เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 536

“อ๊ากกก...”

ห้องใต้ดินที่มืดสลัวเต็มไปด้วยเสียงร้องอย่างน่าเวทนาอย่างใกล้จะพังทลายของหูจิ้งจู๋

พวกของหูจิ้งซู หูเซียวและเซี่ยสิงจู๋เบิกตาโพลง มองอย่างเอ๋อ ๆ

ทุกคนล้วนแต่นึกว่าหูจิ้งจู๋จะไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ชีวิตของหูจิ้งจู๋ไม่เป็นอะไรแล้วจริง ๆ

แต่ใครก็คิดไม่ถึงว่าถังเฉาจะโยนหูจิ้งจู๋ลงไปในบ่อเกรอะตรง ๆ

ฆ่าเขาเสียยังดีกว่า!

คนที่อยู่ตรงนั้นไหนเลยจะใครที่มีประสบการณ์เช่นนี้ ไม่สู้เอาหัวโขกเต้าหู้แช่แข็งตาย

เห็นเพียงชุด Tailcoat สะอาดสะอ้านบนร่างของหูจิ้งจู๋เปรอะเปื้อนสิ่งปฏิกูลสีเหลืองสกปรกเต็มไปทั่วในทันที

ราวกับโยนก้อนหินใหญ่ ๆ ก้อนหนึ่งลงไปบนผิวทะเลสาบที่สงบนิ่งอย่างไรอย่างนั้น น้ำเสียในบ่อเกรอะกระเซ็นขึ้นมาบนพื้นแล้ว

ทุกคนล้วนสำนึกได้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองเขาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง

เห็นเพียงบนใบหน้า เส้นผม และบนชุดของหูจิ้งจู๋เปรอะเปื้อนของเสียเต็มไปหมด กลิ่นเหม็นเน่าอบอวนไปทั่ว

“แหวะ...”

ฉากนี้น่าสะอิดสะเอียนยิ่งกว่าเฉิงเพ่ยกินหมั่นโถวเสียอีก คนมากมายในที่นั้นมวนท้องขึ้นมาทันที เอาของที่กินเข้าไปตอนเย็นอาเจียนออกมา

เฟิ่งหวงปิดตาของถังเสี่ยวลี้เอาไว้ ไม่ให้เธอมองฉากที่น่าคลื่นไส้นี้

ใบหน้าของหูเซียวเต็มไปด้วยความเดือดดาลทันที จ้องถังเฉาเขม็งด้วยความเดือดดาล “ถังเฉา แกกล้าทำกับหลานฉันแบบนี้ รนหาที่ตายจริง ๆ!”

“ใครกันที่รนหาที่ตาย?”

ถังเฉาตอบกลับอย่างโอหัง “เห็นแก่หน้าของคุณหู ผมก็ไว้ชีวิตไร้ค่าของเขาแล้วไง เพียงแค่โยนเขาลงบ่อเกรอะเท่านั้นเอง ทำไม... หรือว่าคุณอยากลงไปเป็นเพื่อนเขา?”

ตามจากคำพูดนั้น ถังเฉาก้าวขายาว ๆ เดินไปทางหูเซียว

สีหน้าของหูเซียวเปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก รีบเก็บสำรวมอาการในทันที ไม่เอ่ยปากออกมาแม้แต่คำเดียว

ในใจของหูเข่อเฟิงหดหู่เหลือแสน

ตระกูลหูถูกปฏิบัติเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ที่สำคัญที่สุดก็คือพวกเขายังไม่กล้าต่อต้านอีก

ปากเล็ก ๆ ของหูจิ้งซูเผยอน้อย ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

แต่ว่านี่เป็นโทษที่หูจิ้งจู๋สมควรได้รับ ถังเฉาไว้ชีวิตของเขาแล้ว เมตตาเพียงพอแล้ว

พอตั้งสติได้หูเซียวก็ตวาดเสียงดังด้วยความโมโห “ยังไม่รีบเอาตัวคุณชายขึ้นมาอีก!”

พวกบอดี้การ์ดของตระกูลหูกลับไม่กล้าเดินหน้า

เหม็นเกินไป

ทำได้เพียงให้เขาขึ้นมาเอง

สุดท้ายหูจิ้งจู๋ก็ปีนขึ้นมาเอง แต่ทุกคนก็ยังคงเว้นระยะห่างจากเขาอย่างน้อยสิบเมตร

นี่ทำให้หูจิ้งจู๋ช้ำใจเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งโกรธแค้นถังเฉาเพิ่มมากขึ้นไปอีก

‘ถังเฉา ครั้งนี้แกปล่อยฉันไป รอฉันกลายเป็นผู้นำแล้วจะไม่ปล่อยแกไว้แน่...’

หูจิ้งจู๋สาบานกับตัวเองในใจ

หูจิ้งจู๋ถูกพาไปอาบน้ำแล้ว กลิ่นเหม็นทั้งร่างไม่เหมาะที่จะอยู่ต่อที่นี่จริง ๆ

“ถังเฉา แค้นนี้ก็ชำระแล้ว ลูกสาวก็ตามกลับมาได้แล้ว หลานชายฉันถูกแกสั่งสอนไปรอบหนึ่งแล้ว แกจะให้คนของแกกลับไปได้หรือยัง?”

หูเซียวเก็บกดอารมณ์ร้อนในใจพลางเอ่ยถาม

ตอนนี้เขาเพียงอยากจะส่งเทพเจ้าแห่งโรคห่าออกไปเร็ว ๆ

ถังเฉากำลังจะตอบตกลง ฉับพลันเสียงจ๊อกก็ดังขึ้นครั้งหนึ่ง เสียงแบบนี้ส่งมาจากในสถานที่แห่งนั้น

ถังเฉาพบว่าเสียงนั้นส่งมาจากท้องของถังเสี่ยวลี้

ใบหน้าของถังเสี่ยวลี้แดงก่ำ เอ่ยอย่างขัดเขินเป็นอย่างมากว่า “คุณพ่อขา หนูหิวค่ะ”

ถังเฉาก็เลยอุ้มถังเสี่ยวลี้ขึ้นมา หันกลับไปมองไปยังหูเซียว “ลูกสาวผมหิวแล้ว กินข้าวฟรีที่นี่หนึ่งมื้อ ไม่ถือสาใช่ไหม?”

หูเซียวแทบจะกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ แต่เผชิญหน้ากับสายตาดุดันของถังเฉาแล้ว เขาก็ไม่กล้าไม่ทำตาม

ออกจากห้องใต้ดินแล้วถังเฉาก็อุ้มถังเสี่ยวลี้มาขึ้นโต๊ะ

เจ้าหนูน้อยมองอาหารน่ากินมากมายบนโต๊ะก็กินอย่างมูมมามอย่างไม่เกรงใจเลยสักนิด

ถังเฉาเองก็รินเหล้าหนึ่งแก้ว ลิ้มรสอย่างละเอียด

วันเกิดอายุเจ็บสิบปีของหูเซียวอาหารดีอย่าบอกใคร

“พวกคุณยังตะลึงกันอยู่ทำไม? กินด้วยกันสิ!”

ถังเฉาเอ่ยเร่งรัด

เขาพบว่าโต๊ะมากมายขนาดนี้มีเพียงแค่ตนกับถังเสี่ยวลี้ที่กำลังนั่งอยู่

นึกไม่ถึงว่าคนที่เหลือจะยืนอยู่ข้าง ๆ เขากันหมด มองดูพวกเขากิน

พวกเขาส่ายศีรษะติด ๆ กัน

“ไม่ ๆ ๆ คุณถัง ท่านทานเถอะ ๆ”

“พวกเรากินไปแล้ว ไม่หิว!”

“รีบกินให้เสร็จแล้วรีบไปซะ!”

ไม่เพียงแต่หูจิ้งซูที่ยืนอยู่ หูเซียวกับเซี่ยสิงจู๋พวกเขาก็ยืนอยู่เช่นกัน ราวกับคนรับใช้ดูแลเจ้านายอย่างไรอย่างนั้น

แกร๊ก!

ถังเฉาวางตะเกียบลง ใบหน้าแข็งค้าง “พวกคุณยืนมองผมกินแบบนี้ผมจะกินลงได้ยังไง?”

“นั่งลง กินด้วยกัน!”

“อย่างนั้นก็ได้...”