เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 487

ฉากนั้นทุกคนเงียบอย่างกับมีคนตาย

เหตุการณ์นี้ ทำให้ตาของทุกคนตกตะลึงใจอย่างมาก พวกคนเหล่านั้นหรือบางคนลืมถอนหายใจเลยด้วยซ้ำ

ในความทรงจำของพวกเขาแล้ว ตลอดเวลาที่ผ่านมาเซี่ยอวี่ซิงอ่อนแอและป่วยอยู่เสมอ

พวกเขานึกไม่ออกเลยด้วยซ้ำว่าตอนเซี่ยอวี่ซิงโกรธคือจะเป็นสภาพแบบไหน

แต่เซี่ยอวี่ซิงในวินาทีนี้ ได้ล้มล้างความเข้าใจของพวกเขาอย่างสิ้นเชิง

และมุมปากของถังเฉามีรอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที

ในที่สุดเซี่ยอวี่ซิงก็ก้าวผ่านขั้นตอนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเธอนั้นได้

นั่นก็คือความโกรธ

ความโกรธทำให้คนเข้มแข็ง

ความโกรธทำให้คนมีพลัง มีความกล้า

เนี่ย ถึงจะเป็นของขวัญวันเกิดที่ถังเฉาให้เซี่ยอวี่ซิง

“อ่า...ผมของฉัน…...”

เซี่ยซิงเยว่นอนอยู่บนพื้นอย่างเศร้าโศก

จ้องมองรอยแผลที่มีในทั่วร่างกายและแขน เซี่ยซิงเยว่ทั้งโกรธทั้งตกใจ

“แกกล้าตบฉันเหรอ?”

เซี่ยซิงเยว่ลุกยืนขึ้นด้วยสีหน้าอย่างโมโห และเดินไปเข้าหาเซี่ยอวี่ซิงอย่างรวดเร็ว

เมื่อฟื้นคืนสติ เซี่ยอวี่ซิงรู้สึกมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง เหมือนว่ารู้สึกประหลาดใจที่ตัวเองจะทำเรื่องแบบนี้

แต่ว่า เมื่อมองไปที่สร้อยคอเพชรที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้น เซี่ยอวี่ซิงก็โมโหขึ้นอีกครั้ง

“ฉันรู้ว่าแกรังแกฉันมาโดยตลอด และแกก็ชอบเอาเรื่องที่ฉันป่วยมาหัวเราะเยาะฉัน แต่ฉันไม่ได้สนใจเลย ฉันทนและยอมรับมันมาโดยตลอด แต่ทำไม แกกลับถึงขั้นที่ต้องการจะทำลายสิ่งของที่คุณถังมอบให้ฉันเลยเหรอ?”

เซี่ยอวี่ซิงก็เดินไปหาเซี่ยซิงเยว่โดยไม่แสดงความอ่อนแอหรือยอมแพ้ใดๆ ยังมีน้ำตาอยู่ในดวงตา แต่ที่มากกว่านั้นคือความโกรธ

“ฉันขอร้องแกแล้ว แกยังจะทำสร้อยคอของฉันหักอีกทำไม?แกคิดว่าแกจะรังแกฉันยังไงก็ได้ใช่มั้ย?”

ในดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโมโห จ้องมองแต่เซี่ยซิงเยว่ ราวกับว่าใบโลกนี้เหลือเพียงแต่เธอและเซี่ยซิงเยว่เท่านั้น

เซี่ยซิงเยว่หยุดเดินต่อไปอย่างกะทันหัน และเริ่มถอยกลับ

“แก แกอยากจะทำอะไร?”

วินาทีนี้ เธอกลับรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที

“แกรู้ไหม เสื้อผ้าสองชิ้นนี้สำคัญกับฉันมากแค่ไหน ?ตอนนี้ถูกแกทำลายไป แกจะเอาอะไรมาชดเชยฉัน? ขายแกทิ้งแกก็คงชดเชยไม่ไหวหรอก!”

“พี่อวี่ซิง ใจเย็นๆ…...”

หน้าผากของเซี่ยหย่งเฉิงมีเหงื่อเย็นไหลเต็มเลย

จู่ๆเขาก็นึกขึ้นได้

เพราะที่ผ่านมาเซี่ยอวี่ซิงมีโรคหัวใจ วิ่งไม่กี่ก้าวก็จะหายใจไม่ออก ยิ่งทำให้อารมณ์นั้นแปรปรวนไม่ได้

ทุกคนจึงชอบรังแกเธอ เพราะพวกเขารู้ว่า ไม่ว่าการกลั่นแกล้งจะหนักหนาเพียงใด เซี่ยอวี่ซิงเป็นเมล็ดพันธุ์ป่วยคนหนึ่ง ยังไงก็จะไม่ตอบโต้หรอก

แต่ตอนนี้มันต่างกัน อาการป่วยของเธอเริ่มหายดีละ

ใครที่ยังจะกล้ารังแกเธออีก?

“หลีกทาง."

สีหน้าของเซี่ยอวี่ซิงแสนเย็นชามาก

ในที่สุด เซี่ยหย่งเฉิงและทุกคนได้หลบออกไป

เซี่ยอวี่ซิงมาถึงตรงหน้าของเซี่ยซิงเยว่ และตบหน้าเธออย่างรุนแรง

“อ่า!"

ตบทีนี้เซี่ยอวี่ซิงตบได้รุนแรงมาก เซี่ยซิงเยว่กรีดร้องทันที

เนื่องด้วยเหตุผลที่ใส่รองเท้าส้นสูงไว้ เธอทนไม่ไหวที่จะก้าวถอยหลังไปสองสามก้าว

เหยียบโดนเศษกระจก ทันใดนั้น ข้อเท้ากระพริบ และคนทั้งตัวก็ถอยหลังไป

ด้านหลังเป็นเค้กชิ้นใหญ่ที่เคยผ่าแล้วพอดี

“ระวัง!"