เจ้ามังกรพรีเมี่ยม นิยาย บท 539

“ผู้นำ...”

“คุณปู่...”

นาทีนี้สายตาของทุกคนในตระกูลหูก็ชุ่มฉ่ำ ทุกคนร้องเสียงหลง

ไม่ใช่แค่พวกเขา แม้แต่ถังเฉาก็ยังมองฉากนี้ด้วยสายตาแปลกประหลาด

เขาคิดไม่ถึงว่าเพื่อที่จะปกป้องทั้งตระกูลหู หูเซียวจะยินดีอุทิศชีวิตของตัวเองจริง ๆ

สีหน้าของหูอีซานเองก็มืดครึ้ม ไม่พูดไม่จา

มองเห็นทุกคนในตระกูลหูกำลังร้องไห้น้ำตาไหลพราก ทันใดนั้นหูเซียวก็ตะโกนขึ้นมา

“หุบปากกันให้หมด!”

เสียงราวกับอสุนีบาต ทั่วทั้งบ้านตระกูลหูเงียบสงัดอย่างรวดเร็ว

สายตาของหูเซียวกวาดมองไปทั้งสถานที่นั้น

“ร้องห่มร้องไห้ ใช้ได้ที่ไหน? ไม่ใช่ว่าฉันสอนพวกแกตั้งแต่เด็กหรอกเหรอว่าน้ำตาเป็นการกระทำของผู้อ่อนแอน่ะ?”

“ห้ามร้องกันทั้งหมด คนเราก็ต้องตาย จะหนักกว่าภูเขาไท่ซาน หรือเบากว่าขนห่านป่า ลูกหลานของตระกูลหูจะต้องหนักยิ่งกว่าภูเขาไท่ซาน!”

ภายใต้คำพูดครั้งนี้ของหูเซียว ทุกคนล้วนซาบซึ้งใจ และก็หยุดร้องไห้จริง ๆ

“เอามีดมา นี่เป็นคำสั่งสุดท้ายของฉันที่เป็นผู้นำ!”

หูเซียวเอ่ยเสียงหนักแน่น

มีคนตระกูลหูรุ่นหลังถือกริชสั้นหนึ่งเล่มมาด้วยท่าทางสั่นงก ๆ เงิ่น ๆ

หูเซียวแย่งเอามา หันกลับไปมองหูอีซานแวบหนึ่ง

“ฉันจะชดใช้ชีวิตเมียให้แกแล้ว จำเรื่องที่แกรับปากฉันไว้ด้วย ไม่อย่างนั้นฉันคงตายตาไม่หลับ!”

พูดจบก็หยิบกริชขึ้นมา แทงลงไปที่คอของตัวเองอย่างแรง

ทุกคนล้วนเรียกสติกลับมาได้ ไม่ยินดีที่จะมองฉากที่หูเซียวจบชีวิตของตัวเอง

แม้แต่ถังเฉาก็ปิดตาของถังเสี่ยวลี้เอาไว้ มองฉากนี้นิ่ง ๆ

ฉัวะ!

ทว่าในนาทีวิกฤตนี้เงาร่างหนึ่งก็ขึ้นมาด้านหน้าอย่างรวดเร็ว กุมกริชในมือของหูเซียวเอาไว้

ไม่ว่าหูเซียวจะออกแรงอย่างไร กริชก็แทงไม่ลง

ตัวหูเซียวเองก็ลืมตาขึ้นมามองหูอีซานที่ยืนอยู่ตรงหน้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

“อีซาน แกทำอะไร?! รีบปล่อยมือนะ!”

หูอีซานคว้าคมมีดเอาไว้ เป็นตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ

ดังนั้นคมมีดจึงเฉือนเนื้อหนังของเขาขาด เลือดจำนวนมากไหลอาบลงมา ชั่วพริบตาก็อาบย้อมไปทั่วทั้งข้อมือของเขา

แต่หูอีซานกลับยังคงจับกริชนั้นเอาไว้อย่างแน่วแน่ราวกับไม่รู้สึกอะไร

ดวงตาของเขาแดงก่ำหาที่เปรียบไม่ได้ จ้องหูเซียวเขม็ง พลางเอ่ยว่า “คุณเอาชีวิตของคุณมาและชีวิตภรรยาของผม แต่ภรรยาของผมตายไปแล้ว คุณตายไปจะไปมีประโยชน์อะไร?”

เสียงของเขาแหบพร่าหาใดเปรียบ ทั้งยังเต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรงอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ได้ยินอย่างนั้นร่างกายของหูเซียวก็สั่นเบา ๆ มองหูอีซานด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เคร้ง!

สุดท้ายกริชที่ถูกอาบไปด้วยเลือดก็ถูกหูอีซานแย่งเอาไปโยนทิ้งลงพื้น

“พ่อคะ!”

ซูเซี่ยตะโกนเสียงดัง ในดวงตามีน้ำตาไหลลงมา รีบล้วงเอาทิชชูเปียกออกมาเตรียมจะพันแผลให้กับหูอีซาน

ทว่าหูอีซานกลับปฏิเสธไป

“ลูก ไปอยู่กับถังเฉาตรงโน้น นี่เป็นบุญคุณความแค้นระหว่างของพ่อกับเขา!”

จนกระทั่งซูเซี่ยมาอยู่ด้านข้างถังเฉาแล้ว หูอีซานถึงได้มองหูเซียวแล้วเอ่ยขึ้นว่า “คนตายไปแล้วจะฟื้นขึ้นมาไม่ได้ ถ้าหากผมบังคับให้คุณตายไป ผมจะแตกต่างอะไรกับคุณ?”

มองดูกริชที่อยู่บนพื้นด้วยสายไร้จิตวิญญาณ สายตาของหูเซียวค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสุขุมเยือกเย็น

บนใบหน้าของเขามีความหยอกเย้าบาง ๆ “นี่แกเห็นใจฉันงั้นเหรอ?”

“ไม่ใช่เห็นใจ ยี่สิบปีแล้ว ต่อให้แค้นมากกว่านี้ก็ควรจะปล่อยวางมันลง สิ่งที่ผมต้องการก็แค่ท่าทีหนึ่งของคุณเท่านั้น”

หูอีซานมองหูเซียว เอ่ยอย่างสงบ “ภายใต้การปกครองของคุณ ตระกูลหูไร้น้ำใจของมนุษย์ พี่น้องต่อสู้กันเอง ฆ่าแกงกันเอง ต่อให้เป็นตระกูลที่ร่ำรวยแล้วจะไปมีประโยชน์อะไรล่ะ?

“ผมต้องการแก้ไขวงศ์ตระกูลนี้ ให้มันเป็นตระกูลร่ำรวยที่แท้จริง ไม่เพียงแต่เจริญรุ่งเรือง ยังมีความรักในครอบครัว”

พอคำพูดนี้ออกมาหูเซียวก็ตกอยู่ในความเงียบทันที

ไม่เพียงแต่เขา ทุกคนในตระกูลหูก็ล้วนแต่ตกอยู่ในความเงียบ

ความรักในครอบครัว