมาห้าสิบชั้นแล้ว ลี่จิงกรุ๊ปอยู่ระหว่างชั้นที่หกสิบแปดถึงชั้นแปดสิบแปด

คงไม่เป็นลี่จิงกรุ๊ปจริง ๆ หรอกมั้ง?

ซือเหวินปินรู้สึกว่าตัวเองแทบจะไม่มีปัญญาจะหายใจแล้ว

ติ๊งต่อง!

ในตอนนี้ลิฟต์หยุดลงแล้วที่ชั้นหกสิบแปด

ซือฉี่เหิงเดินก้าวยาวออกไป

ซือเหวินปินสีหน้าไร้จิตวิญญาณ ตกตะลึงอย่างถึงที่สุด

เป็นลี่จิงกรุ๊ปจริง ๆ

“ตอนนี้งานแสดงดนตรียังไม่เริ่ม คุณคนบ้าดนตรีก็ยังไม่มา ฉันไปทักทายกับพวกเพื่อนเก่าก่อน”

ซือฉี่เหิงยิ้มน้อย ๆ หันหลังเดินไปทางเพื่อนเก่าที่ทำงาน

ส่วนซือเหวินปินก็มึนงงอย่างถึงที่สุด เหงื่อเย็นไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

คนบ้าดนตรีจัดงานแสดงดนตรีที่ลี่จิงกรุ๊ป?

นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?

ถึงแม้จะบอกว่าลี่จิงกรุ๊ปจะมีโรงยิมจัดไว้ให้พนักงานใช้ แต่ว่าคนบ้าดนตรีที่สง่าผ่าเผยทำไมถึงเลือกที่จะแสดงในกิจการแห่งหนึ่งเช่นนี้ได้?

โดยเฉพาะลี่จิงกรุ๊ปที่เขาเพิ่งจะไปเอามา ยังไม่ได้รับช่วงต่ออย่างเสร็จสมบูรณ์ เขายังไม่รู้รหัสผ่านของสิ่งอำนวยความสะดวกทางอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดเลยด้วยซ้ำ!

ในตอนนี้ คนที่มามากขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งทุกคนก็ล้วนเป็นคนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียงโด่งดัง ทั้งหมดล้วนรอคอยอยู่ในห้องโถงใหญ่ของลี่จิงกรุ๊ป

นอกจากหลัวปู้ ผู้อำนวยการสมาคมการค้าหงยิงกับเจิงเทียนเสียงและหูอีซานที่เขามองเห็นมาก่อนหน้านี้แล้ว นอกนั้นเขาก็ยังมองเห็นต่งวี่ซู่ เย่เทียนหลง จ้าวเย็นหราน และยังมีซ่งหมิงเวยจากตระกูลซ่งอีก ผู้มีอิทธิพลแทบจะทั้งหมดของเมืองหมิงจูก็ล้วนมากันทั้งนั้น

ยังมีเซี่ยสิงจู่ผู้นำตระกูลเซี่ยจากเมืองเจียงเฉิง ลู่เจียงไห่ผู้นำตระกูลลู่ พาลู่โป๋หานหลานชายของเขามาด้วย รวมถึงหานเทียนเจิ้งแขกผู้มีเกียรติของสมาคมการค้าหงยิง

แค่คิดว่าคนมากมายกำลังจะถูกขังอยู่ด้านนอกประตู เขาก็อดไม่ได้ที่จะขนหัวลุก กลัวจนหัวแทบระเบิด หัวใจเต้นตึกตัก ๆ

ในตอนที่กำลังจะโทรศัพท์หาหลินชิงเสว่นั่นเอง ด้านหลังก็มีเสียงดังกังวานส่งมา

“คนบ้าดนตรีมาถึงแล้ว!”

แซ่ด!

ทันใดนั้นทั่วทั้งงานก็ส่งเสียงดังเกรียวกราว

สายตาของทุกคนล้วนรวมกันอยู่ในที่ที่ไม่ไกล

ภายใต้กลุ่มคนมากมาย หญิงสาวคลาสสิกอรชรอ้อนแอ้นสวมผ้าขาวปิดบังใบหน้าคนหนึ่งเดินมา

ทั้งสถานที่คึกคักขึ้นมาทันที

“เป็นคุณคนบ้าดนตรี!”

“อยู่มานานขนาดนี้ ในที่สุดก็ได้เจอคุณคนบ้าดนตรีตัวเป็น ๆ แล้ว!”

“ฉันเป็นแฟนคลับของเธอ เพียงแต่ว่าทำไมเธอถึงเลือกที่จะมาจัดงานแสดงดนตรีที่นี่นะ?”

“ลี่จิงกรุ๊ป ฉันจำชื่อนี้ได้แล้ว ต่อไปถ้ามีความร่วมมือที่เหมาะสม จะต้องให้สิทธิพิจารณาพวกเธอเป็นพิเศษ”

“...”

คนใหญ่คนโตที่อยู่ที่นั่นใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น หัวข้อที่วิพากษ์วิจารณ์กันล้วนเป็นความสัมพันธ์ของลี่จิงกรุ๊ปกับคนบ้าดนตรี

สีหน้าของซือเหวินปินไม่น่ามองขึ้นเรื่อย ๆ เขารู้ว่าได้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว

ผู้ที่ร่วมเดินทางกำลังจะเปิดประตูแทนคนบ้าดนตรี แต่ไม่ว่าจะเปิดอย่างไรก็เปิดไม่ออก บนใบหน้าจึงเปี่ยมไปด้วยความโมโห

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น คนของลี่จิงกรุ๊ปล่ะ คุณคนบ้าดนตรีก็มาแล้ว ทำไมไม่มีแม้แต่คนมาต้อนรับ?”

ด้วยความรวดเร็ว คนใหญ่คนโตมากมายที่รออยู่ด้านนอกก็เปลี่ยนเป็นร้อนรนโมโห